In een serie van 5 verschillende blogs wil ik met jullie delen hoe je op een bewuste en overzichtelijke manier op zoek kunt gaan naar het vinden van je eigen weg, jouw pad van herstel. Gespecificeerd gaat dit over het omgaan met een eetstoornis, maar de vijf onderdelen zijn eigenlijk op allerlei vlakken en in allerlei situaties in te zetten waarbij je gedrag niet congruent is met de positiviteit die je wenst te ervaren.

Toen ik bij Rintveld, na een second opinion vanuit Emergis, voor het eerst écht werd onderzocht op mijn gedachtes, emoties en gedrag kreeg ik pas theoretisch bewijs dat ik een eetstoornis heb. Echter, ik heb nooit hardop durven zeggen dat het werkelijk om ‘Anorexia’ ging. Ik kon het niet geloven; ‘Ik? Te mager? Dat kan niet. Ik ben altijd te zwaar geweest en zal nooit te dun kunnen zijn of worden’. Toch lieten mijn gedachtes en gewichtsdaling iets heel anders zien. Het duurde heel wat jaren en een boel (klinische) opnames voor ik werkelijk stil stond bij hoe ik me nu werkelijk gedroeg en dat wat ik dacht, heel anders was in vergelijking met voorheen.

Als je mij al iets langer kent, dan weet je dat ik de MinnieMaud-methode gebruikt heb om los te komen uit het vaste stramien van de eetstoornis. Na 7 maanden in de kliniek (mijn laatste van 10 klinische opnames), besefte ik opeens hoe monotoon mijn leven daar eigenlijk was. Ik voelde me angstig, met argusogen bekeken door groepsleden en hulpverleners. Een plek waar je je veilig zou mogen voelen, zorg en aandacht krijgt. Toch ervaarde ik dat de laatste maanden niet meer. Daarnaast at ik een bepaald aantal kcal per dag, maar dat was niet heel veel en ik bleef maar honger hebben. Meer gaan eten durfde ik niet, uit angst voor de reactie van groepsgenoten en mijn uiterlijk dat zou veranderen. In gewicht bleef ik stabiel, maar voelde me alles behalve fijn. Dit sombere gevoel werd steeds sterker, tot het boven de eetstoornis uitstak. Mede door het kijken naar video’s op Youtube van anderen die tegen hun eetstoornis vochten, werd ik gemotiveerd om mijn lichaam te geven waar het om vroeg. Ik was bereid om de stap te wagen en meer vrijheid te creëren. Ik wilde niet meer met honger naar bed, muizenhapjes nemen en ontzettend lang over mijn maaltijden doen om maar te hopen dat ik dan wat voller zou zitten. Ik wilde me niet telkens moeten blijven verantwoorden tegenover anderen met een eetstoornis; Om te laten zien dat ik ‘normaal’ deed. Ik wilde de kliniek uit, maar dan moest ik thuis wel écht wat anders gaan doen.

Nu je je plannen voor je hebt, de verschillende voor- en nadelen hebt opgesomd, weet op welke gebieden je alert moet zijn en hoe je anderen kunt inzetten om je te ondersteunen, hoef je alleen die ‘aan’-knop nog maar in te schakelen. 

Na het weifelen tussen oud en nieuw gedrag, lukt het op de lange termijn meestal wel om een pas aangeleerde handeling vol te houden. Tenminste, als je je goed hebt voorbereid en de voor- en nadelen jouw motivatie versterken. De actiefase is niet een fase die in 1-2-3 voldaan is. Gaandeweg kom je met allerlei verleidingen in aanraking. Verleidingen die je terugdringen naar het ‘veilige’. Door het stapsgewijs doorlopen van de vijf fases zorg je voor een stabiele basis. Dit, om ervoor te zorgen dat je enige verleiding kunt weerstaan en niet meteen terugvalt in oud gedrag. En soms gebeurt dit wel, ga je toch even terug naar wat je gewend was om te doen. Weet dat het niet erg is dat dit eens of meerdere malen gebeurt. Op een gegeven moment zal je weer tegen hetzelfde probleem stuiten dat je doet beseffen je gedrag te willen veranderen. Jouw eerdere argumenten zijn niet sterk genoeg gebleken, dus zul je nieuwe bevindingen moeten aanschrijven die meer motivatie geven.

'Maar, dat doe ik helemaal niet meer'

Tot hier en niet verder

Voel je je niet eenzaam?

Beauty is in the eye of the spectator

Naarmate de tijd voorbij gaat, zijn er steeds meer dingen die ik bij mezelf opmerk in mijn gedrag en gedachtepatroon die ik nu als normaal beschouw, maar eerder niet. Tijdens de periode van mijn eetstoornis, vooral de ontwikkelingsfase, heb ik mezelf heel veel angsten aangepraat, manieren om 'perfectie' na te streven en gedrag aangeleerd om gezond te willen zijn. Echter, dit bleek uiteindelijk ontzettend ongezond in de realiteit. Nu ik al een paar jaar los sta van die restrictieve periode en daarin nog steeds stappen zet, besef ik me nog niet altijd direct wat het effect is van de dingen die ik anders doe. Het gaat vaak maar over kleine handelingen, dagelijkse bezigheden en gedachtes of patronen die ik nu veranderd heb of angsten die ik zelfs helemaal niet meer ervaar. 

Een aantal weken geleden kreeg ik een reactie op mijn schrijfwijze omwille van 'Anorexia'. Namelijk, met hoofdletter. De vraag was eigenlijk of het niet beter zou zijn voor mijn herstel en het verwerkingsproces op mentaal vlak, als ik dit met kleine letter zou schrijven. 

Soms heb je wel eens dat je je Facebook-pagina opent en er ineens een foto of herinnering oppopt van een aantal jaren geleden op dezelfde datum. Er zitten zo van die dagen bij dat ik even moet slikken en me een beetje schaam dat ik bepaalde foto's op het internet geplaatst heb. Ik zie dan een enorm verschil met nu, terwijl ik toen natuurlijk niet kon inzien wat de toekomst in petto zou hebben. 

Naar aanleiding van mijn eerste blog die ging over typische dingen, karaktertrekjes en weetjes die gaan over mij als persoon, kreeg ik een heleboel leuke en verrassende reacties. Dat bracht me naar het schrijven van deze en een tweede blog. Ik had niet het idee dat er mensen zouden zijn die het leuk vonden om meer over mij te weten te komen, maar ik heb op de eerste versie leuke feedback en extra vragen gekregen, waarvan ik er nog een paar heb uitgekozen om me in te verdiepen.

Actie ondernemen, de leiding geven, die eerste stap zetten, een presentatie houden... allemaal dingen waarbij ik altijd heel erg veel spanning kreeg in mijn lichaam en stressgedachtes in mijn hoofd. Van tevoren ging ik mezelf al druk lopen maken over de fouten die ik sowieso zou begaan. Ik dacht in mislukkingen, in falen, in misvattingen en vervolgens de schaamte die ik zou hebben, het moment waarop iedereen me uit zou lachen, mij zou uitmaken voor een stomkop, een mislukking en iemand die er niet bij hoort. Ik zou getreiterd worden en dit keer niet enkel om mijn uiterlijk en dat ik zwaarder was dan de rest...

Romy...

Het steeds meer onafhankelijk zijn, mijn eigen weg zoeken, alleen op vakantie gaan, dingen ondernemen, in het buitenland een andere taal spreken en daarmee op onbekenden afstappen. Het zijn dingen die ik steeds meer durf en ook niet meer spannend vind. Het is net als een presentatie geven voor een grote groep : in het begin en de eerste keer zijn mega spannend, maar hoe vaker je het doet, hoe beter en gemakkelijker het gaat. Tot je uiteindelijk beseft dat je het nog leuk gaat vinden ook. Althans, dat is vaak bij mij het geval..