In een serie van 5 verschillende blogs wil ik met jullie delen hoe je op een bewuste en overzichtelijke manier op zoek kunt gaan naar je eigen weg, jouw pad van herstel. Gespecificeerd gaat dit over het omgaan met een eetstoornis, maar de vijf onderdelen zijn eigenlijk op allerlei vlakken en in allerlei situaties in te zetten, waarbij je gedrag niet congruent is met de positiviteit die je wenst te ervaren.

Toen ik bij Rintveld, na een second opinion vanuit Emergis, voor het eerst werd onderzocht op mijn gedachtes, emoties en gedrag kreeg ik pas theoretisch bewijs dat ik een eetstoornis had. Echter, ik heb nooit hardop durven zeggen dat het werkelijk om ‘Anorexia’ ging. Ik kon het niet geloven; ‘Ik? Te mager? Dat kan niet.' Ik ben altijd te zwaar geweest en zal nooit dun kunnen zijn of worden. Toch lieten mijn gedachtes en gewichtsdaling iets heel anders zien. Het duurde heel wat jaren en een heleboel (klinische) opnames voor ik werkelijk stil stond bij hoe ik me gedroeg en dat wat ik dacht heel anders was in vergelijking met voorheen.

Als je mij al iets langer kent, dan weet je dat ik de MinnieMaud-methode gebruikt heb om los te komen uit het vaste stramien van de eetstoornis. Na zeven maanden in de kliniek (mijn laatste van 10 klinische opnames), besefte ik opeens hoe monotoon mijn leven eigenlijk was. Ik voelde me angstig, met argusogen bekeken door groepsleden en hulpverleners. En dat op een plek waar je je veilig zou moeten voelen en zowel zorg als aandacht krijgt. Toch ervoer ik dat gevoel de laatste maanden niet meer. Ook mijn eetschema was niet toereikend, ik bleef maar trek houden en durfde hier niet over te praten. Vanuit mijzelf initiatief nemen was een stap te ver. Ik was bang voor de reactie van groepsgenoten en mijn uiterlijk dat zou veranderen als ik aan zou komen. In gewicht bleef ik op dat moment stabiel, maar voelde me alles behalve tevreden. De neerslachtigheid werd steeds sterker, tot het boven de eetstoornis uitstak. Mede door video’s op Youtube van anderen die tegen hun eetstoornis vochten, werd ik gemotiveerd om mijn lichaam te geven waar het om vroeg. Ik was bereid om de stap te wagen en meer vrijheid te creëren. Ik wilde niet meer met honger naar bed, muizenhapjes nemen en ontzettend lang over mijn maaltijden doen om maar te hopen dat ik dan wat meer verzadiging zou hebben. Ik wilde me niet telkens moeten blijven verantwoorden tegenover anderen met een eetstoornis om te laten zien dat ik ‘normaal’ deed. Ik wilde de kliniek uit, maar dan moest ik thuis wel écht wat anders gaan doen.

Nu je je plannen voor je hebt staan, de verschillende voor- en nadelen in kader zijn gebracht, je weet waar je op moet letten en hoe je anderen kunt inzetten om je te ondersteunen, hoef je alleen die ‘aan’-knop nog maar in te schakelen. 

Er is altijd die ongemakkelijke twijfel of je wel wilt veranderen. Wat gaat er gebeuren? Kan ik nog terug? Als je motivatie groot is, je plan goed in kaart gebracht, blijkt het resultaat vaak mooier dan je je had voorgesteld. De actiefase is niet een fase die je in 1-2-3 volbrengt. Gaandeweg kom je met allerlei verleidingen in aanraking. Verleidingen die je terugdringen naar het ‘veilige’, je oude gedrag. Door het stapsgewijs doorlopen van de vijf fases zorg je voor een stabiele basis. Dit om ervoor te zorgen dat je enige verleiding kunt weerstaan en niet meteen terugvalt. En soms gebeurt dat wel, ga je toch even terug naar wat je gewend was om te doen. Weet dat het niet erg is en dat je niet de enige bent die dit overkomt. Het gebeurt met regelmaat dat mensen even een stap terugdoen, hervallen en zich dan weer moeten zien te herpakken. Soms met aanleiding of tegenslag, maar soms ook niet. Er is geen goed of fout, maar het is wel belangrijk dat je bij terugval beseft waarom dit gebeurt en of het je oplevert wat je hoopte te vinden.

Het was al toen ik in groep 5 zat, dat ik wist dat mijn lichaam niet ok was. Een jaar eerder hadden we met de klas tijdens biologieles een test gedaan met de weegschaal. Iedereen (inclusief de juf) moest erop gaan staan en vervolgens werden we ingedeeld in drie categorieën gebaseerd op gewicht. Ik zat in de hoogste categorie, woog dus meer dan de meeste kinderen in de klas en dat was voor mij het moment dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Ik had nooit eerder stilgestaan bij hoe ik eruit zag, hoeveel ik woog en wat ik allemaal in mijn mond stak. Niet dat ik alles at wat los en vast zat, maar mijn moeder zorgde altijd dat ik gevarieerd en gezond at, ik kreeg alles voorgeschoteld en mocht pas weigeren of zeggen dat ik iets niet lustte als ik het geproefd had. Ik leerde alles eten en samen met mijn broertje staken we onze neus niet op voor een schaaltje olijven of een blauwe schimmelkaas in Frankrijk.

En toen viel ineens alles op zijn plek..

8 oktober 2024

Het is een poosje geleden dat ik in mijn kast eens flink heb opgeruimd. Ik haalde een stapel papieren en mappen van de plank toen er ineens een boek naar beneden viel. Het was de 'Radar', een zorgboekje van de kliniek waar ik een aantal jaren geleden mijn laatste opname had. Ik weet nog dat ik, na ontslag, de MinnieMaud-methode ging volgen. Na jaren vastzitten in mijn Anorexia, zag ik uiteindelijk het licht om mijn leven anders in te richten. Ik ging voor herstel en dit keer écht. Mijn behandelaar had er in eerste instantie geen vertrouwen in en geloofde niet dat ik mijn plannen waar zou maken. 

De Knop omzetten

Toen was daar

Donderdag 21 November

Woensdag 20 November

Dinsdag 19 November

Maandag 18 November 

Zondag 17 November 

Zaterdag 16 November