Het is een poosje geleden dat ik in mijn kast eens flink heb opgeruimd. Ik haalde een stapel papieren en mappen van de plank toen er ineens een boek naar beneden viel. Het was de 'Radar', een zorgboekje van de kliniek waar ik een aantal jaren geleden mijn laatste opname had. Ik weet nog dat ik, na ontslag, de MinnieMaud-methode ging volgen. Na jaren vastzitten in mijn Anorexia, zag ik uiteindelijk het licht om mijn leven anders in te richten. Ik ging voor herstel en dit keer écht. Mijn behandelaar had er in eerste instantie geen vertrouwen in en geloofde niet dat ik mijn plannen waar zou maken.
Het was de diëtiste die me wekelijks support gaf om door te gaan, wist waar ik mee bezig was en me tips gaf om het voor mezelf haalbaar of gemakkelijker te maken. Het ging goed, het ging beter en ik voelde me zoals ik me jaren niet meer gevoeld had.
Ik was op weg om mijn leven terug te krijgen, vrijheid te creëren, angsten het hoofd bieden en vooral mezelf weer toe te staan te mogen rusten en te eten. Deze positieve omkeer was zichtbaar voor mijn behandelaar en ik weet niet wat ze in haar hoofd gehaald heeft en wat ze heeft verteld aan omstanders, maar zij ging met de eer strijken. Van MIJN herstel. Iets wat ik zelf deed, waar zij totaal geen input in had, maar toch als succesverhaal beschouwde en daar zelf de prijs voor wilde krijgen.
Ze schreef over me in een boek, ik kreeg een interview, een TV-opname bij Omroep Zeeland en ik werd gevraagd om Emergis te prijzen en de eetstoorniskliniek te beoordelen :
Alle vragen waren al omtrent het feit dat de eetstoorniskliniek een onderscheiding zou krijgen, maar heel het stuk is een grote leugen. Emergis redde mijn leven niet. De kliniek ving me op, maar bracht me niets meer dan eenzaamheid en wanhoop. Het was ik-zelf die tot inzicht kwam, mijn oom die overleed, een laatste poging die ik voor hem wilde wagen om te herstellen en er was maar één enkel persoon in het hele gebouw die me steunde en dat was een ervaren eetstoornisdiëtist.
Ik vind het jammer dat mijn verhaal als een soort 'successtory' is gebruikt om een imago hoog te houden. Als ik kijk naar de behandeling die ik gehad heb bij Rintveld, de klinische opnames, therapieën en gesprekken met een psycholoog in vergelijking met Emergis, zie ik een groot verschil. Bij de laatste instelling zat er weinig diepgang in, hadden de mensen die er werkten minder kennis en werd ik vaak aan mijn lot overgelaten. Ik heb wel af en toe een vorm van therapie gehad die nuttig was en waar ik iets uithaalde, maar werkelijk zelfinzicht en leren zien wie ik van nature ben; dat leerde ik in Zeist. (Dat wilt niet zeggen dat iedereen bij Emergis weinig kennis had, want er waren ook zeker medewerkers die door hadden wat er in iemand omging met een eetstoornis. Daarnaast liepen er ook een aantal ervaringsdeskundigen. Maar, over het algemeen en in vergelijking met Rintveld, was er een aanzienlijk verschil in deskundigheid.)
Ik stond en sta er ook voor open. Feedback is een manier om op mezelf te reflecteren en ik ken mensen die meteen een weerwoord hebben (wat ik soms zelf ook heb), maar dat is dan vaak alleen het eerste moment. Soms ben ik ook verwonderd dat ik iets op een bepaalde manier doe, maar het ook van een andere kant kan bekijken.
Deze rust en reflectie zijn handvatten om mezelf te ontwikkelen die ik allemaal tijdens mijn behandeling bij Rintveld geleerd heb. Ik weet nu dat de wereld online vaak een compilatie is van mooie dingen, waardevolle gebeurtenissen, vrolijkheid, over de top, modellen en het perfecte plaatje. De werkelijkheid, rouwen, verdriet, met kringen onder je ogen de dag doorkomen, zijn de dingen die je niet ziet. De wereld is niet altijd wat het lijkt. Het oog wilt zeker ook wat, maar ik kan nu achter de schermen kijken en weet dat 'perfect' niet perfect is.
En bovendien.
Het hoeft niet allemaal over de top en geweldig te zijn.
Toen ze me in Zeist niet meer verder konden helpen, omdat ik keer op keer terugviel in mijn eetstoornis, belandde ik terug onder de zorg van Emergis. Hier begon heel het traject zeven jaar eerder. Ik had niets om handen, geen daginvulling, nauwelijks therapie of een écht gesprek. Toch was ik de dingen die ik had opgestoken vanuit al die andere behandelingen niet verleerd en zijn er een heleboel 'tools' die ik nu nog dagelijks inzet. Ook het vinden van mijn motivatie, zelf een plan opstellen, weten wat mijn valkuilen zijn en waar ik op moet letten om niet terug te grijpen naar de anorexia, zijn dingen die ik zeker niet tijdens mijn laatste opname geleerd heb, maar wel heb ingezet.
Toch hebben ze mijn verhaal gebruikt om een prominente plaats in te willen nemen op het gebied van zorgverlening voor eetstoornissen. Eigenlijk voel ik me hierdoor nog steeds een beetje gebruikt, ook al is het een paar jaar geleden dat deze opname gemaakt is. Zoals ik geleerd heb, is alles online niet altijd de werkelijkheid en zelfs het nieuws kijk ik niet meer, omdat het enkel negativiteit laat zien, onrecht en situaties waar ik geen invloed op heb. Het verbaast me hoe moeilijk het is om ieder in zijn waarde te laten en gewoon respectabel met elkaar om te gaan. Door dit artikel weet ik dat wat gepubliceerd wordt de realiteit kan weerspiegelen in een vervormde versie.
Nu til ik er niet te zwaar meer aan. Het artikel is er, het boek is allang verouderd en uiteindelijk ben ik de zorgverlening ook ontgroeid. Ik had er geen behoefte meer aan, ik haalde er niets meer uit, maar heb voor lange tijd nog nazorg gekregen, omdat vooral mijn moeder heel bang was wat er zou gebeuren als ik op eigen benen zou staan. Het is niet voor niets dat ik jarenlang terugviel in de anorexia, want ik wilde geen ander leven dan dat ik had. Ik vond het prima om kilo's af te vallen door mezelf uit te hongeren, uit te putten en te slopen. 'Wie mooi wilt zijn, moet pijn lijden'. Maar, geloof me, als je mooi wilt zijn, moet je leren accepteren wie je bent. Je bent mooi, echt, je moet het alleen zelf willen zien.
En ik kan het niet altijd. Ik kijk vaak nog in de spiegel en vergelijk mezelf met een versie van jaren terug. Het is iets wat ik niet moet doen, want ik had toen extreem ondergewicht, was heel ziek en kon niet doen wat ik graag wilde. Het voelt dubbel, want ergens wil ik nog graag dat lichaam, omdat het voldoet aan de eisen. Aan de eisen van perfectie die ik mezelf heb aangepraat. Maar dan bedenk ik me dat ik nu zo veel meer kan, avontuurlijker ben, mogelijkheden heb en niet meer leef in hokjes. Dit is het leven dat ik liever heb en ook deze wisselwerking in mijn gedachtepatroon heb ik geleerd door te praten, door in therapie te gaan en toch ook door te leven met anderen met een eetstoornis.
Heeft behandeling of zorg mijn leven gered? Ja en nee. Enerzijds wel, want door het infuus in het ziekenhuis, de sondevoeding, de psychologische gesprekken, lezingen en een heleboel therapie heb ik geleerd wie ik ben en hoe ik mijn angsten aan moet gaan. Aan de andere kant was ik het zelf die uiteindelijk in de hand had wat er gebeurde. Jarenlang knikte ik 'ja', maar deed 'nee'. Tot er een punt kwam dat ik inzag dat er wat moest gebeuren en in actie kwam.
Deze realisatie kwam tijdens mijn laatste opname bij Emergis, maar niet omdat ik zoveel nuttige therapie kreeg. Er was nauwelijks daginvulling, ik had veel verdriet en zag door de bomen het bos niet meer, waar één treffende gedachte uit voort kwam:
Ik wil hier weg
Ik kan zo niet meer leven
Er is maar één manier
Zet je schrap
Ik ga eten
Reactie plaatsen
Reacties