8 oktober 2024
Ik heb een blog geschreven, er staat een bericht klaar om online te zetten evenals een reel en ik heb een boodschap opgesteld om naar alle vrienden en familieleden te sturen...
Al een aantal dagen loop ik rond met een rare kriebel in mijn buik. Een paar weken geleden ben ik begonnen met het herschrijven van de dagboeken die ik getypt heb vanaf het moment dat mijn lichaam ermee stopte en ik in het ziekenhuis belandde. Mijn dagboek, mijn laptop, Youtube-video's kijken die gingen over eetstoornisherstel, diëtiek omtrent gezonde voeding en acceptatie van je lijf, JOUW lijf, waren toentertijd heel belangrijk en een manier om de dag door te komen of juist aan het eind van de avond met een positief gevoel af te kunnen sluiten. Oke, Romy, vandaag ging moeizaam, was het zwaar, de triggers werkten je tegen, je hebt je weer eens in de nesten gewerkt, maar hé... het is oké. Niet alles gaat in één keer goed en morgen begin je gewoon weer met een schone lei.
En dat elke dag opnieuw.
En nu, jaren later, de bundel uitgeprint onder het stof in de kast liggend, had ik het lef om het erbij te pakken. Totdat ik de MinnieMaud-methode ging volgen, heb ik alles neergezet op papier. De confrontatie met mezelf, het verlies van dierbaren, het moeilijke contact met mijn ouders, radeloze familie die ik per se op afstand hield, de triggers in de kliniek, mijn motivatie, de kracht die ergens steeds groter werd en de poging om mijn leven nog één keer te proberen te redden. Ik herschrijf het allemaal, al laat ik ook een heleboel weg, omwille van het feit dat sommige dingen te persoonlijk en privé zijn. Ook de mensen die mij toentertijd dag in dag uit hebben gezien.
Mijn doel? Specialisten, psychologen, psychiaters en mensen in opleiding alsmede familie en vrienden inzicht geven in hoe een eetstoornis kan werken en hoe dat zich vorm geeft. Met de nadruk op kan in het stukje van de eetstoornis, want het is heel persoonsgebonden en dus bij iedereen verschillend. En als meest belangrijke reden hoop ik lotgenoten, anderen die vastzitten in hun eigen worsteling, het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. Je bent niet gek, je bent niet de enige met deze gedachten en als ik eruit kan klimmen, kun jij het ook.
De reden dat ik deze bundels onaangeroerd in de kast liet liggen, is omdat ik bang was om de confrontatie met die periode aan te gaan. Ik herinner me alles nog en kan in kaart brengen wat wanneer gebeurde en hoe ik me voelde. Maar, de precieze details, mijn werkelijke gedachtes en alles waar ik doorheen moest, heb ik natuurlijk niet allemaal volledig onthouden. Tijdens het herlezen en -schrijven, kwam ik terug in de wereld van de kliniek, de wereld van restrictie, mijn eigen worsteling, frustraties, het negatieve contact tussen mij en mijn dierbaren en het verlies van de mensen om me heen. Mijn oom (eigenlijk een heel vertrouwd en goede vriend van mijn ouders) had kanker. De uitzaaiingen waren op het moment dat ik bijna overleed in zo'n snel tempo aan het vermenigvuldigen, dat het een regelrechte rit naar de afgrond was. Ook ik was er bijna niet meer geweest en had mijn tante beloofd dat mijn lot en dat van mijn oom één en hetzelfde zouden zijn. Als ik zou blijven leven, zou hij zijn ziekte overwinnen. Zou hij sterven, dan zou mijn lichaam het ook opgeven. Maar, onze wegen scheidden zich en het moment dat ik dat nieuws te horen kreeg, was een moment met een vorm van pijn die ik nooit eerder gekend had. Dit teruglezen, haalde die emotie weer naar boven, maar ook een enorme wilskracht. Want, alles wat ik daarna gedaan heb om mijn leven terug op te pakken, mezelf voor het blok te zetten, te vallen en weer op te staan, heb ik allemaal voor hem gedaan. Hij was de drive achter de laatste poging tot herstel.
Nog steeds zie ik hem wel eens ergens voorbij komen, is hij altijd bij me en weet ik waar ik het voor doe als ik het moeilijk heb. Ik was aan het begin van het schrijfproces al bang voor wat ik aan zou treffen in mezelf als ik bij de datum zou komen dat hij overleed.
1 november 2024
Nu, een paar weken later, ben ik bijna aangekomen bij die datum. Onlangs was ik nog een weekend thuis om de familie te bezoeken en ging tijdens een rondje wandelen even langs de begraafplaats. Daar lag hij, netjes tussen alle andere overledenen en ik kon het droog houden toen ik het hek van het park open deed, maar naarmate ik dichterbij de plek kwam waar hij lag, begonnen mijn ogen te branden. Ik heb veel vormen van verdriet gekend, maar het moment dat hij zijn leven liet gaan, is er bij mij vanbinnen iets geknapt. Mijn hart leek in stukjes te scheuren en de pijn sneed door mijn hele lijf. Ik heb nog nooit zo gehuild, het gevoel gehad dat ik uit mijn eigen lichaam werd getrokken en dat met een lichaam dat ernstig ondergewicht had en weinig energie. Waar die kracht en emotie op dat moment vandaan kwam, weet ik niet precies, maar het is tot nu toe het meest heftige wat ik heb meegemaakt en wat mijn leven en herstel vanaf toen getekend heeft.
Toch wil ik ergens ook graag weten wat ik erover geschreven heb en hoe ik de situatie onder woorden heb gebracht. Het is een gebeurtenis die ergens toch heel belangrijk is geweest, want het heeft me echt doen inzien dat ik wil blijven leven. Dat het aan mij was op dat moment om te laten zien dat ik het wel kan en dat ik het nog een enkele keer zou proberen. Voor hem. Ik heb het hem beloofd, we zouden samen gaan, maar we zouden wel blijven vechten. Hij verloor, maar hij verloor niet zijn vertrouwen in mij, dus dat is de strijd die ik vanaf toen daadwerkelijk met mezelf ben gaan voeren. Het is ook wel spannend en ik ben benieuwd wat en hoe mijn gedachten zullen zijn na deze dag. Ik weet natuurlijk dat de anorexia niet direct weg was en dat ik bleef worstelen met goed en ziekmakend gedrag, maar ik ben wel nieuwsgierig of er iets veranderd is in mijn gedachtepatroon.
10 november
Ik twijfel nog ontzettend, maar ik denk dat ik richting de afronding van mijn eerste boek ga toewerken. Als ik het hele pakket bekijk dat ik in deze periode geschreven heb totdat ik met de MinnieMaud-methode van start ging, ben ik ongeveer halverwege. Het boek telt nu ongeveer tweehonderdveertig pagina's en ik wil het ook niet te langdradig maken. Het grote hekelpunt is waar ik het ga laten eindigen. In het verhaal ben ik mijn oom net kwijt, zoek ik nog steeds naar motivatie, wint de eetstoornis, verliest dan weer en begin ik terug in aanraking te komen met de methode die mij uiteindelijk mijn leven terug geeft. Het is wikken en wegen, want ga ik stoppen voordat ik een plan heb opgesteld? Of stop ik als de maand om is en begint mijn tweede boek bij een nieuwe maand?
Daarnaast ben ik het ook nog niet eens met de namen van de personages in mijn boek. Ik heb van mijn tante wel toestemming om mijn oom bij zijn originele naam te mogen noemen, omdat hij zo veel betekend heeft en ik hem op deze manier ook waardevol wil kunnen herdenken. De karakters die naast mij in mijn boek staan omschreven, hebben in mijn ogen te absurde namen of de beginletter komt overeen met de werkelijke naam en ik ben bang dat diegene dan toch het stuk aan zichzelf linkt en zich daar niet prettig bij voelt. Privézaken heb ik weggelaten, maar ik ben toch nog zoekende.
Hopelijk is er steun vanuit de redactie als ik mijn eerste versie opstuur en kunnen ze me helpen om mijn verhaal in rechte banen te leiden, zodat het mooi op papier komt en elkaar opvolgt. Het verwondert me nog steeds dat ik dit ga doen. Ik weet dat er mensen zijn die negatief zullen reageren, dat er lotgenoten zijn die het moeilijk of triggerend vinden om te lezen, maar ik hoop dat het grootste deel van de mensen die mijn boek gaat lezen inziet hoe mijn worsteling geweest is, wat er in iemand met een eetstoornis om kan gaan en hoe moeilijk dat is. Als laatste en mijn grootste doel is om anderen die in hetzelfde schuitje zitten als waarin ik heb gezeten, zich minder eenzaam laten voelen in de strijd, handelingen en gedachtes die ze hebben. Soms is het zo verdomde moeilijk om eerlijk te zijn naar de buitenwereld, ben je bang om voor gek verklaard te worden en dat je de enige bent die doet wat je doet en denkt wat je denkt.
Maar, dat is niet zo en ik hoop dat mijn verhaal je steun kan geven en net dat zetje om naar de zorgverlening toe te stappen en aan te durven geven dat het niet lekker gaat en je hulp nodig hebt. Want, als eten, compenseren, restrictie, negatieve gedachtes, zelfmoordneigingen en eenzaamheid je leven in de hand hebben, mag je om steun vragen.
Je bent niet alleen
&
Je hoeft het niet alleen te dragen
Reactie plaatsen
Reacties