En toen viel ineens alles op zijn plek..
Een grote 'JA'
Maar ook veel twijfel
Kan ik het wel?
Is dit niet te veel?
Ik ben 2025 met een hoofd en hart vol plannen begonnen, waarvan ik dacht dat ik er wel genoeg werk aan had. Tot er plots nog een mogelijkheid op mijn pad kwam, die ik eigenlijk niet voorbij wilde laten gaan. Toch vond ik dat ik keuzes moest maken, want ik dacht dat ik niet in staat zou zijn om alles tegelijk te doen. Alleen, ik wilde geen keuzes maken. Ik wilde alles aangrijpen, er was niets in mij dat zei dat ik het niet moest doen, alhoewel ik wel al door had dat ik het mezelf heel erg druk ging maken. Maar, als ik daarmee op de lange termijn mijn dromen na kan jagen, een boodschap uit kan dragen waarmee ik impact, support, een positieve mindset, vrijheid, liefde, waarde en passie kan uitdragen, dan zeg ik over drie jaar misschien dat dit de beste keuze, de meest hectische en drukke periode van mijn leven is geweest. Maar wel een kans die ik benut heb, in plaats van deze te laten liggen en die mij en mijn wereld veranderd heeft.
Als ik het wat beter bekijk, is het allemaal vorig jaar begonnen. In Oktober vond ik,tijdens het opruimen in de kast, oude dagboeken van toen ik mijn laatste klinische opname in ging. Ik had geen uitlaatklep, een vertrouwenspersoon of mensen om me heen waar ik me fijn bij voelde en greep terug op mezelf. Ik begon een dagboek te schrijven, maakte opnames van mezelf en ik wist toen nog niet dat ik vanuit mijn eigen ziektebed, na negen jaar te lijden aan Anorexia Nervosa, terug op zou krabbelen en stap voor stap mijn leven terug zou krijgen.
Ik heb de bundel erbij gepakt en toen ik er zo naar keek, dacht ik : 'Hier moet ik wat mee doen'. Ik wilde het niet terug in de kast leggen, via een ritueel verbranden of het weer vergeten. De video's die ik na deze laatste behandeling gemaakt heb, ter motivatie, inspiratie en (mentale) support, heb ik omgevormd tot een YouTube-kanaal dat ik om en nabij twee jaar heb bijgehouden : https://www.youtube.com/channel/UCBG-jXu5JPYKbMIUg4ipYfg
Ook hierbij had ik het gevoel dat ik, wat ik meemaakte door middel van het volgen van de MinnieMaud-methode, niet voor mezelf moest houden. Ik wilde anderen helpen, steunen, het gevoel van eenzaamheid in gedrag en gedachten doen afnemen. Wanneer ik mijn boek laat publiceren en me nu bedenk dat iedereen tot in de details inzicht heeft in hoe ik dacht en hoe mijn leven met eetstoornis eruit zag, vind ik het wel heel erg spannend. Het is, tot nu toe, de meest tragische periode uit mijn leven geweest en ik kan soms maar moeilijk begrijpen hoe ik het allemaal heb doorstaan. Ik heb in korte tijd veel mensen moeten laten gaan, verdriet gehad, me eenzaam, depressief, hopeloos en waardeloos gevoeld. Het leven ging aan alle kanten aan me voorbij en ik kon niet instappen, want ik zat vast in mezelf, in de eetstoornis en mijn lichaam. Letterlijk. De anorexia heeft me mijn spieren afgenomen, mijn concentratie, dromen, wensen, sociale contacten, levensvisie en vooral de sprankeling om mijn dromen na te streven. Want, die dromen, die had ik helemaal niet meer. Het was enkel de angst om te eten, om aan te komen, maar ook om honger te hebben, in een eetbui verzeild te raken, getriggerd te worden, alleen mijn leven te moeten slijten en vast te blijven zitten in een vicieuze cirkel.
Toch, als ik nu kijk naar die bundel die in mijn handen ligt, weet ik dat ik dat meisje niet meer ben. Ik heb een keuze gemaakt, een mentale shift die ik in actie heb omgezet en die ik in twee boeken met jou als lezer wil delen, waarvan de eerste al een eind op weg is om uitgegeven te worden.
Ik had het al druk, maar er kon vast nog wel wat bij.
Toch?
In Februari had ik namelijk al een reis geboekt voor November. Dit keer niet naar een Europese bestemming, maar naar een land dat ik totaal niet kende en waarvan ik de taal nog maar net aan het leren was : Nicaragua. In mijn uppie. Een vluchtduur van tien uur waar ik ontzettend tegenop zag, omdat ik het tijdens mijn eetstoornis nog niet eens drie minuten uit kon houden zonder met mijn benen te bewegen of op te staan en rondjes te lopen. Ik heb enorm veel last gehad van bewegingsdrang en nog steeds ben ik liever bezig dan dat ik stilzit, maar kan ik het wel meer waarderen en accepteren dat het soms juist goed is om 'niets' te doen.
Aan de andere kant keek ik er ook heel erg naar uit, want de dingen die ik er zou beleven en de cultuur die ik zou leren kennen, waren de dingen die mijn enthousiasme aan hielden. Ik zei tegen mezelf dat ik moest gaan, want angst is geen reden om het niet te doen. Nooit een risico nemen, geen stappen zetten en enkel blijven dromen, gaan me nergens brengen. Juist door te doen, zie je, leer je en leef je.
En man, wat heb ik dat gedaan! Ik kwam mezelf tegen tijdens de dagen dat het hoosde en de regen met bakken uit de lucht kwam. Oude angsten kwamen omhoog en ik moest stilstaan bij mijn emotie. Waar ik er eerder voor weg liep, keek ik mezelf recht in de ogen en realiseerde me dat ik nu in moest grijpen. Ondanks dat het heel naar voelde, ben ik dwars door mijn angsten heen gegaan.
Wanneer ik dacht dat ik door de regen aan mijn hotelkamer gebonden zat, schopte ik mezelf naar de receptie, vroeg om een paraplu en ging de stad in. Ik langs de kust, ging op zoek naar een koffietentje en maakte foto's van al het moois dat ik zag. Wanneer ik van mezelf moest bewegen, niet op bed wilde liggen, een boek wilde lezen of ik me onrustig voelde in mijn lichaam, bang om toch weer aan te komen, waarvan ik weet dat het vastgeroeste angsten zijn; pakte ik toch een boek, ging in de hangmat liggen, schreef mijn emoties van me af en verzette me tegen het idee dat ik niet uit eten zou mogen gaan. Want, dat ik rust pakte, was een excuus om slecht voor mezelf te zorgen en dan maar niets te eten. Ook weer een oude valkuil, waarvan ik weet dat het me alleen maar ellende brengt. Ik mag wél uit eten gaan, ook als ik een boek gelezen heb in plaats van de stad doorkruist. De enorme regenval was overmacht en ik heb tijdens de reis vulkanen beklommen, door de bomen gevlogen, veel gelopen en gevaren in een kano, dus waarom zou die ene middag dan roet in het eten moeten gooien en voor mij moeten beslissen dat ik dan niet voor mezelf mag zorgen?
Het zijn dit soort gesprekken die ik deze dagen met mezelf voerde wanneer ik het moeilijk had. Aan de ene kant wist ik dat ik het bij het rechte eind had door me tegen de negatieve emoties te verzetten, maar het voelde tegenstrijdig en ik stond alleen voor dat dilemma. Pas toen de regen voorbij was, ik aankwam bij Apoyo Laguna en terugblikte op de dagen ervoor, zag ik dat ik mezelf overwonnen had en dat de beste lessen te leren zijn door met jezelf te zitten (letterlijk) en de angst in de ogen te kijken.
Toen, na de decembermaand, brak het nieuwe jaar aan en kon ik niet meer stoppen met vooruitblikken. Niet per se in de trant van doelen en voornemens, maar in het creëren van een nieuw toekomstbeeld en mezelf afvragen wat ik nu echt nog wil betekenen.
Wat ik sowieso wilde, en nog steeds heel graag wil, is om meer van de wereld te zien, nieuwe mensen te leren kennen, de natuur te ontdekken, culturen op te snuiven en me over te geven aan de wonderbaarlijkheid van het leven en de Aarde. Ik heb altijd al fascinatie gehad voor natuur en het buitenland, maar de eetstoornis zette me vast in routines, regels en schepte een veiligheid die me niet verder bracht dan mijn eigen huis. Nicaragua heeft daar veel verandering in gebracht en vooral het feit dat ik mezelf tegen kwam in mijn angsten, er niet voor ben weggelopen en daarin een stuk zelfontwikkeling heb doorgezet. Het wakkerde aan tot een verlangen naar meer en daarnaast heb ik nog steeds de grote drijfveer om anderen te steunen en te laten zien dat herstel vanuit mentale ziekte, als wel lichamelijke ziekte, mogelijk is. Hoe ik dat in het vat wilde gieten, kon ik jaren lang niet plaatsen. Ik heb psychologie gestudeerd op zeven verschillende vlakken, maar ik zie mezelf niet een hele dag in een kamertje zitten om gesprekken te voeren. Ik wil erop uit.
Begin januari kwam er een advertentie langs om me bij een community aan te sluiten en als online distributor verder te gaan. Ik zou mijn eigen bedrijf opzetten, maar in samenwerking en met een enorm waardevol en mooi team de boodschap kunnen delen die staat voor gezondheid, positieve mindset, verbondenheid, steun, natuur en duurzaamheid. Het zijn niet enkel producten met een waardevolle impact die ik deel (en waar ik zelf in geïnvesteerd heb) maar er zit een wereld achter van mensen die zich met elkaar verbind, open staat voor ontwikkeling, deelt, leert en hiermee de mogelijkheid wil uitdragen ook dit pad naar vrijheid en het navolgen van de dingen die je zo graag zou willen in het leven, waar te maken. Het hele plaatje, het schrijven van mijn boeken, iemand willen zijn die van betekenis is, meer zien van de wereld en mijn eigen grenzen opzoeken... ineens viel het allemaal op zijn plaats.
Ik heb veel getwijfeld: 'Kan ik dit wel?', 'Is het niet te veel?' en 'O nee, het gaat niet in verband met het publiceren van twee boeken dit jaar'.
Maar juist mijn verhaal, deze site en blogs creëren het fundament om op verder te borduren.
Alles in me zei dat ik ervoor moest gaan, ongeacht de visie van een ander. Ik voelde een enorme kracht opkomen om te laten zien dat ik weer met twee benen in het leven sta, mijn passie en ambitie gebruik om voor mezelf en een ander van betekenis te zijn, gezondheid te delen en de mogelijkheid te creëren om je dromen na te jagen.
Dat is waar ik me de komende periode, en jaren, met volle overtuiging voor in ga zetten.
Opportunities are usually disguised as hard work
So most people
Don't recognize them
Reactie plaatsen
Reacties