Ik word er altijd blij van als iemand op het idee komt om me een boek voor mijn verjaardag te geven. Zeker als het een ervaringsverhaal is. Ik leer graag van anderen, zie de wereld door vindingrijke bril en pas dit toe in mijn eigen leven. Uiteindelijk is er niet één juiste manier om de dingen aan te pakken of een visie die perfect is. Het gaat erom dat het bij jou past en dat je je aandacht uit laat gaan naar waar jij je goed bij voelt. 'Big Magic' is een boek dat me meenam in de verschillende vormen van creativiteit, het opdoen van inspiratie en het gebruikmaken van alledaagse situaties. De ervaring van de schrijfster leert je om ruimdenkend op te treden, details onder de aandacht te brengen en moois te zien in alles dat er is. Het is een manier om daadwerkelijk te kijken in plaats van je oog langs de dingen heen te laten gaan zonder er echt aandacht voor te hebben. Daarbij leer je om met een ruimer perspectief en de aandacht voor details meer waardering te hebben voor het pad dat je aflegt. Het is een boek met tools, tips en een heleboel compassie, waarbij je de laatste pagina afsluit met een lach op je gezicht.

Te midden van een mindset training, kreeg ik dit boek aangeraden. De titel sprak me direct aan en deed me denken aan alle angsten die ik heb overwonnen, juist door er doorheen te gaan. Vaak zijn het ideeën die je jezelf aanpraat, doordat je iets hebt meegemaakt, gezien op social media, tv, in een nieuwsbericht gelezen hebt of verhalen hoort van anderen. Mijn grootste angst was altijd om niet in de maatschappij te passen en dat mijn verleden zich zou herhalen. Ik ben altijd gepest om mijn uiterlijk, wat op middelbare leeftijd resulteerde in het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Deze angst is me daarna altijd blijven achtervolgen. Zelfs nu soms nog. Het belet me om dingen te doen die ik echt wil, ik laat me tegenhouden door anderen hun mening en zeg altijd 'ja', omdat ik verwacht dat er iets ergs gebeurd of dat ik veroordeeld wordt om het feit dat ik een keer voor mezelf kies en 'nee' zeg. 

Sinds ik weer durf te reizen, en dat graag alleen doe, ben ik me meer gaan verdiepen in gebieden die niet zo vanzelfsprekend zijn om te bezoeken. Alhoewel ik het leuk vind om bekende plekken te bezoeken en zo ook alleen naar bijvoorbeeld Lissabon en Barcelona ben geweest, is het juist intrigerend om de gebieden en plekken te ontdekken, waar de mensen net anders leven, het allemaal nog niet zo bekend is en waar ik op ontdekkingstocht kan gaan.

Allereerst moet ik heel eerlijk zeggen dat ik me totaal niet thuis voel binnen de financiële/economische tak. Op de middelbare school heb ik een jaar economie gehad en toen ik het kon laten vallen en voor cultuur&maatschappij kon kiezen, heb ik dat direct gedaan. Misschien niet een heel slimme zet, want nu ik een eigen bedrijf aan het opstarten ben en voor alles geheel zelf verantwoording moet dragen, komt dit onderwerp regelmatig aan de orde.

Al vanaf de eerste pagina greep dit verhaal me aan en ik heb het boek met tranen in mijn ogen dicht geslagen. Het is de vertelling van een vrouw die zich ontfermt over mensen die op hun sterfbed liggen en aan wie ze tot hun laatste adem steun uitdraagt . Totdat ze op een dag geconfronteerd wordt met het leven dat ze vijftien jaar geleden heeft achtergelaten. Een oude liefde bloeit terug op, ze reist af naar waar haar leven toen eindigde om te ontdekken of ze de draad weer op kan pakken. Het is een verhaal vervuld van tragisch verlies, verlangen, kracht, moed en passie. 

In Goes zijn er twee grote boekenzaken, waarbij ik me er altijd maar in één van deze verdiept had. Op zoek naar dat ene boek dat me direct grijpt. Ik kan urenlang langs de boekenplanken lopen, me het ene boek na het andere zien pakken en weer terugzetten. Soms gebeurt het me dat ik na een paar boeken direct weet dat ik niet verder hoef te zoeken.

Als ik me een reflectie van mezelf zou moeten inbeelden bij het lezen van een boek, dan past dit personage precies in het plaatje. Afgelopen jaar had ik dit boek in mijn handen en het verhaal greep me aan. Tijdens het lezen leek het net of ik het was, de hoofdpersoon. Ik zag herkenning in de onzichtbaarheid, geslotenheid, het zijn van een stille verschijning, maar toch ook ergens de angst en moeite om met haar emoties om te gaan. Het is een situatie die ik me als de dag van gisteren voor me kan halen. Het is net als mijn tijd in de kliniek. De pijn, de eenzaamheid en een toekomst die niets voorstelt, komen in dit verhaal schrijnend naar voren en geven een bedroefde, maar ook zeker een indrukwekkende kijk op de mentaliteit van de hoofdpersonage. Het einde is zowel bevrijdend als triest, zowel duidelijk als vaag en helend, maar zo teer en gebroken tegelijk.