De Knop omzetten
Die verdoemde 'knop´ of 'schakel' omzetten.
Een fenomeen waarbij je een heleboel beelden voor je kunt zien, maar die allemaal niet te realiseren zijn. Er wordt zo veel over gesproken en gespeculeerd dat het lijkt alsof je het licht gewoon aan en uit kunt doen. Ik heb eerder al een aantal blogs geschreven over wat bij mij het schakelpunt was en dat er helemaal geen knop is om ad rem van je eetstoornis af te komen of plots toch voor herstel te willen kiezen. Er gaat een heel pad aan vooraf, maar omdat het zo veel ter sprake komt, ben ik toch bij mezelf te rade gegaan.
Want, als iedereen die dealt met een eetstoornis, zich telkens afvraagt waarom bij een ander dat moment wél ineens komt en hoe dat gebeurt, is het dan toch mogelijk? Is er dan toch een moment dat je ineens vanuit die angst stapt en kiest voor het tegenovergestelde pad? Het was mijn doen en laten dat ik radicaal omgooide als wel mijn dagelijkse routine. Ik deed het vanuit eigen motivatie en wilskracht, maar daar ging wel een heel plan met voorbereiding aan vooraf. Het is heel persoonlijk, maar het werkt voor mij het beste om een angst te doorbreken door hier direct tegenin te gaan. Voor sommigen is het prettiger om er stap voor stap naartoe te werken en dat is ook helemaal prima. Iedereen heeft zijn eigen behoeften en maakt progressie op zijn eigen tempo.
Gebeurde het bij mij dat de knop plotseling omging? Nee, natuurlijk niet. Ik heb wel ontzettend lang vastgezeten in de anorexia en ruim 8 jaar heel negatief, restrictief en extreem ongezond gedacht en gehandeld. Dat ik bijna dood ging, was wel een keerpunt van besef om werkelijk na te denken over wat ik met mijn leven wilde, maar echt tot actie overgaan ging ik niet. Tenminste, ik wilde wel, maar mijn lijf was te zwak iets op te nemen en ik was niet meer in staat om tegen die gedachtes te vechten. Het werkelijke kantelpunt, het starten en volgen van de MinnieMaud-methode, kwam driekwart jaar later pas. Maar in de tussentijd was er wel al een verandering aan de gang qua zelfinzicht, motivatie, kracht en het onderzoeken van wat ik nu wilde met de toekomst en óf ik nog wel een toekomst wilde.
Wat ik zie als 'de knop´ of 'schakel' is de verandering in je motivatie. Het inzicht in je gedrag, wat je wilt bereiken en hoe je daar zelf verantwoording voor kunt nemen. Ze zeggen dat het niet van het ene op het andere moment ineens allemaal in sneltreinvaart vooruit kan gaan. Dat je plots geen tegenslagen meer hebt, dwars door je angsten heen gaat, geen terugval meer of een moment van teleurstelling en verdriet zult hebben. Aan de ene kant is dat ook zo. Aan de andere kant denk ik dat het wel kan. Tenminste, als ik goed inzoom op mijn eigen proces en ervaring.
Wat voor mij een lange voorbereiding nodig had, ging ineens heel snel. Het plan en de intentie vooraf om de kans op herstel nog een laatste keer te wagen, duurde maanden. Maar, het werkelijk uitvoeren en de omslag die het had op mijn stemming en doorzettingsvermogen, betrof een tijdbestek van nog geen dag. Toen mijn plan waterdicht was, ik alles qua voeding in huis had, mezelf voor had genomen niet te stoppen eer ik zou weten dat mijn lichaam stabiel zou zijn en onder controle bleef van een ervaren diëtiste, ging ik met volle angst de MinnieMaud-methode volgen. Ik kwam thuis uit de kliniek, het wantrouwen van mijn ouders en behandelaarster was groot. Toch zei ze : 'Weet je wat? Laat het maar zien dan.' Er was maar één iemand die er werkelijk voor me was op dat moment en dat was de diëtiste. Zij had mij geholpen om het plan op te stellen. Of tenminste, ze liet mij mijn eigen plan opstellen, maar had de juiste kritische vragen om me over na te laten denken, waardoor er geen uitweg meer voor mijn eetstoornis zou zijn.
Het lastige waar ik allereerst mee geconfronteerd werd, was mijn denkvermogen. Vanuit een minderminderminder en 'light'- perspectief moest ik nu gaan denken in volle producten met meer calorieën. Ook de routine en regelmaat uit de kliniek wilde ik zo snel mogelijk afleren om mijn eigen patroon te ontwikkelen. Dagelijks moest ik minimaal 3000 calorieën binnenkrijgen en de eerste periode was beweging die 'extra' was, zoals sporten, niet toegestaan volgens deze methode. Mijn lichaam moest vanuit een toestand met extreem ondergewicht en tekorten resetten en opnieuw opstarten. Het had een grote klap nodig om eerst tot stilstand te komen. Veel eten, niet bewegen. Het was enorm zwaar en ik heb ondanks de positieve effecten ook veel momenten gehad dat ik op wilde geven, maar dit niet gedaan. Het besef dat mijn leven een jaar daarvoor bijna over was, mijn oom die overleed en de kracht om voor hem de strijd met mezelf te voeren, dat was voor mij 'de knop'.
Kortom, voor mij is het vooral een samenloop van verschillende dingen geweest die maakten dat ik anders naar het leven ging kijken. En anders naar mezelf. Waar mij de motivatie totaal ontbrak, putte ik later kracht uit het overlijden van mijn oom tijdens mijn laatste opname. Het ging toen nog steeds maar langzaam vooruit, maar het idee om een rigoureuze stap te zetten groeide elke dag. Toen ik eenmaal wist wat ik wilde, alles gepland had en voor 100% wist dat ik ervoor wilde gaan, ben ik dus van mijn eetstoornis afgestapt. Niet dat deze er niet meer was, maar ik wilde de andere kant op en moest daarvoor mijn angst en vaste patronen opzij zetten. De verandering van eetpatroon, de rust die mijn lichaam kreeg, mijn emoties die weer terug kwamen en het stukje kennis en ervaring maakten dat ik helemaal om was. Overtuigd van het feit dat de eetstoornis mij al die jaren onnodig bang had gemaakt, dingen had laten doen die geen zin hadden en me sloopten, maakten het makkelijker om door te zetten.
Voelde het altijd prettig en comfortabel? Nee, natuurlijk niet. De snelle omschakeling van eetpatroon bracht veel lichamelijke veranderingen met zich mee en zette processen stop of juist in gang. Dat was soms wel even slikken, maar nu wist ik waar ik het voor deed en wilde absoluut niet meer terug.
Maybe it won't work out
But maybe
Seeing if it does
Is the best adventure ever
Reactie plaatsen
Reacties