Toen was daar
2025
En het nieuwe jaar begint. De decembermaand is er eentje vol feest, familie, het ophalen van herinneringen, waardevolle momenten, dankbaarheid, geluk, gemis, nieuwe doelen stellen, vooruitblikken, alleen zijn of juist samen, houvast of verandering, er zijn, moed vinden en vooral het hopen op...
Het is een drukke maand, er wordt veel van jou gevraagd, zoals dat ook van mij verwacht wordt. Op mijn werk kan ik geen vrij nemen, de drukte neemt toe, mensen stressen om me heen, raken in paniek, geïrriteerd, maar zien elkaar ook, weten op wie je kunt bouwen, ik hoor weer meer familie en vrienden, zie stralende kindergezichten en mag te midden van dit alles ook elk jaar een kaarsje extra uitblazen.
Het is een veelbewogen periode, die ik afgelopen jaar enthousiast betrad. Waar ik in november veel las over een winterdepressie, somberte en donkere dagen, kon mijn humeur niet meer stuk. Ik heb met mijn reis naar Nicaragua mijn eigen grenzen weer verlegd, een heleboel angsten overwonnen en wonderbaarlijke herinneringen mogen maken. De gezonde spanning van tevoren maakte plaats voor enthousiasme. Vervolgens liep ik tijdens mijn reis keihard tegen de muur, zag paniek en oude angsten onder ogen, overwon ze en kwam sterker thuis dan toen ik vertrok. Het einde van het jaar is een terugblik op momenten die mij sterker gemaakt hebben en wetende dat ik nu een kick krijg van het overwinnen van al mijn innerlijke obstakels, maakt het eerder uitdagend in positieve dan in negatieve zin om dit als voornemen te hebben.
Toch is de decemberperiode niet voor altijd en komt er een eind aan het feestgedruis. Wanneer januari weer begint, de lichtjes verdwijnen en de winter echt zijn toetrede neemt, komt bij mij de herinnering aan jaren geleden. 2018 was een jaar dat ellendig begon, balancerend op het randje van de dood, levensmoe en overgeleverd aan anorexia. Waar het vrolijke plaatst maakt voor het verdriet, zie ik elk jaar hoe ik steeds verder verwijderd raak van toen. Dat ik er nog ben, dat ik nu sta waar ik sta, de eetstoornis de rug toe heb gekeerd en dat geen enkele januari meer zal zijn zoals toen, is iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben.
Ik heb nu, wederom, een kantelpunt bereikt; Wat wil ik nog bereiken? Waar haal ik voldoening uit? Is mijn baan wel volledig wat er bij me past of moet ik het half om half met iets combineren, zodat ik meer tijd heb om te schrijven, anderen te helpen met mijn ervaring en daarnaast meer tijd te hebben om de wereld te zien? Hoe ga ik dat allemaal in het vat gieten en wil ik dat op korte termijn of moet ik alles gewoon zijn gang laten gaan en zien wat tijd en aandacht gaan brengen? Het zijn vragen die ik mezelf de laatste tijd stel en ik besef me meer en meer hoeveel mogelijkheden er bijgekomen zijn vanaf het moment dat ik besloot om een punt achter de eetstoornis te zetten.
Wat is datgene precies dat me soms nog tegenhoudt? Het is en blijft een levenslange weg, een zoektocht naar mezelf en een ontwikkeling die ik blijf maken. Ik ben van nature niet iemand die overal in het middelpunt wilt staan, ik ga niet naar festivals of drink mezelf elk weekend blut op een feest. Ik zit graag thuis, schrijf, lees, zoek mijn vakantie tot in de puntjes uit en maak mezelf enthousiast door nieuwe dingen te leren die gaan over onderwerpen binnen de psyhcologie, cultuur, de wereld en hoe ik mezelf nog verder kan ontwikkelen. Ik spreek mensen maar weinig, en dan bedoel ik écht spreken, en niet een vluchtig praatje om maar sociaal te zijn.
Ik heb geen voornemens, maar wel altijd gedachten die maken dat ik niet stil wil blijven staan in het leven en op zoek ben naar manieren en zaken om mezelf te verrijken en daarbij ook van betekenis te kunnen zijn voor mensen om me heen. En mensen op afstand. Want, door de kanalen die ik online heb, probeer ik ook anderen te bereiken en hopelijk waardevolle inzichten, informatie of een mogelijk beeld van hoe een leven na een mentale (en in mijn geval lichamelijke) afgang, weer hersteld kan worden.
Een nieuw jaar, het is heel cliché, maar toch blik je altijd even terug en kijk je vooruit. Het zijn momenten dat je beseft wat er op je pad is gekomen, of dat nu leuk was of niet, en een moment waarop je weet dat je er ondanks datgene nog bent. Je staat, je leeft, je hebt nog kansen, mogelijkheden en de wereld ligt aan je voeten. De maanden Januari en Februari, soms zelfs nog een deel van Maart, vind ik altijd het meest somber en dan verlang ik hevig naar de lente en de vogels die 's ochtends vroeg al beginnen te fluiten. Het terug opbloeien van de natuur, de dagen die weer langer worden en de bloemen die hun kopjes openen. De beginmaanden van het jaar gebruik ik vaak om op te ruimen, schoon schip te maken en te overdenken. Wat wil ik dan de komende tijd, wat zijn mijn plannen? En in plaats van goede voornemens maken en dingen die tijdelijk zijn, wil ik me focussen op het verleggen van mijn grenzen, meer uitdagingen aangaan, kwaliteiten en eigenschappen kweken die ik niet enkel voor een tijdje houd, maar die me voor mijn leven lang bij zullen blijven.
Kortom; geen nieuwe start, geen schone lei, maar het voortborduren op de ontwikkelingen die ik al gemaakt heb en nog meer uit het leven halen dan dat erin zit. Soms zijn er momenten dat ik het gevoel heb dat ik iets mis, zoals een leuke partner die 's avonds bij me op de bank kruipt of wat meer vrienden die zelf het initiatief nemen om contact op te nemen. Mijn sociale netwerk is maar schaars en ik heb het idee dat het initiatief of een berichtje over hoe het gaat vaak vanuit mij moet komen en ik wordt daar heel onzeker van. Aan de andere kant kan ik enkel meer mensen om me heen creëren en sociale contacten opbouwen als ik verder ga met het verleggen van mijn grenzen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Meer reizen, meer avontuur, diverse culturen, talen en volken leren kennen en zo ook leren zelfstandiger te zijn en sterker in mijn schoenen te staan.
Elk jaar zeggen mensen : dit wordt jouw (of mijn) jaar.
Hier geloof ik niet in. Als je niets doet, zal je leven hetzelfde blijven. Ben je er tevreden mee? Prima. Ben je er niet tevreden mee? Dan is elke seconde dat je niets doet een gemiste kans. Welk jaar het ook is. Dus, wil je wat anders? Daag jezelf uit, stoot je hoofd, ga buiten je grenzen, zie je angst en ervaar dat er meer uit jou en het leven te halen valt dan dat je dacht.
The more you celebrate your life
The more there is in life to celebrate
Reactie plaatsen
Reacties