Zaterdag 16 November
9:00u
Het heeft de hele nacht keihard geregend. Vanmorgen heb ik even gauw naar het weerbericht gekeken en er is een tropische orkaan die nu wervelt ten noorden van Nicaragua, genaamd Sara. Léon ligt vlak bij de grens met Honduras en krijgt dus te maken met enorme regenval. Tja, dit had ik eigenlijk niet hoeven opzoeken. Dat heb ik gisteren wel gemerkt... Een beetje regen of af en toe een bui is geen probleem. Maar als het zo onophoudelijk en met enorme hoeveelheden naar beneden klettert, zoals gisteren, is het wel lastig om dan buiten nog met fatsoen iets te ondernemen. En ik maar denken dat het in Nederland hard regent. Dit is wel even een andere gradatie en ik sopte gisteren de hele dag in mijn schoenen met natte sokken van het water. Ik denk trouwens niet dat al mijn sokken terug mee naar huis gaan, want ik krijg ze gewoon niet droog en ze stinken helemaal naar regenwater gemengd met zweet.
Als ik nu terugblik op gisteren, had ik het wel even pittig. Vooral mentaal. De angst voor het niet voorbij gaan van de tijd, rust moeten nemen (willen nemen) met mezelf zitten en niet weten wat ik aan moet met het 'niks' doen of denken. Natuurlijk heb ik continu gedachtes en razen ze juist op dit moment met miljoenen door mijn hoofd, maar de confrontatie die ik hierdoor met mezelf aan moest gaan, was moeilijk. Moeilijk is niet onmogelijk. Thuis vluchtte ik altijd in schoonmaakklusjes, opruimen, cadeautjes inpakken, mijn interieur veranderen en alles verplaatsen. Hier gaat dat niet en wordt ik dus gedwongen om, letterlijk, met mezelf te zitten. Ik ben gaan lezen. Het lukte me op dat moment nog niet direct om te ontspannen, maar door het wel te doen en te ervaren dat er helemaal niets gebeurt, weet ik dat het goed komt. Herhaling leert vaak dat het steeds makkelijker wordt. En het was knap ingewikkeld om mijn concentratie bij het verhaal te houden, want halverwege de pagina had ik al zoveel andere gedachtes dat ik de bladzijde weer van begin af aan moest lezen. Uiteindelijk is het gelukt.
Maar nu : nieuwe dag, frisse moed, nieuwe kansen.
Dagelijks eet ik hier vers fruit uit de regio : Papaya, Ananas, Meloen, Banaan, Nectarine, Sinaasappels en ga zo nog maar even door. Ik ben op speurtocht naar Pitaya, maar kan het maar moeilijk vinden. Ik ben nog te vroeg voor het oogstseizoen, maar misschien heb ik meer geluk in Granada en kom ik het daar tegen. Wat me wel opvalt, is dat ik hier geen irritatie in mijn mond heb bij het eten van ananas en dat heb ik thuis wel. De smaak van ananas in Nederland is heel scherp en bijt vaak in mijn wangen, waardoor er wondjes ontstaan. Hier is de smaak en structuur veel zachter, bij al het fruit trouwens, en kan ik het zonder problemen eten.
19:31u
De reis naar de Mombacho vulkaan betrof drie uur. Het was een lange zit in de auto en hoe verder we kwamen, hoe meer de moed in mijn schoenen zakte. Vanaf Léon richting Granada hoopte ik vurig dat het minder zou gaan regenen en dat de weersomstandigheden zouden verbeteren. Niet dus... Soms zag het wolkendek wat minder dik en leken er opklaringen te komen, maar enkele minuten later pakte alles weer tezamen en brak de hemel open. Op een gegeven moment reden we met de auto door een dorpje op negenhonderd meter hoogte en kwam het water pas echt met bakken uit de lucht. Toen we uiteindelijk de Mombacho vulkaan opreden en het zipline-centrum bereikten, was het nog steeds niet geminderd. Ik werd er onrustig van, want ik zag mezelf alweer in moeilijkheden om de middag op mijn hotelkamer door te moeten brengen. In mijn uppie.
We hebben gewacht en toen de stortbui overging in een vervelende, maar draaglijke miezer, ben ik toch de bomen in gegaan. Met twee gidsen beklom ik het trapje naar de eerste zipline. Het ging ontzettend snel allemaal, want door het water waren de kabels nat en glad geworden, waardoor er nauwelijks wrijving was om af te kunnen remmen. Ondertussen regende het gewoon door, maar ik had een poncho over mijn kleding aangetrokken, dus nat werd ik niet.
Een paar lijnen verder kreeg ik de vraag of ik ook een keer als 'superwoman' door de bomen wilde gaan. En op de kop. Nou ja, tegen de eerste zei ik geen 'nee' en daarna dacht ik : 'Ik ben nu toch bezig, dus dan kan ik ook nog wel ondersteboven gaan hangen.' Het was ontzettend leuk, ondanks de regen, en voor hoogte heb ik nooit echt angst gehad. Mijn moeder heeft wel hoogtevrees, zeker als er geen hekjes of paaltjes staan, en ik dacht altijd dat ik dat ook zou hebben. Maar, hoe vaker ik 'niet flauw' wilde zijn en toch de afgrond ging opzoeken, hoe minder last ik er van had en nu voel ik me helemaal prima op grote hoogte. Ook zonder afrastering. Het ziplinen zelf voelde als een bevrijding. De lange, onrustige rit in de auto had me wat gespannen gemaakt en het razen door de bomen hielp om dat van me af te laten glijden. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Beneden aangekomen, kreeg ik nog uitgebreid informatie over de koffieplantages, de verschillende soorten en wat voor type koffie er het meest gedronken wordt. De plantages staan daar op de vulkaan en ik vond het best leuk om met eigen ogen te zien hoe zo'n koffieboontje groeit.
De wanhoop over een lege middag was even weg, ik kon mijn gedachten parkeren, maar deze kwamen weer naar de oppervlakte toen we verder reden richting mijn derde verblijf in Granada.
22:06u
Tja, wéér nat. Dan heb ik het niet over een beetje regen, maar het kwam echt met bakken uit de lucht. Het hield maar niet op. Het leek te minderen toen we bij het hotel aankwamen in Granada en ik had zin om in het zwembad te springen. Echter, toen ik omgekleed en wel aan de rand stond, begon het weer te regenen en kon ik mijn badpak terug uittrekken.
Echt alles zat tegen : ik was verkleumd, wilde niet alleen op de hotelkamer moeten blijven zitten, het bleef maar regenen en ik zag even geen licht meer aan het einde van de tunnel. Vervolgens stapte ik onder de douche en die had maar één temperatuurstand, die niet warm was, waardoor ik het nog kouder kreeg dan voordat ik eronder ging staan. Ik heb schone kleren aangetrokken en maar een work-out via YouTube gedaan om warm te worden. De gedachte dat ik de hele dag lezend op bed door zou brengen en dan maar hopen dat de tijd snel voorbij zou gaan, drong zich aan me op en gaf me een onbehaaglijk gevoel. Het liefst wilde ik onder de dekens wegkruipen, mijn ogen sluiten en de volgende morgen pas wakker worden.
Plots kwam er vanuit een hoekje ergens in mij weerstand op. 'Kom op Romy, niet bij de pakken neer gaan zitten.' Ik moest mezelf echt even een schop onder mijn kont geven, ben bij de receptie om een paraplu gaan vragen en de stad ingegaan. In Google Maps had ik al een aantal punten gemarkeerd die ik wilde zien of bezoeken, dus ik klikte er eentje aan en gaan.
Het is maar goed dat ik even heel streng voor mezelf ben geweest, want de eerste vijf minuten dat ik rondliep in de stad had ik al meer dan twintig foto's gemaakt en keek ik mijn ogen uit. Fotograferen is ook iets dat ik heel leuk vind om te doen. Vooral op momenten dat ik ergens loop en dan mijn blik plots een bepaald beeld ziet vanuit een specifieke hoek die ik exact zo vast wil leggen. Ik ben richting de boulevard gelopen, langs de kust tot aan het haventje waar vandaan de boten de mangroves in varen.
Overmorgen ga ik vanaf hier kajakken en het is jaren geleden dat ik in een kajak heb gezeten. Ik dacht onderweg een aantal mooie foto's van het Meer van Granada te maken, maar dat was toch best teleurstellend. Overal drijft afval. Alles wordt gewoon in zee gedumpt en niet zo'n beetje ook. Het is net een drijvende vuilnisbelt als ik zo langst de kustlijn loop. Er zijn wel prullenbakken met bordjes die vragen om het afval erin achter te laten, maar zo te zien heeft niemand daar zin in. Toen ik zag dat het vijf uur was, ben ik teruggelopen om een supermarkt te gaan zoeken. Het idee was om vanavond dan maar even makkelijk iets op de kamer te eten en ik merkte dat ik door de wanhoop van vanmiddag mentaal wat minder weerbaar was. Op dit soort momenten komt er soms nog een oude eetstoornisgedachte omhoog die dan zegt dat ik niet mag eten of enkel groente.
Ik liep een eindje verder toen er een jongen op zijn fiets voorbij kwam. Toevallig had ik hem op de heenweg ook gezien en hadden we elkaar vriendelijk begroet, zoals ik bij alle lokale voorbijgangers doe. Dit keer stopte hij, stapte van zijn fiets af en kwam naast me lopen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, hoe oud ik was en hij zei dat hij me mooi vond. 'Wacht, zei hij dat echt?' Ja, want later zei hij het nog een keer.
In mijn makkelijkste Spaans probeerde ik netjes te antwoorden en kwamen we in gesprek. Op een gegeven moment gaf mijn routeaanwijzing aan dat ik naar links af moest slaan, waarop de jongen op zijn fiets stapte, gedag zei en met een luchtkus richting mij wegreed. Stond ik daar toch wel even van te kijken op de hoek van de straat. 'Gebeurt dit nu echt? '
Vervolgens sloeg ik af, de straat in, en na nog geen vijf minuten kwam ik twee andere jongens tegen, waarvan er ook een naast me kwam lopen en met me wilde kletsen. Het moet niet gekker worden. Wat ik wel heel attent vind, is dat iedereen elkaar op straat gedag zegt en heel sociaal is. Of dat nu een bekende is of niet. De mannen hier hebben kennelijk wel veel aandacht voor me, roepen me gedag, kijken me na en ik doe heel vrolijk en reageer, maar ik ben het totaal niet gewend. Het kost even tijd om me fatsoenlijk een houding te geven.
Wat ik zo apart vind, is dat ik hier loop als mezelf, zonder make-up, en de mannen komen op straat spontaan naast me lopen. Als ik me thuis in Nederland fatsoeneer en mooi wil maken, kraait er nog niet eens een haan naar me. Misschien moet ik voor de mannen dan maar hier blijven... Nee, dat gaan we niet doen. Het zijn mijn types ook niet echt.
Om hier te blijven of wonen, zou ik denk ik toch niet zien zitten. Als ik nu zie hoe alles hier geregeld is en weet hoe het reilt en zeilt in Nederland, mogen we thuis echt niet zeuren. De politie is er misschien soms streng met boetes, het afval scheiden vinden sommigen een 'ding', maar hier zie ik pas echt wat er gebeurt als er geen goede handhaving is. Dan kies ik toch liever voor een strengere aanpak en een schonere leefomgeving.
Maar, ik was op weg naar de supermarkt. Met de nadruk op 'was', want wat er gebeurde tijdens de wandeling, had me even versteld doen staan, me oprecht verrast en me van gedachten veranderd. Ik kwam tot besef dat ik sociaal contact nodig heb om niet in mezelf te gaan zitten kniezen. Dus, ik raapte mezelf weer bijeen en besloot om vanavond toch uit eten te gaan. Ik heb enkel een flesje cola en een appel gekocht, zodat ik nu nog even wat kan eten, ben erna richting het hotel gegaan, heb me opgefrist en de deur weer achter me dicht getrokken.
Café Verde had ik in mijn notities staan en werd de plek om te dineren. Het restaurant ligt twee straten bij het hotel vandaan en toen ik binnenstapte, was ik meteen verkocht. De sfeer en inrichting was heel fijn, rustig en echt iets typisch wat ik leuk vind. Het thema had iets weg van een tropisch regenwoud gecombineerd met het strand. Er waren grote planten, rotan stoelen en een enorme bank tegen de achterwand met heel veel kussens. De muziek was vrolijk, maar stond niet hard en ik nam plaats op de bank aan een tafeltje in de hoek. Naast een ander koppel, was ik de enige gaste en ik bestelde een koffie, tomatensoep met gesmolten kaas, croutons en een verse salade.
Nu ik dit aan het schrijven ben, moet ik heel eerlijk zeggen dat ik wel een klein beetje trots ben op mezelf. Ik ben alleen, maar zet toch de stap om niet voor de veilige of makkelijke route te kiezen. Ik ga in verzet tegen mezelf, herpak me, ga door mijn angsten heen, zie dat het allemaal wel meevalt en uiteindelijk goed komt.
#4
Reactie plaatsen
Reacties
Veel respect Romy! Wat een avontuur!