Zondag 17 November
13:25u
Vanmorgen om negen uur stond er een stadsrondleiding op de planning. Een gids kwam me bij het hotel ophalen en gaf me uitgebreid verslag over de historie van Granada, het ontstaan van Nicaragua en alle kleine typische zaken die zich weerspiegelden in de stad. De tempels van de Maya's en Inca's die je vooral ziet in Guatemala en in San Salvador vind je hier niet. Dit komt doordat Nicaragua later pas door de Maya's ontdekt is, die niet wisten dat ze voet zetten op onbewoond land. Pas toen ze in de gaten hadden dat het gebied geen inwoners had, besloten ze zich er te vestigen en noemden het gebied hun eigendom. 'Nica' staat daarmee voor de Inca's, oftewel een afgeleide stam van de Maya's, en oorspronkelijk was het tweede deel 'agua', wat 'aan het water' betekent. Maar, doordat de Spanjaarden dit niet goed konden uitspreken, hebben ze een 'r' aan de naam toegevoegd en werd het 'Nicaragua'. Oké, als je dit leest, zit je misschien niet op een hele geschiedenisles te wachten, maar ik vond het zelf wel een interessant weetje.
De lavatour op de Masayavulkaan zou eigenlijk vanavond zijn. Alleen, doordat er een paar weken geleden een eruptie was en de kans aanwezig is dat er een uitbarsting komt, is het nu niet toegestaan om zo dicht bij de krater te komen. Ik baal hier wel een beetje van. Het was wel gaaf geweest als ik een kolkende lavastroom had kunnen zien, maar het is nu helaas te gevaarlijk. Dat betekent dus dat ik vanmiddag op mezelf ben aangewezen en vrij ben om te gaan en staan waar ik wil.
Tijdens de rondleiding vanmorgen ben ik de lokale markt opgegaan. Op vervolgtocht naar Pitaya natuurlijk. Na veel speurwerk hebben we een paar exemplaren kunnen vinden, maar die zagen er nou niet echt heel appetijtelijk uit. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik van de aanblik van de markt wat angstig was om er wat te kopen. Alles lag er open en bloot tentoongesteld. Je moet je voorstellen dat het hier vochtig, constant tussen de vijfentwintig en achtentwintig graden is, dat het om de haverklap keihard regent en de lucht daardoor bedompt aanvoelt. Overal zwermden vliegen, insecten en zelfs vlees en vis werd ter plaatse gesneden en zo op het kraam gelegd. Heel onsmakelijk als je het mij vraagt... Ik ben blij dat ik vegetarisch/vegan eet, want de aanblik keerde mijn maag bijna binnenstebuiten.
Het was maar goed dat ik bij het hotel een paraplu had meegevraagd, want toen de rondleiding klaar was, wilde ik zelf de stad nog in gaan en werd ik overvallen door, wederom, een tropische regenbui. Wéér zeiknatte schoenen en sokken. Echt, enkel op de eerste dag na heb ik alleen nog maar natte voeten gehad. Gelukkig is het tussendoor al wat vaker droog dan de dagen dat ik in Léon verbleef.
Ik wilde langs de kust de andere kant op wandelen dan de route die ik gisteren gelopen had, maar op een gegeven moment moest ik een straat inslaan die was omgetoverd tot een grote stroomversnelling. Ik heb maar een ander punt in Google Maps aangeklikt, want het was gewoon niet mogelijk om hier fatsoenlijk doorheen te komen. Vervolgens was mijn plan om via de weg richting de Masayavulkaan te lopen, hopend op een mooi uitzicht. Ik was een eindje op weg en kwam in de krottenwijken terecht, waar een jongen naast me kwam lopen en me waarschuwde voor de bevolking. Het zou volgens hem niet gevaarlijk zijn, maar wel riskant, vanwege de vele drugsdealers en alcoholisten die er rondliepen. Weer omgekeerd...
Toen was het kwart over één en ik moet toegeven dat ik het ronddolen en niet kunnen bereiken waar ik heen wilde een beetje beu was. Tijdens de rondleiding vanmorgen was ik langs een leuk koffietentje gelopen dat ik had opgeslagen in mijn telefoon. Ik zag er ook een Amerikaanse barkeeper staan, die me vriendelijk begroette en dat had me een vertrouwd gevoel gegeven. Alhoewel het hier op zich wel veilig aanvoelt in de stad en ik de mensen heel attent vind, geeft een westerse taal of een soortgelijk persoon me toch wat meer zekerheid.
In dat cafeetje zit ik nu, heb net wat besteld en wil even kijken waar ik straks wél heen zou kunnen gaan. Misschien richting de kathedraal, wat rondneuzen bij de kraampjes op het plein en voor vanavond nog iets te eten en drinken halen.
21:05u
Ik zit heerlijk in bed en ik begin mezelf erin te berusten dat ik niet hetzelfde patroon en dagritme heb als thuis. En, dat dat nu ook niet per se hoeft van mezelf. Zelfs een sudoku sla ik over en bloggen, mailen of aan mijn boek werken gaan ook niet. Mijn laptop ligt thuis, dus ik kan niets anders dan schrijven, lezen, foto's kijken en relaxen. Het is wel fijn dat ik op het laatste moment toch nog een notitieboekje heb gekocht, want dan kan ik mijn gedachten ergens kwijt.
Vanmiddag bleef het gelukkig droog, maar wel bewolkt. Het zag er in de verte bij de vulkanen dreigend uit, doordat de wolken zich daar boven de toppen samenpakten en bijna zwart kleurden. De paraplu die ik geleend had, was helemaal aan het eind van zijn latijn, dus ik heb zelf ergens maar een paraplu gehaald. Ik heb er genoeg thuis, ik weet het, maar voor op vakantie is zo'n opvouwbare misschien wel handig om bij me te hebben.
De term 'vakantie' staat voor mij eigenlijk voor zon, zee en strakblauwe luchten, maar dat is niet altijd het geval. Dat is iets waar ik nu wel achter gekomen ben...
Volgens mijn laatste ingeving ben ik richting de kathedraal gelopen en heb ik bij een oude vrouw een paar kleine, gekleide potjes gekocht om als souvenir mee naar huis te nemen. Ik ben in de kerktoren omhoog geklommen en toen ik eenmaal terug richting het hotel liep, was het alweer vijf uur. Tijdens het schrijven vanmiddag in de koffiebar, zat ik er eerlijk gezegd een beetje doorheen. Ik was moe, de regen meer dan beu en voelde me door het ronddolen een beetje moedeloos. Later viel ik er wel weer doorheen, maar de tijd tussen het café en het avondeten was een beetje een zoektocht. Voor ik de deur weer uitging, ben ik nog even met mijn boek op bed gaan zitten. Stiekem keek ik uit naar dit moment.
Best gek ook, dat ik eergisteren nog in paniek raakte en onrustig werd van het nemen van een 'pauze' en het stoppen met continu actief moeten zijn, terwijl ik er nu naar uit kan kijken. Tegen een uur of zes ben ik naar een tapasrestaurant gegaan en bestelde daar in knoflook en witte wijn gemarineerde champignons met ciabatta, een salade en spa. Ik zat op de binnenplaats tegenover twee mannen uit Amerika die een heel gesprek met elkaar voerden en naarmate ze meer cocktails op hadden, steeds luider gingen praten. Ik vond het wel leuk om alles mee te luisteren, een levensverhaal van een ander te horen, terwijl ze geen acht op me sloegen en ik aanwezig was, maar tegelijkertijd ook weer niet.
Ik weet niet of het gek is, maar ik kan me heel fijn voelen als ik in de enorme massa opga zonder dat ik aandacht krijg. Ik ben ergens, zie alles, maar omdat niemand op me let is het net alsof ik vanaf een afstandje toe kan kijken zonder in werkelijkheid aanwezig te zijn. Een soort stille tred die overal tussendoor sneakt, meekrijgt wat er om zich heen gebeurt, maar van niemand iets 'moet' of verwachtingen hoeft na te komen.
#5
Reactie plaatsen
Reacties