Maandag 18 November
11:17u
Toen ik vanmorgen wakker werd, scheen eindelijk de zon en om acht uur stond ik klaar bij de ingang van het hotel om te gaan kajakken in de mangroves van Las Islas de Granada. Het was ontzettend mooi; zo rijk aan diersoorten, planten, maar tegelijkertijd ook rustig. Er zaten apen, salamanders, vleermuizen, vogels, vlinders, libelles, en nog veel meer dieren en insecten. Ik was niet snel genoeg om het allemaal op beeld te krijgen, maar ik voelde me er wel helemaal op mijn gemak. Het was er kalm, terwijl er genoeg leven om me heen was. Het geluid van wat er om me heen was en gebeurde, deed iets met me.
Toen ik werd uitgezwaaid na de tocht heb ik de taxi geweigerd te nemen en ben ik langs de kustlijn terug richting het hotel gelopen. Ik kon heel mooi over de boulevard richting het water kijken, zag het ontwaken van de wereld en wilde alles vastleggen. Ik laadde er van op, want ondanks dat ik goed had geslapen, voelde ik me ergens toch nog heel moe. Komt dit door de emotie van afgelopen dagen? De innerlijke strijd met mezelf? Ik weet het niet precies.
Nu zit ik aan mijn ontbijt bij het hotel en heb ik vers gezette koffie met een schaal boordevol tropisch fruit. Vanmiddag is mijn plan om de stad nog even in te gaan, het chocolademuseum te bezoeken en wat rond te wandelen.
Morgen staat toch nog het natuurreservaat van de Masayavulkaan op de planning. Ik had mijn reisagente gevraagd of er in de plaats van de lavatour, die gisteren eigenlijk zou zijn, een andere activiteit was. Het park rondom de vulkaan is maar voor een klein gedeelte open. Een korte hike is de enige optie, maar die kans neem ik graag. Hoe meer ik kan zien en beleven, hoe leuker ik het vind.
19:00u
Na het eten vanmiddag was ik een beetje oververhit van de excursie op het water. Het is maar goed dat ik me had ingesmeerd en muggenspray heb opgedaan, want er zaten vlak boven het wateroppervlak ontzettend veel insecten en de zon stond pal boven mijn hoofd. Het was wel heel fijn en ik was alleen met de gids tussen alle bomen, dieren en alle planten op en rondom het water. Ik had gedacht dat het misschien heel toeristisch was, maar de meeste mensen gingen met een rondvaartboot en die kon niet overal komen, vanwege de nauwe doorgangen die de mangroves kent. Ik kon daar met mijn kajak wel tussendoor peddelen, dus ik was alleen met mijn gids op het water. Heerlijk.
Toen ik terug kwam bij het hotel en even pauze nam om wat te eten, had ik contact met een collega van werk. Gewoon een kleine uitwisseling van wat berichtjes, humor en een paar grappige foto's. Meer hoeft het ook niet te zijn om te weten dat de mensen thuis toch ergens nog aan me denken en dat ik, ondanks dat ik hier alleen ben, niet eenzaam ben of er alleen voor sta. Papa was ook even online, wat me weer een beetje aanmoedigde om mijn ontdekkingstocht (zowel in de omgeving als naar mezelf) voort te zetten.
Uitgegeten en voldaan wilde ik richting mijn kamer gaan toen het zwembad naar me lonkte. 'Hé, ik kan eerst nog wel een frisse duik nemen, voordat ik verder op pad ga.' Ik had mijn badpak toch nog aan, dus had ik enkel een handdoek nodig, muziekje erbij en sprong in het zwembad. Ik zwem niet zo vaak meer, terwijl ik vroeger echt een waterrat was. De laatste keer dat ik echt gezwommen heb was vorig jaar oktober toen ik met papa in Spanje op vakantie was.
In het water voelde ik meteen dat ik afkoelde en ik heb denk ik wel een half uur in het zwembad gelegen en gezwommen. Het bad is niet heel groot, maar het is er en het volstaat. Vervolgens heb ik me omgekleed en deed een vervolgpoging om naar het uitzichtpunt aan het meer te wandelen, wat me gisteren wegens de regen niet gelukt was.
Wauw
Wat een ontzettend mooi uitzicht heb je langs het meer over het water met de achterliggende vulkanen. Ik kon wel foto's blijven nemen. Het was best een afstand om te lopen, maar dat deed er niet toe. Ik had water bij me en zag op Google Maps dat er aan het eind een dorpje was. Ik had het idee om daar nog wat extra water of iets anders te drinken te kopen, want dat zou wel mogelijk zijn. Toch? Nou, zo makkelijk ging het allemaal niet. De luxe uit Nederland is echt wel een ding dat ik opzij moet leren zetten hier, want het is toch allemaal best armetierig en de dingen zijn hier niet zo vanzelfsprekend.
21:34u
Ik was al een poosje aan het wandelen langs het water, maar het uitzicht bleef verbazingwekkend mooi. Ik had al een hele reeks foto's, maar in mijn achterhoofd dacht ik aan dat uitzichtpunt, waar ik van plan was ook een heleboel vast te leggen. Zou het daar nóg indrukwekkender en mooier zijn? Onderweg kwam ik allerlei verkeer tegen; bussen, taxi's en auto's.
Waar ik het een paar dagen geleden nog wel grappig vond dat de taxi's en auto's continu claxonneren, begint het me nu te irriteren. Vooral de taxi's die maar blijven toeteren. Net alsof ze willen zeggen : 'Ik zie je lopen, rijd mee en betaal.' De chauffeur kijkt je dan ook echt met zo'n vragende, priemende blik aan in het voorbijgaan als je niet op zijn signalen reageert. Ik stak beleefd mijn hand op, zei 'Non, Gracias' en schonk de chauffeur en glimlach, maar eigenlijk dacht ik : 'Nee, ik hoef geen taxi. Ik wil genieten van het uitzicht en wandel lekker verder. Laat me met rust en sodemieter een eind op'.
Daarnaast kwamen er ook weer een aantal mannen langs die in het voorbijgaan 'Mi Amor' of 'Hola Chica' naar me riepen. Er was er zelfs eentje bij die me kushandjes toewierp. Soms word ik er een beetje ongemakkelijk van, alhoewel ik er ook om kan lachen. Als er nou eens écht een knappe vent tussen zit...
Die loopt hopelijk thuis nog ergens rond en ik moet heel eerlijk zeggen dat er iemand al voor geruime tijd in mijn hoofd zit. Alleen, liefde kun je niet afdwingen, enkel delen. En daarin kan ik wel willen veranderen om hopelijk 'perfect' te zijn, maar ik ben en blijf mezelf en daar zal iedereen het maar mee moeten doen.
Toen ik de melding kreeg dat ik bij het uitzichtpunt was aangekomen, was er nergens een herkenningsteken te zien of een duidelijke plek waar nu precies dat punt moest wezen. Het uitzicht was nog net zo mooi als twee kilometer terug, dus extra bijzonder was het ook niet. Ik ben een stukje verder gelopen om te kijken of ik daar nog een panoramatafel of iets dergelijks tegen kwam, maar dat was niet het geval. Ik kwam wat huisjes tegen en ging op zoek naar wat te drinken. Er was een vrouw die drankjes aan huis verkocht, maar het betrof enkel glazen flessen van anderhalve liter. Om mee te wandelen is dat nu niet echt ideaal plus het feit dat er een ijzeren dop op zat, die ik er met mijn vingers zonder te bloeden niet af zou kunnen halen. Ik wilde enkel water of spa rood, maar dat had ze niet. Ze gebaarde dat de buurvrouw ook drankjes verkocht en die had wel water met koolzuur. Ik drink liever spa (hier natuurlijk niet van Spa zelf), want dat lest mijn dorst beter dan wanneer ik gewoon water drink.
In mijn beste Spaans van op dit moment, vroeg ik haar om het drinken en hoeveel het kostte. Ze begreep me niet. Het schijnt zo te zijn dat ze in Nicaragua twaalf verschillende dialecten spreken en dan vooral de mensen die niet in de steden wonen. Het zijn een soort varianten van wat je in Nederland met de Friese taal hebt; niet te volgen dus. Fijn. Sta ik daar. Met mijn goede gedrag.
Uiteindelijk is het me wel gelukt en ben ik terug richting Granada gelopen, heb nog wat mooie foto's gemaakt en ben in de stad naar het Chocolademuseum gegaan. Ik mocht er even rondneuzen en kreeg cacaothee aangeboden. Was me die toch even lekker. Die gaat 'obviously' mee naar huis.
De thee bestaat niet uit bladeren, zoals je van oorsprong bij thee ziet, maar uit de schilfers van de cacaobonen die gedroogd zijn in de zon en later op hete kolen geroosterd. De cacaosmaak krijgt daardoor een extra dimensie en wat meer pit.
Bij het hotel heb ik me opgefrist om uit eten te gaan. In de populairste straat van de stad ben ik langs enkele tentjes gestruind en heb de kaart bekeken. Ik liep naar het einde en kwam daar een biologisch kledingwinkeltje tegen. Het leek heel klein, maar er stond aangegeven dat je op het binnenplein kon eten. Ik spiekte de gang in en zag aan de wand tassen hangen, er stonden rotan stoelen en er hingen inheemse maskers en schilderijen aan de muur. Plus, er was verder geen mens te bekennen. Doen.
Vervolgens liep ik door de gang en kwam uit op een patio. Ik werd er helemaal blij van. Alles was ingericht in beachstijl gecombineerd met lokale kunst, muziek, schommelstoelen, touwknoopkunst en alle biologische accessoires en design die je ook in de nabijgelegen winkel kon kopen. Ik wilde eerst in het midden gaan zitten op de strandstoelen, maar dat zat te laag en oncomfortabel, dus toen ben ik naar een bank verhuisd bomvol kussens, vanwaar ik de omgeving kon overzien. Ik bestelde een vegan salade die bestond uit gesneden sla, komkommer, radijs, ui, gegrilde aubergine, krieltjes, schijfjes rauwe biet, avocado en een of andere vinaigrette. De kok kwam tot drie keer toe vragen of ik het lekker vond. Dat was het zeker en op de manier waarop hij telkens weer naar me toe kwam, kon ik opmaken dat dit is wat hij graag doet en er veel passie in steekt om het zijn gasten naar de zin te maken. Ik vond het voor hem eigenlijk wel een beetje zielig dat ik maar alleen was en dat hij niet meer mensen blij kon maken met zijn creatieve kookkunsten. Ik laat soms, enkel als ik ergens enthousiast over ben, wel eens een review achter op internet en dat heb ik bij deze plek gedaan. Soms is het het ook zeker gegund om je waardering voor iets te delen, vind ik.
Vandaag was de eerste dag waarop het echt mooi weer was. Een vakantiedag zoals ik hem stiekem het liefste heb en daarbij géén natte sokken. Top.
#6
Reactie plaatsen
Reacties