Dinsdag 19 November
7:08u
De zon schijnt heerlijk warm en aangenaam vanuit de hemel neer op de patio. Het koelt hier 's nachts ook niet verder af dan zesentwintig graden en het is nu nog maar aan het eind van het regenseizoen. Het droogseizoen gaat van start en ze zeggen dat het dan tegenwoordig tot ver boven de veertig graden kan worden. De klimaatverandering heeft hier grote gevolgen en dat zie je vooral in de verschillen tussen de twee seizoenen. In de warme maanden is het bijna ondraaglijk heet en droog, terwijl het in de regenperiode extreem vochtig is en de kans op overstromingen en orkanen groeit.
Ik ben nu meer gerust op het feit dat ik minder actief ben. Het duurt altijd even voor ik helemaal toe kan geven aan vakantie en dat het allemaal even niet 'moet'. Sinds juli en de trip naar Barcelona heb ik ook geen vakantie of vrij meer gehad en dan merk ik toch dat ik vastzit in dat ritme en het continu bezig willen zijn. Ondanks dat dit omschakelpunt vaak even een moment van 'er doorheen gaan' is, voel ik hierna pas aan mijn lijf dat ik het nodig heb. Dat het soms goed is om even uit die haast en drukte van alledag te stappen en op te laden. Zoals eerder deze dagen raak ik dan eerst even in paniek, ben ik bang voor de leegte van de tijd, het nemen van rust en de confrontatie met mezelf. Maar, door hieraan toe te geven en te leren inzien dat het niets met me doet en juist heel fijn kan zijn, is het makkelijker om het te accepteren.
13:49u
Ondertussen ben ik aangekomen bij Apoyo Laguna en wéér nat, maar nu van het zweet. Ach ja, daar ga je me niet over horen klagen hoor. Ik spring straks wel onder de douche.
De Masayakrater is nu niet bereikbaar, wat ik heel jammer vind. Het was zo gaaf geweest, die lava, maar er staat hier misschien een grotere uitbarsting te wachten en tot ze weten of het gevaarlijk blijft of niet, is het reservaat maar deels te betreden. Het gedeelte dat ik in mocht en kon zien, was heel gevarieerd. Je kon precies zien waar eerdere uitbarstingen hun as en magma hadden nagelaten, terwijl de andere zijde van de vulkaan vol vegetatie stond en rijk was aan diersoorten. Het meest indrukwekkende rondom al die vulkanen is de rook, hitte en de kracht die je uit de gaten ziet en voelt komen op de berg zelf. En dat, terwijl de werkelijke krater soms een kilometer onder het oppervlak ligt. Alles wat met vulkanen te maken heeft zou zo een obsessie kunnen worden. Toch liggen er thuis andere projecten te wachten die ik ook belangrijk vind, zoals mijn boek, coaching en het bijleren binnen de Psychologie. Daarnaast weet ik wel dat ik op mentaal niveau sterker in mijn schoenen sta als ik na deze vakantie thuis kom. Weer een stap verder in mijn zelfontwikkeling en individualiteit.
De Masayavulkaan heeft in totaal vijf kraters, maar je kon precies zien welke er op dit moment actief is. De rook steeg met dikke, grijze wolken de hemel in. Na de hike ben ik naar mijn laatste hotel voor deze vakantie gebracht : Casa Marimba aan Laguna Apoyo.
O
Mijn
God
Dit uitzicht
Deze plek
Adembenemend
Ik had al allemaal plekjes en restaurantjes aangevinkt om heen te gaan, maar je mag hier het meer niet rond lopen zonder gids, vanwege de wilde dieren en omdat het een beschermd gebied is. Over de weg kan ik wel een heel stuk lopen en ik ben zojuist langs de linkerzijde al de omgeving wezen verkennen. Ik kwam onder andere een enorme turquoise vlinder tegen met zwarte lijnen en witte stippen. Hij was zo groot als twee handen (mijn handen dan) tezamen, maar hij was te snel om te kunnen fotograferen. Straks wil ik de andere kant op, maar ik baal stiekem wel een beetje dat ik niet op eigen houtje nog meer op verkenningstocht uit kan. Dat is juist wat ik zo leuk vind.
Maar, nu heb ik eerst een drankje aan het water, chill ik even en ga straks mijn spullen op mijn kamer installeren.
18:53
Ik ben het pad naar de rechterzijde van het eiland afgelopen, maar kwam niets tegen dat leek op een fatsoenlijk winkeltje om water en wat fruit voor vanavond te kopen. Het enige dat ik tegen kwam waren hotels, barretjes, restaurants... precies hetzelfde eigenlijk als de accommodatie waar ik nu ook verblijf. Het enige waar ik nog wat hoop op gevestigd had, was een kiosk van een lokale bewoner die drankjes verkocht, blikvoer, zakjes snacks en bier. Je zou toch denken dat groente, fruit en water of spa gemakkelijk te krijgen zijn, maar zelfs dat is kennelijk al een hele opgave. Gelukkig kan ik op mijn kamernummer aan de bar in mijn eigen hotel drinken halen. Bij het uitchecken wordt alles wat ik extra genomen heb berekend.
De kokkin heeft wat gesneden watermeloen voor vanavond meegegeven, wat ontzettend lief is. Morgen kan ik overdag uit een van de dorpjes wat meenemen als ik wil, want ik heb voor in de middag nog een taxi geregeld die me naar Massaya, St. Paul Jean en Catarina brengt om er wat rond te struinen. Ze staan ook wel bekend als de witte dorpjes door de karakteristieke pleistermuren van de oorspronkelijke huizen in het centrum. Catarina had ik ook op mijn lijstje staan, want er schijnt een ontzettend mooi uitzicht te zijn vanuit het park over het meer van Apoyo dat zich uitstrekt over het meer van Nicaragua daarachter en nog verder tot aan de oceaan.
Vervolgens werd ik naar mijn kamer begeleid en kreeg ik nummer één. Het duurde even voor ik erin kon, omdat hij nog niet op orde en schoongemaakt was. Ik deed de deur open en stond echt perplex. Tjee, wat een luxe! Alles is heel mooi aangekleed met felle kleuren, lokale kunst en veel patronen. Ik heb een kingsizebed voor mezelf, de ruimte is net zo groot als mijn woonkamer thuis en ik heb zelfs een eigen patio met zitje en een hangmat. Wacht nog even, want als kers op de taart hadden ze de handdoeken op mijn bed in twee zwanen gedraaid die een hart vormden. Beetje jammer dat ik er alleen was, want het was wel heel romantisch geweest, maar dat maakte de verrassing er niet minder om.
20:45u
Dat ik voor morgen nog iets extra's geboekt heb tezamen met de hike in het natuurreservaat van de Masayavulkaan, kosten me natuurlijk wel wat. Normaal gesproken ben ik echt ontzettend gierig, geef ik het liefst zo min mogelijk uit, hergebruik ik wat mogelijk is en ruim veel liever op dan dat ik nieuwe producten aanschaf. Op vakantie ervaar ik dit vaak wel anders. Niet dat ik nu een gat in mijn hand heb, maar als het betekent dat ik meer kan doen of zien van de omgeving waar ik ben, gun ik het mezelf wel om daar mijn geld aan te besteden. Ik heb er ook heel het jaar voor gewerkt en mijn geld ervoor opzij gezet. Het enige wat ik hieraan een beetje lastig vind, is dat ik mijn creditcard gebruik. Thuis zie ik meteen een afschrift, maar nu gaat alles er op een bepaald moment in de toekomst in één keer af en ik weet niet precies hoeveel ik er nu doorheen sluis.
Ach ja, ik ga hier waarschijnlijk maar één keer in mijn hele leven heen, dus wat ik kan meepakken en beleven, kan ik maar beter met twee handen aangrijpen.
Ik liep vanmiddag de andere kant op vanaf het hotel en had weer een viewpoint in mijn Google Maps zien staan waar ik heen wilde. Op een gegeven moment hoorde ik, naast het gekwetter van alle verschillende soorten vogels en het getjirp van de krekels, wat gestommel boven mijn hoofd. Ik bleef staan en keek omhoog tussen de takken van de bomen en was benieuwd wat voor vogel mijn aandacht trok.
Toen, vanachter een boomstam, kwam daar ineens een aap. Nee, twee! Gevolgd door een derde.
Stond ik daar, verbluft, met open mond omhoog te gapen. Ik heb ze heel mooi op film gezet en het voelt ontzettend speciaal om deze dieren in het wild te zien. Mijn reisagente vertelde me, nadat ik haar het filmpje had gestuurd, dat het Howler Monkeys zijn. Dit is een van de soorten die hier met regelmaat in de jungle voorkomt en ze zijn ongevaarlijk voor mensen, maar kunnen wel agressief worden als je te dichtbij komt.
Ik ben weer verder gelopen en toen ik om kwart over vier nog niet bij het viewpoint was aangekomen, ben ik maar omgekeerd. Ik wilde de zonsondergang graag aan het meer zien en het wordt hier al donker om kwart over vijf, omdat je hier dicht bij de evenaar zit. Ik noem waar ik zit nu even een hotel, maar eigenlijk kun je het daarmee niet vergelijken. Het is meer een strandlodge met verschillende hutjes, plekken om te zitten, relaxen, een bar en restaurant.
Net op tijd stapte ik de treden af naar het water om de zon onder te zien gaan. Het is beeld is onomschrijflijk mooi, bijna magisch. Doordat de luchtvochtigheid hoog is, zweven er allerlei luchtdeeltjes rond waarin de ondergaande zon zijn stralen weerkaatst. De roze, oranje, paarse, witte en fucsia tinten krijgen een extra dimensie en de pastelkleuren lijken niet enkel zichtbaar aan de horizon, maar zweven helemaal om me heen. Het is heel bijzonder. Ik ben echt gaan beseffen hoe ik mijn leven nu weer op de rit heb, dat het niet altijd makkelijk was, is, maar dat ik dit nu mag meemaken en al dit moois mag zien, voelt als een overwinning op mijn verleden.
Ik weet niet precies wie ik moet bedanken, maar :
Dankjewel
Toen het buiten helemaal donker was, ben ik gaan douchen. Eerst heb ik nog een klein stukje over de weg gelopen, want het restaurant ging pas op een bepaald tijdstip open. Het was wel een beetje spannend, want er stonden geen lantaarns langs de kant, ik hoorde al het wildleven naast me en als er plots een coyote voor mijn neus staat, zal ik daar toch wel even met knikkende knietjes staan beven. Er is me verteld dat deze dieren hier de baas in de omgeving zijn, vals en gemeen kunnen uitvallen. Dus dat is iets waar ik alert op moet zijn. Aan de andere kant dacht ik : 'Nee, dat gebeurt niet. En als er ineens een dier dreigt me aan te vallen, geef ik hem een flinke klap voor zijn kanis.' Oke, dit zijn echt typisch dat soort gedachtes die ik heb als ik bang ben. Een bepaalde manier van humor die me een beetje moed in moet praten en de angst doet afnemen.
Teruggekomen ben ik in het restaurant aan een tafeltje een paar terrassen boven het water gaan zitten. Ik bestelde een salade Marimba; een huisgemaakte salade met sla, tomaat, ingelegde ui, komkommer, zongedroogde tomaten, moringa, julienne, schijfjes rode biet besprenkeld met olijfolie en een dressing. Gisteren (of eergisteren) had ik ook iets gegeten met rauwe biet en dat vond ik echt ontzettend lekker. Even onthouden voor thuis dat ik daar wat mee wil gaan experimenten tijdens het koken. Alhoewel, in Nederland is het nu zes graden, dus ik weet niet of ik dan zin heb om een salade te eten. Nou ja, dat zien we dan weer wel...
Het was een prachtige dag, ik bevind me op een roze wolk in een tropisch paradijs en ik ben blij na al die regen dat ik dit ook mag zien.
#7
Reactie plaatsen
Reacties