Vrijdag 15 November
7:30u
We zitten nu midden in een tropische storm. Het weerbericht geeft aan dat het de hele dag gaat regenen, maar daar laat ik me niet door uit het veld slaan. Vanmiddag wil ik op culturele tocht in Léon, de stad verkennen en een beetje ronddwalen door de straten. Misschien kan ik een paar kerken bezoeken en tussendoor voor de zekerheid toch maar een opvouwbare paraplu op de kop tikken. Ik heb in Google Maps gezien dat er hier in de buurt ook een botanische tuin is en ik ben dol op uitheemse planten. Als het weer het toelaat, wil ik daar misschien ook nog even heen, maar ik moet eerst maar eens kijken hoe het loopt allemaal.
Ik heb best prima geslapen vannacht, maar mijn telefoon ging continu af. Ik kreeg berichtjes van het thuisfront en dat heb je dan met een tijdsverschil van zeven uur. Als ik slaap, zijn de meeste familieleden, vrienden en kennissen in Nederland natuurlijk wakker.
Om acht uur wordt ik opgehaald voor een trip naar de Cerro Negro; de Zwarte Vulkaan. Op de planning staat vulkaanboarden vanaf de top naar beneden en daar kijk ik nu al ontzettend naar uit. Het is een beetje hetzelfde als sleeën of snowboarden, maar dan van vulkanisch gesteente in plaats van sneeuw.
12:39u
Ik ben nu neergestreken bij Café Léon, een koffietentje waar ik beschut zit op de binnenplaats tegen de regen. Ik zit hier alleen, maar dat is niet erg. Het is fijn dat het even rustig is om me heen. Het hotel heeft me voor de middag een paraplu geleend, zodat ik de stad nog even kan verkennen. Maar, het is toch veel prettiger als het niet zo ontzettend hard regent de hele tijd. Het lijkt soms net of ze uit de hemel hele zwembaden met water leeg kiepen en dat de hele dag door. Als je dan denkt dat het niet harder kan, kan het dat dus kennelijk wel en gaat het nóg harder regenen.
Ergens merk ik dat er een oude angst terug de kop op komt steken. Eentje die ik het liefste wegduw; de leegte van de tijd, eeuwige regen en daardoor binnen moeten blijven zonder iets om handen te hebben. Een angst dat de tijd niet verstrijkt, ik met mezelf zit en hier geen raad mee weet. Ik wordt er lichamelijk heel onrustig van en probeer mezelf ertegen te verzetten, mezelf te pushen om niet alleen op de hotelkamer te gaan zitten. Toch naar buiten gaan, al moet ik daardoor twee keer douchen vandaag.
De hike en het boarden van vanmorgen waren heel indrukwekkend. Ik werd met dezelfde gids als gisteren naar de Cerro Negro vervoerd. Het is een heel leuke, spontane, grappige en energieke man. De hike begon droog en een beetje bewolkt. Op zich waren dit wel prettige omstandigheden om de vulkaan te beklimmen, want in het droogseizoen is het in de blakende hitte denk ik niet te doen. Cerro Negro is een actieve vulkaan die langs alle kanten bedekt is met gestold magma. Ik kreeg een uitgebreide beschrijving van de bestanddelen van het vulkanische gesteente. Er werd me getoond wat nu precies koper, sulfiet, kristal, ijzer en kwarts was waaruit het gesteente bestond. Ik kreeg beneden aan de berg een rugzak met een bril, poncho, fles water en handschoenen. Samen met een board moest ik dat mee de berg op dragen. Het was lichamelijk een uitdaging, want dat board was best zwaar en stak langs twee kanten een stuk uit, waardoor ik mezelf heel behendig langs de rotsformaties moest zien te werken. Toch merk ik dat ik fysiek sterker ben dan dat ik in eerste instantie gedacht had.
Toen we een stukje onder de top even pauze hielden, kreeg ik de vraag of ik nog een extra avontuur aan onze beklimming wilde toevoegen. Daar zei ik geen 'nee' op natuurlijk. Zoiets hoef je mij geen twee keer te vragen.. Mijn gids zei dat hij dit amper doet bij deze beklimming, maar dat hij zelf ook wel zin had in wat meer spanning. Ik was de uitverkorene, maar alles wat ik extra aan beleving mee kan pakken, wil ik benutten. Dus, we gingen de krater in, waar we de hitte van de magmakamer duidelijk konden voelen. Het landschap daar is onbeschrijflijk. Je waant je echt in een andere wereld. Bijna een maanlandschap. De natuur is dood, maar leeft tegelijkertijd. De vulkaan is stil, maar stilzwijgend actief.
Terug gekomen bij de splitsing, pakte ik mijn spullen op en begon het laatste stuk klimmen omhoog. De bewolking werd dikker en het begon te regenen. Harder en harder. Op een gegeven moment kon ik de gids niet meer zien, die voor me uit liep. 'Kom op Romy, je smelt niet. Ga door. Teruggaan heeft geen zin.' Ik trok mijn poncho over mijn hoofd en bovenaan de top moest ik me omkleden en een pak aantrekken tegen het opstuivende gruis. Alleen, met de regen zou dat waarschijnlijk niet heel veel zijn. Sleeënd ging ik op het board de vulkaan af, maar helemaal soepel ging het niet. Door het vocht bleef ik telkens hangen, mijn eigen bril was nat, de bril eroverheen besloeg van de warmte, condens en de wolken onttrokken me aan het zicht. Ik gleed dus naar beneden zonder te weten waar ik nu eigenlijk heen ging. Helemaal overgeleverd aan de zwaartekracht. Het gruis kroop in mijn schoenen, in mijn sokken en tussen mijn tenen, maar het maakte me niet uit. Ik vond het waanzinnig.
Bij terugkomst ben ik eerst onder de douche gestapt voor ik de stad verder ben gaan ontdekken. Ik probeer toe te geven aan de rust die ik tussendoor heb. Het is een hele strijd om voor mezelf te accepteren dat het oké is, dat even bij een koffietentje zitten of tussendoor een boek lezen, mag. Ik heb vakantie, maar dat kritische stemmetje blijft vanachter in mijn hoofd aanwezig. Er is maar één manier om hier vanaf te komen en dat is door er tegenin te gaan, zien dat er niets ergs gebeurt als ik rust pak en ervaren dat dit ook een manier is om de tijd door te komen. 'Zo kan het ook. Vakantie betekent dat je mag relaxen in plaats van continu bezig te moeten zijn en je prioriteiten na te jagen.'
18:15u
Vanmiddag heb ik anderhalf uur 'niks' gedaan. Nou, niet helemaal niks natuurlijk. Ik heb in de hangmat op de patio van het hotel een boek gelezen en op mijn kamer wat restaurants opgezocht naar een leuke optie om vanavond heen te gaan. Ik had nooit gedacht dat ik deze stap hier zou gaan maken; dat ik rust zou durven nemen, proberen te ontspannen, de tijd uitzitten door 'niets', maar toch ook wel weer 'iets' te doen. Al is het geen fysiek zware of intensieve activiteit. Het is wel goed dat ik het doe, want de regen zal waarschijnlijk nog wel vaker terugkomen deze vakantie. De storm circuleert nog in het noorden en ik bedenk me nu maar alvast dat het risico erin zit dat er nog een dag vol regen in het verschiet ligt.
Vlak voordat ik een boek ging lezen, merkte ik lichte paniek. 'Wat als de tijd niet voorbij gaat? Eet ik nu te veel voor de rust die ik neem? Kan dat wel? Mag dat wel?' Gevolgd door gedachtes als; 'Nee, je komt niet zomaar aan. Het is niet dat je een hele dag niets uitvoert. Je eet sowieso wat minder als thuis, maar wel voldoende. Jezelf uithongeren of in die oude gedachtes meegaan, dat gaan we niet meer doen, dus geef je over aan de rust.'
Vervolgens heb ik toch de drempel genomen en ben dus in de hangmat en op bed gaan liggen. En weetje, er gebeurde helemaal niets. Alles was oké en toen ik de straat op ging om uit eten te gaan, voelde ik rust en was de stress van die middag helemaal verdwenen.
Ik denk dat deze vakantie op verschillende fronten weer een verlegging is van mijn eigen grenzen. En nee, dat is niet makkelijk, maar ik denk wel dat het goed is voor mijn zelfontwikkeling, zelfvertrouwen en verantwoordelijkheid.
21:10u
Thuis slaap ik normaal gesproken vrij laat, maar nu lukt het me om op tijd in bed te liggen. Het scheelt ook dat ik mijn laptop niet bij me heb, dus ik kan niet bloggen of aan een ander project werken. Daarbij zijn de excursies hier in verband met de warmte al vroeg in de ochtend en wil ik fit zijn als ik opgehaald wordt.
Vanavond heb ik bij een Mediterraans restaurant gegeten. Van de inrichting kreeg ik mentaal even kortsluiting. Tussen de tropische planten en strandspullen stonden tal van opgetuigde kerstbomen, hingen er lampjes en stonden minidorpjes. Voor de mensen hier is dit heel normaal, maar in mijn hoofd klopt het niet.
In de bediening waren een paar jongeren aan het werk. De mensen en ook de jeugd hier is ontzettend attent. De sfeer, de sociale connecties, de mensen, de omgang is zo warm en hartelijk. Als ik het moest ranken, gaf ik het vijf sterren.
De spanning van vanmiddag is gezakt en tijdens mijn periode van anorexia had ik het mezelf na een middag lezen ten strengste verboden om nog uit eten te gaan of om überhaupt nog iets te eten, maar het was helemaal prima zo. Ik had een gevulde salade met yoghurtdressing en sesamzaadjes, heb gewoon heel mijn bord leeggegeten en ben zonder schuldgevoel de deur uitgestapt. Nog zo'n wereld van verschil met hoe ik voorheen keek naar eten, rust nemen en hoe ik hiermee omging.
De meeste mensen snappen dit waarschijnlijk niet en denken vast :'Waar maak je je druk om?' Eenieder die zich herkent in bepaalde eetstoornisgedachtes die bij mij altijd aan de orde waren, zullen dit eerder begrijpen. Het doet er niet toe, zolang ik maar alert blijf op wat ik denk, wat ik doe en dat ik het opzoeken van mijn grenzen altijd gepaard laat gaan met mezelf overwinnen in plaats van te hervallen in bepaald gedrag dat ik altijd als 'veilig' heb beschouwd. Ik luister al lang niet meer naar de eetstoornis die er altijd zat, maar toch waak ik ervoor dat het niet meer de kop op komt steken als ik onzeker ben en er dan naar ga luisteren. Het feit dat ik hier bewust mee bezig ben, wilt ook al zeggen dat dit niet het leven is dat ik terug wil.
#3
Reactie plaatsen
Reacties