Maar hoe is het dan gegaan met eten tijdens mijn reis?
Ik ben tijdens het schrijven van mijn dagboek niet heel diep ingegaan op dit onderwerp, maar ik weet dat ik er, vanwege mijn achtergrond, toch veel vragen over ga krijgen. Tenminste, dat is vaak wel het geval.
Ik zal heel eerlijk zijn; als het erop aan komt, zal ik eerder te weinig dan te veel eten. Ook als ik denk dat ik te veel ga eten, wat vaak een gedachte is die voortkomt uit een oud eetstoornispatroon. Het verschil tussen toen en nu is dat ik niet bewust minder eet en ik doe het helemaal niet om af te willen vallen. Dat is ook de reden waarom ik thuis om en nabij nog noteer wat ik ongeveer eet, want dan ben ik er in ieder geval zeker van dat het niet te weinig is. Geen macro's, geen vetten, geen koolhydraten, maar wel ongeveer het totaal aantal calorieën. Ik ben ook een enorme fruit- en groenteliefhebber, maar daar zit nu eenmaal niet zoveel energie in. Het vult wel, maar ik heb er aan het eind van de dag niet voldoende aan.
Betekent dit dat calorieën tellen een obsessie is?
Nee. Het is allemaal maar een schatting en het steekt niet op honderd calorieën. Ik raak niet in paniek als het eens een keer wat minder of wat meer is. Plus, ik kan het af en toe ook loslaten, zoals bijvoorbeeld op vakantie. Dit is helemaal een andere kijk op mijn energiebehoefte in vergelijking met de periode dat ik streng aan het lijnen was.
Ik ben wat minder actief als ik van huis ben, rust meer en probeer mijn lichaam het vertrouwen te geven dat het aangeeft wat ik nodig heb. Toch merk ik vaak nog dat ik twijfel aan mezelf. Dat ik me dan bijvoorbeeld afvraag of mijn lijf volledig in staat is om de juiste signalen af te geven, omdat ik zo lang vast zat in een eetstoornis. Ik ben me er heel bewust van dat ik eten nodig heb, dat er geen vaste tijdstippen zijn of een pasklaar eetpatroon dat je moet volgen om 'perfect' te zijn in het weten wat je fysiek nodig hebt. Het is niet erg als je lichaam aangeeft dat het trek heeft als het twee uur 's middags is, terwijl je dan normaal gesproken niets eet. Juist als je tegen dat gevoel ingaat, blijf je aan eten denken en wanneer je toch wat eet, zal die gedachte verdwijnen.
De hitte maakte het echter wel een stuk lastiger om de hongersignalen te herkennen. Of het nu regende, dag of nacht was, de temperatuur bleef hangen tussen de vierentwintig en negenentwintig graden. Ik verbleef in Nicaragua aan het eind van het regenseizoen en heb nog een paar dagen met extreme regenbuien mee kunnen pakken, waardoor de luchtvochtigheid hoog was en me soms de adem benam. Het benauwde me, sloeg op mijn borst en remde mijn eetlust af. Ik weet dit ook van mezelf.
Heb ik helemaal niets gegeten dan?
Natuurlijk niet. Bij het hostel en de hotels waar ik verbleef zat het ontbijt altijd inbegrepen. Ik kreeg elke ochtend vers gezette koffie met een fruitsalade en soms wat granola. De tweede optie was vaak een warm ontbijt met rijst en bonen, maar daar zat ik zo 's ochtends vroeg niet echt om te springen. Bovendien ben ik echt een groot fan van tropisch fruit en at ik dagelijks Papaya, Banaan, Ananas, verschillende soorten Meloen en Pitaya (oftewel : Drakenfruit). De laatste variant is echt een favoriet aan het worden, maar vind je in Nederland niet vaak terug. Of het is duur. Ik heb het op de markt geprobeerd te zoeken, maar de exemplaren die ik vond, waren rot of hadden slechte plekken. Mijn gidsen hielpen me vaak wel met zoeken, maar het was moeilijk om een goede Pitaya te vinden. Kennelijk is het oogstseizoen in December en was ik eigenlijk nog een beetje vroeg.
Ik vind het lekker om de vrucht uit te lepelen of het in stukken te snijden en te mengen met ander fruit, maar de lokale bevolking daar heeft de voorkeur om de vrucht in een sapje te verwerken. Het liefst samen met citroen- en sinaasappelsap. Het schijnt daar echt een populair drankje te zijn, dat ze tijdens het seizoen ontzettend veel verkopen.
Om even terug te komen op de lokale markt ; dit was voor mij als westerling een extra moeilijkheidsgraad. Ik ben natuurlijk de voedselkwaliteit gewend uit Nederland, die nauwkeurig gecontroleerd wordt in de fabriek, distributiecentra en supermarkten. In een land als Nicaragua is dat niet het geval. Alles ligt de hele dag open en bloot aan de straat. Zelf vlees en vis wordt ter plaatse geslacht en ligt tot in de namiddag uitgestald voor de verkoop. Herinner je eraan dat het er bedompt, warm en dus ook een bron van insecten en bacteriën is die zich veelvuldig ontwikkelen. Om voedselvergiftiging te voorkomen heb ik, afgezien van een keer een appel, niets van de lokale markt of de kraampjes gekocht.
De eerste dag had ik het er wel even moeilijk mee. Ik had mijn draai nog niet helemaal gevonden, was Managua aan het ontdekken en merkte tegen een uur of vier dat ik trek begon te krijgen. Sinds acht uur die ochtend had ik ook niets meer gegeten. Ik kon nergens een supermarkt vinden en op een gegeven moment werd ik een beetje wanhopig. Gelukkig was er een vrouw bij een kraampje die voor mij wat vers fruit wilde snijden en kon ik een flesje water bij haar kopen. Tip : kijk van tevoren op Google Maps waar de supermarkten zich ongeveer bevinden en markeer ze. Dan weet je zeker dat je ergens eten en drinken kunt halen en loop je niet als een kip zonder kop te zoeken.
Wat het drinkwater betreft waren er twee accomodaties waar ik verbleef die gefilterd water in de lobby hadden staan. Ik kon bij deze tap mijn waterfles telkens bijvullen en had daar lichamelijk geen last van. Verder heb ik iedere keer flesjes water in de supermarkt gekocht en zorgde ik van tevoren al dat ik genoeg had om ook de helft van de volgende dag door te komen, mocht ik ergens geen mogelijkheid hebben om aan water te komen. Zeker bij die temperaturen is het belangrijk om niet zonder vocht komen te zitten. Er stond wel aangegeven dat het kraanwater drinkbaar was, maar dat is natuurlijk gebaseerd op de maatstaven van daar. Ik ben schoon Nederlands kraanwater gewend en dat komt hier in de verste verte niet bij in de buurt. Als ik kijk naar hoe er verder met hygiëne wordt omgegaan, moet ik heel eerlijk bekennen dat ik het ook niet aangedurfd had om zo uit de kraan te drinken.
Los daarvan heb ik dus alles gewoon in de supermarkt kunnen halen, zorgde ik dat ik voor 's avonds op mijn kamer nog wat te eten had en ben bijna elke avond uit eten geweest. Ik heb nergens last van gehad. Uit eten gaan kan heel duur zijn, maar is het in Nicaragua totaal niet. Honderd Córdoba is in vergelijking met onze valuta twee euro en vijftig cent. Dus, ook al staat er dat je honderdvijftig Córdoba moet betalen voor een maaltijd, ben je in wezen maar drie euro en vijfenzeventig cent kwijt, wat echt niet duur is. De restaurants had ik van tevoren al in kaart gebracht. Ook met de zekerheid dat ik vegetarisch of veganistisch zou kunnen eten. Het is er niet heel populair en ik kreeg met regelmaat de reactie : 'Waar haal je je energie dan uit?', maar met een beetje research kwam ik er wel uit. In de meeste gevallen at ik een gevulde salade met dressing, ik heb een keer soep met gesmolten kaas, ciabatta en bietencarpaccio gegeten, flatbread met rauwkost, hummus en een keer tapas. Tapasrestaurants zijn trouwens echt top als je het lastig vind om in het buitenland vegetarisch of veganistisch te eten. De keuze is hier vaak heel groot en er zit altijd wel iets bij dat je kunt nemen. O, en kijk ook naar de bijgerechten, want daar zit vaak ook wel wat tussen.
Al met al heb ik niet exact bijgehouden hoeveel ik elke dag gegeten heb, maar heb ik er wel aandacht aan besteed dat ik in ieder geval niet te weinig at. Voor mijn gevoel was het prima, al twijfel ik altijd nog wel een beetje en ben onzeker over mezelf. Het is een proces om op je lichaam te kunnen vertrouwen en dat kun je enkel door los te laten en het gewoon te proberen.
Your body knows more than you think
Reactie plaatsen
Reacties