Er is altijd die ongemakkelijke twijfel of je wel wilt veranderen. Wat gaat er gebeuren? Kan ik nog terug? Als je motivatie groot is, je plan goed in kaart gebracht, blijkt het resultaat vaak mooier dan je je had voorgesteld. De actiefase is niet een fase die je in 1-2-3 volbrengt. Gaandeweg kom je met allerlei verleidingen in aanraking. Verleidingen die je terugdringen naar het ‘veilige’, je oude gedrag. Door het stapsgewijs doorlopen van de vijf fases zorg je voor een stabiele basis. Dit om ervoor te zorgen dat je enige verleiding kunt weerstaan en niet meteen terugvalt. En soms gebeurt dat wel, ga je toch even terug naar wat je gewend was om te doen. Weet dat het niet erg is en dat je niet de enige bent die dit overkomt. Het gebeurt met regelmaat dat mensen even een stap terugdoen, hervallen en zich dan weer moeten zien te herpakken. Soms met aanleiding of tegenslag, maar soms ook niet. Er is geen goed of fout, maar het is wel belangrijk dat je bij terugval beseft waarom dit gebeurt en of het je oplevert wat je hoopte te vinden.
Hoe vaak je deze fase doorloopt eer je het oude gedrag niet meer als aanlokkelijk beschouwt, verschilt per persoon en per situatie. Soms voelt het of je in dezelfde situatie blijft hangen en maar niet vooruit komt. Echter, als je blijft doorzetten, zul je zien dat er na verloop van tijd juist een heleboel is verandert. Van dichtbij zie je niet altijd de stapjes die je zet, maar na een poos is het resultaat overduidelijk. En dat door de inzet van je wilskracht en doorzettingsvermogen.
Er is niemand met een perfect proces, de ultieme manier om zichzelf uit te dagen en oud gedrag los te laten. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander misschien niet. Maar, wat er overeenkomt is meestal de positieve uitwerking van nieuw aan te leren gedrag.
In de basis is het de behoefte aan stabiliteit, zelfontwikkeling en het opbouwen of terugwinnen van een sociaal netwerk dat de aanleiding geeft om de dingen anders te doen. De ene persoon heeft meer tijd nodig om hieraan te werken dan de ander en waar sommigen houden van grote uitdagingen en in het diepe springen, hebben anderen juist behoefte aan een duidelijke structuur en kleine stapjes om hun doel te bereiken. Alles is goed, als jij maar voelt dat het je naar jouw eindbestemming zal leiden.
Om een voorbeeld te geven ; Jarenlang heb ik mezelf ontboden om naar mijn lichaam te luisteren, te eten waar ik zin in had en toe te geven aan fysieke behoeften. Toen ik de MinnieMaud-methode eenmaal ging volgen en met een dubbele hoeveelheid calorieën mijn eetpatroon moest zien te vullen, begon ik in te zien dat het niet uitmaakte wat ik naast mijn gezonde voeding binnen kreeg. Door gesprekken met diëtistes en het bekijken van video’s waarin verschillende deskundigen uitleg gaven over voeding en de invloed hiervan op het lichaam, kwam er in mijn hoofd ineens meer ruimte. Voeding die ik eerder niet mocht vanuit de eetstoornis, omdat het ‘ongezond’ of ‘overbodig’ zou zijn, leerde ik accepteren. Ik oefende met kiezen op smaak, behoefte en trek. Toen ik mijzelf eenmaal ging toestaan om meer te eten, besefte ik dat er in mijn hoofd ook minder strijd was. Ik hoefde niet meer continu tegen mijn lichaam te vechten, 'nee' te zeggen als ik trek had en dat knagende gevoel te doorstaan. Ik had kennis opgedaan, therapieën gevolgd, gesprekken gevoerd en uitvoerig gediscussieerd over voeding. Nu weet ik dat ik meer voldoening krijg door het eten van producten waar ik niet enkel nuttige voedingsstoffen uit haal, maar ook gewoon omdat het lekker is en soms tot 'comford food' behoort. Het is ook een stukje zorgen voor mezelf. Want die reep chocolade als ik op de bank zit, geeft energie en is lekker, maar veel nuttigs voor mijn lichaam heeft het niet. Is dat erg? Nee, juist niet. Voeding gaat niet enkel over het voeden van je lichaam, maar ook van je geest en daar horen dit soort momenten soms ook bij.
Ik was altijd bang dat ik mezelf zou over-eten als ik niet meer zou luisteren naar de regels van de anorexia. Mijn leven zou enkel uit eetbuien bestaan en ik zou overgewicht ontwikkelen. Dacht ik. Deze gedachtes komen voort uit mijn verleden. Ik at mijn verdriet omtrent het pesten vroeger altijd weg. Wanneer ik van de basisschool naar huis ging en alleen was, dook ik na mijn huiswerk gemaakt te hebben de kast in. Ik voelde me hopeloos, wist niet wat ik ermee moest en praten durfde ik niet. De angst dat dit gedrag terug zou komen, was ontzettend groot.
Dit gebeurde niet.
Natuurlijk kwam ik via de MinnieMaud-methode aan, want ik verdubbelde immers ook mijn intake en bewoog nauwelijks. Alleen, het was niet die 20 of 30 kilo waar ik doemgedachtes over had, maar een schamele 2,5 kilo in vijf weken. Het gevoel dat het veel meer zou zijn, kwam ook met de klap die mijn lijf kreeg nadat ik meer eten tot me nam. Fysieke reacties waren onder andere een opgeblazen buik, temperatuurschommelingen, zweetaanvallen, vochtophopingen en extreme vermoeidheid. Voor tips hierbij en het overkomen van je gêne (want zo voelt het wel een beetje) kun je mijn video van destijds bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=DqkNyu11lck&t=25s
Ik denk dat ik nog nooit zo verbaasd ben geweest als toen ik zag dat ik helemáál niet zo veel was aangekomen. Daarnaast merkte ik een enorme opluchting. De eetstoornis moest niet meer continu boksen tegen mijn eigen wil, want ik had er voor gekozen om deze niet meer te gehoorzamen. Toch bleef ik wel enige mate van controle houden op wat ik at.
Met de rust die mijn nieuwe gedrag me mentaal bracht, kwam ook een vorm van positiviteit mee. Ik barstte van de energie, voelde me weer aangetrokken tot anderen, wilde knuffels uitdelen, lachen, kletsen, zingen, dansen, etc...Van dat grijze muisje dat nergens gezien wilde worden en het liefst zou verdwijnen, was ineens niks meer over. Vanaf het begin van mijn eetstoornis tot en met deze verandering heb ik continu in een sombere en neerslachtige stemming gevangen gezeten. De huilbuien konden elkaar soms onherroepelijk opvolgen. Echter, sinds ik de MinnieMaud-methode begon te volgen herken ik me nog nauwelijks in dit beeld. Ik zie niet meer het negatieve, maar bekijk alles in kansen en mogelijkheden.
Zo zie je maar dat een verandering niet altijd te voorspellen is. Je leeft je leven, komt met een bepaald ritme je dagen door en dan, pats, boem, gebeurt er iets waardoor je beseft dat er ook nog andere wegen zijn die naar Rome leiden. Er zit meer in jou dan hetgeen je kent en gewend bent om te doen.
Je hoeft het niet alleen te doen. Gebruik je netwerk, je naasten, vrienden, familie en schroom niet om deskundigen om hulp te vragen als dat nodig is. Het is helaas vaak lang wachten, maar ook jij verdient het stukje zorg dat zij je kunnen bieden.
Your struggles do not define you
Reactie plaatsen
Reacties