12 November 2024
22:45u
'Ja Romy, daar ga je dan.' Een half uur geleden ben ik opgestegen met een vliegtuig van AirMexico. Ik heb al een paar reizen gemaakt en dus ook alleen gevlogen, maar nog nooit zo ver weg. En wat een luxe hier aan boord. Ik zag van tevoren heel erg op tegen de tien uur durende vlucht, maar ik had een ander vliegtuig in gedachten. Zo eentje van Transavia, waarmee je bijvoorbeeld naar Barcelona vliegt. Dit is totaal een ander toestel; genoeg ruimte, een eigen kussen, een plaid om onder te slapen en voor mijn neus heb ik zelfs een beeldscherm waarop ik tv kan kijken, podcasts kan beluisteren en de vlucht in de gaten kan houden. Wacht nog even, ik ben namelijk nog niet klaar... Ze komen ook nog met headphones langs om je scherm op aan te sluiten en doekjes om je tafel helemaal te ontsmetten. Dat dekentje ga ik trouwens wel even claimen, want dat kan ik altijd gebruiken. Daarnaast kan ik ook nog lekker met mijn voeten opgetrokken op de bank liggen, want tussen mij en het meisje bij het raam zit niemand. We hebben de elleboogsteunen omlaag gedaan, zodat we allebei meer ruimte hebben. O, ik zit gewoon Economy Class en vind dit al heel chique. Moet je je bedenken wat je dan allemaal krijgt als je First Class vliegt.
Voor ik vertrok was ik wel even bang dat ik niet genoeg mee had in mijn koffer. Ik heb van tevoren altijd een lijstje met spullen die ik nodig heb en loop dat voor ik de deur uitstap nog even na. Ik had alles, maar toch voelde mijn koffer totaal niet zwaar. Het is denk ik het gewicht van mijn laptop dat ik mis. De voorgaande keren heb ik deze meegenomen en nu laat ik hem thuis.
Tja, daar ga ik dan weer. Op het moment dat het cabinepersoneel dan omroept dat de deuren gesloten zijn, denk ik : 'Sh*t, nu moet ik naar Latijns-Amerika!' 'Ik kan nu niet meer terug.' Ergens bekruipt me ook een vorm van onzekerheid en vraag ik mezelf af of de eetstoornis niet ergens om de hoek terug komt kijken in deze onbekende omgeving. Ga ik genoeg durven eten, maar ben ik ook voorzichtig genoeg in verband met voedselvergiftiging? Hoe zijn de mensen daar? Wordt ik bestolen? Hoe zal het gaan met het Spaans dat ik tot nu toe geleerd heb?
Toch wint mijn nieuwsgierigheid naar het land, de natuur, de beleving, het avontuur en de cultuur.
8:07u
Eigenlijk is het nu 1:07u, want we vliegen op dit moment al boven de Golf van Mexico. De eerste paar uur heb ik me bezig gehouden met lezen, tekenen en het kijken van een serie. Ik weet de naam niet precies meer, maar de aflevering ging over bijzonder architecturale woningen. Midden in de aflevering heb ik het scherm uitgezet, werd ik te moe om verder te kijken en ben ik gaan slapen. Tenminste, dat probeerde ik. Zittend slapen is niet een van mijn favoriete houdingen en het lukt me op een of andere manier nooit om echt weg te geraken. Ik blijf altijd mentaal 'aan' staan en hoor wat er om me heen gebeurt. Toen zag ik dat het meisje naast me daadwerkelijk gebruikt maakte van de stoel tussen ons in om te gaan liggen en dacht ik : 'Hé, dat kan ik eigenlijk ook wel doen.' Toen zij terug rechtop ging zitten, ben ik gaan liggen en dit keer wel in slaap gevallen. Nu moeten we nog maar ruim een uur vliegen en dan ben ik gewoon aan de andere kant van de oceaan.
In mijn uppie.
Echt, als ik wist dat ik dit ooit zou doen dan had ik scheef naar mezelf gelachen in de spiegel en gezegd : 'Nee. Leuk idee, maar dat gaat hem zeer zeker niet worden'.
9:44u
Zo, ik ben nu net op het laatste vliegtuig overgestapt vanuit Mexico richting Managua. Ik ben wel blij dat ik voor vertrek met papa nog een koord gekocht heb om mijn telefoon aan vast te maken, zodat ik die om mijn nek kan hangen. Het voelt veiliger en ik heb twee handen vrij. Nu ben ik wel in een aanzienlijk kleiner toestel gestapt, er is geen enkele Nederlander meer aan boord en nu moet ik het toch echt in het Spaans gaan proberen te redden. Ik zit naast een Mexicaans meisje en probeer in gesprek te komen. Ik vertel dat het in Nederland nu negen graden is en dat we blij mogen zijn als we in de zomer de vierendertig graden een keer aantikken en een hele dag op het strand kunnen vertoeven. Ondertussen zijn mijn sjaal, fleecevest en blouse al uitgegaan en begin ik al behoorlijk op te warmen. Nicaragua voelt wel als een veilige keuze qua bestemming op dit moment. Ik moet zelfs een document invullen dat ik het land betreed, voor welke reden dat is en ik moet ook de nummers van mijn ouders noteren mocht er iets gebeuren. Ik kan dus niet zomaar door een krokodil achternagezeten worden, opgegeten en dan plots van de aardbodem verdwijnen.
Bij wijze van spreken dan.
21:25u
Oké, nu ben ik echt kapot. De lange reis, nog een laatste dutje onderweg naar Managua, maar toch zit die Nederlandse klok nog in mijn systeem. Echt last van een jetlag heb ik niet, want ik had rekening gehouden met het feit dat je beter niet kunt eten onderweg als je naar een andere tijdzone gaat. Ik heb dus enkel gedronken en het idee is dan dat je bij aankomst op je bestemming direct het lokale leefpatroon oppakt en dus ook je eetpatroon niet plotsklaps weer om hoeft te gooien. Als je in het vliegtuig op Nederlandse tijd blijft eten, blijft je lichaam langer in die tijdzone staan, terwijl dat niet gebeurt als je stopt met eten voor vertrek en weer start als je op je bestemming aankomt en op de tijden van daar eet. Het heeft wel geholpen, maar halverwege de middag zag ik het allemaal even niet meer zitten. Ik was helemaal op en werd er een beetje moedeloos van.
Het hostel waar ik nu voor een nacht verblijf is heel leuk ingericht. Het is een beetje de sfeer van de jaren tachtig met veel brocante spullen en een tropische 'touch'. Het geluk is dat dit hostel in een betere wijk gevestigd is met beveiligingshekken en nette woningen. Toen ik vanmiddag een zijweg inschoot om een kortere route te nemen, kwam ik in een krottenwijk terecht waarin de mensen leefden in huizen gemaakt van bij elkaar geraapte golfplaten, houten balken, afval en modder. Het is nu niet echt dat je het een woning kan noemen en het stonk er ontzettend, dus heb ik maar weer rechtsomkeert gemaakt. De insecten vliegen me overal om de oren.
Even over dat afval gesproken. Het is wel echt heel smerig hier. Ik hoop dat het in Léon en Granada wat beter onderhouden is allemaal, maar hier wordt alles gewoon zomaar op straat gedumpt; kleding, plastic, dozen, blikjes, noem het maar op. Er liggen hele bergen afval en aan de kant van de weg is niets anders te zien dan zooi en troep. In Nederland zijn we al heel kritisch als iemand een plastic zakje van zijn chips op de grond gooit, maar dit is echt net alsof er een vuilniswagen is omgevallen. Ik heb op tv wel eens wat beelden gezien uit dit soort landen, maar met eigen ogen heeft het toch meer impact.
Ik ben, na me geïnstalleerd te hebben op mijn kamer, richting de boulevard en kathedraal gelopen. De kerk hoort eigenlijk van oorsprong wit te zijn, maar was nu bruin, geel en zwart. Wordt denk ik niet echt bijgehouden qua schilderwerk... Net als de rest van de stad...
Op een gegeven moment had ik het zo warm dat mijn gezicht begon te gloeien. Zelfs zweten hielp niet om af te koelen. Ik zocht overal om me heen naar een kraampje voor ijs, vers fruit of iets anders wat koud is, maar kwam niets tegen. Toen ik een man wat later aansprak, zei hij dat de vrouw in het kraam tegenover hem vast wel wat fruit had om te snijden. Ze kwam met een enorm bord vol meloen en ananas. Op dat moment had ik trek, maar deze hoeveelheid was wel een beetje overdreven. Ik heb er een flesje water bij gevraagd en at tot ik genoeg had. De rest heb ik terug aan de vrouw gegeven en ik was alles samen maar een dollar kwijt, wat spotgoedkoop is.
Eerlijk gezegd loop ik in Managua niet heel erg op mijn gemak rond zo alleen. Mijn Spaans is nog niet zo heel erg goed. Ik heb de basis nu wel een beetje onder de knie, maar als je echt rap tegen me gaat praten, sta ik toch even met een mond vol tanden. Het Spaans dat ze hier spreken is ook heel anders dan dat ik geleerd heb. Ik probeer het wel en weet dat ik het beter leer door het in de praktijk te oefenen, maar als ik een hele uitleg wil geven, ontbreekt het me nog aan te veel woorden. Ik ga nu nog een paar foto's op Instagram zetten, zodat ik een nieuwe highlight op mijn account aan kan maken en dan denk ik dat het verstandig is dat ik ga slapen. Tijdens het schrijven van dit stuk ben ik namelijk continu aan het knikkebollen en al vijf keer weggevallen.
#1
Reactie plaatsen
Reacties