Dat blote randje buik in de zomer dat zo hip is de laatste jaren... Het is een beetje een 'ding' voor mij. Het was een gigantische drempel om over te gaan, maar nu heb ik, met lichte spanning, ook twee croptops gekocht en in mijn kledinglade liggen. Niet alleen om ze er te laten liggen verstoffen, maar om ze werkelijk te dragen.
Als er ook maar één deel van mijn lichaam is waar ik me altijd voor geschaamd heb en juist heb geprobeerd om dit zoveel mogelijk te verbergen, dan is dat mijn buik wel. Het centrum van mijn lijf, waar ik altijd negatieve opmerkingen over kreeg. Als ik eens ergens in het openbaar een ijsje at of met school een dagje weg was, werd er altijd narigheid uitgesproken over mijn lichaam en de dingen die ik at. Hoe gezond en gevarieerd mijn moeder de bakjes voor op school ook maakte, ik was gewoon te dik om überhaupt iets te mogen eten. Tenminste, dat was vaak wel de onderliggende boodschap uit de oordelen van omstanders en die heb ik mezelf eigen gemaakt.
Later, toen ik diep verzonken zat in de Anorexia, extreem ondergewicht had en op het randje van de dood balanceerde, was het nog steeds mijn buik die in de weg zat. Ik zag altijd een 'buikje', een vetrandje hier, een extra huidplooi daar en was alles behalve tevreden.
Maar, realiseer ik me nu ik met een andere visie naar het leven kijk, mijn buik heeft niet alleen een uiterlijk. Er zit een wereld in verscholen, een kracht die me levend houdt, mijn lichaam draaiende en zorgt dat ik de dingen kan doen die ik wil doen. En ja, het voelt niet altijd comfortabel en als ik iets draag waarin mijn lichaam wat extra opvalt, voel ik me nog heel vaak onzeker. Dan komen die stemmetjes weer even om de hoek kijken om me erop te wijzen dat er altijd wel iemand zal zijn die kan zeggen hoe lelijk ik eruit zie en dat het beter is om maar wat wijdere kleding aan te trekken. Toch sta ik nu sterker in mijn schoenen. Het overwinnen van mijn eigen angsten en het opzij zetten van de eetstoornis heeft veel inspanning en emoties van me gevergd. Toch heeft het me ontzettend veel inzicht en zelfvertrouwen gegeven, wat ik nu op alle vlakken in mijn leven in kan zetten.
Er lopen zoveel andere vrouwen en meiden met een croptop rond, in bikini of trekken hun shirt uit op het strand om in badkleding in de zee te springen. Als zij zo zorgeloos kunnen zijn met het lichaam dat ze hebben, dat net zo imperfect is als dat van mij, waarom zou ik dat dan niet óók kunnen? Waarom zou ik de hele tijd negatief moeten zijn over de delen van mijn lichaam die ik soms nog niet eens kan veranderen? Iedereen heeft een andere bouw en of je daarnaast nu sproetjes hebt, kuiltjes in je benen, moedervlekjes over je lichaam of wat rondere heupen, je kunt niet altijd alles hebben zoals je het in je hoofd zou willen. Daarnaast roepen we altijd over een passant dat diegene het perfecte lichaam heeft. Alhoewel ik nu weet dat diegene naar jou kijkt en precies hetzelfde denkt... Niemand is helemaal tevreden met zichzelf, iedereen heeft zijn onzekerheden en nu ik dat weet, heb ik toch de stap gewaagd om ook een paar van die korte topjes aan te schaffen en te leren accepteren dat ik ook gewoon ben wie ik ben. Er zal altijd iemand zijn die me triggert of die door mij getriggerd wordt in positieve alswel negatieve zin, maar er is er maar één die met mij mijn hele leven moet doen en dat ben ik uiteindelijk zelf.
Quotes die mij inzicht gaven om jezelf te leren accepteren en je lichaam te waarderen :
- 'Flawsome' - An individual who embraces their flaws and knows they are awesome regardless
Mijn spiegelbeeld was altijd iets dat ik het liefst ontweek. De momenten dat ik er wel naar keek, zag ik enkel hoe lelijk is was. De dingen die ik dacht, de mankementen die ik zag, mijn imperfecties, kon ik niet waarderen. Ik accepteerde niet wie ik was, hoe ik eruit zag en als ik me in iemand anders lichaam kon verplaatsten, had ik dat zeker gedaan. Maar, nu niet meer. Het is door het leren accepteren dat je sommige dingen niet kunt en hóéft te veranderen, dat ik neutraler naar mezelf ben gaan kijken. Ik heb het dwangmatige vergelijken met de buitenwereld losgelaten toen ik tegen mijn eetstoornis in ging en later, wanneer mijn leven eindelijk weer in een gezonder ritme kwam en ik zelfstandiger was, kreeg ik steeds meer zelfacceptatie en waardering. Ik heb de laatste jaren ontzettend veel geleerd over mezelf, wat mijn lichaam kan en over de wereld. Daarbij weet ik nu ook waar mijn ambities liggen en dat ik nog veel compassie en kracht wil uitdragen en wil laten zien hoe je vanuit het diepe dal terug omhoog kunt klimmen. Het is juist dit stukje, het stukje innerlijk, karakter en mijn eigenschappen die ik meer zie als 'mij' in plaats van mijn lichaam. Ik ben niet alleen twee benen met een buik, een nek en een hoofd dat er perfect volgens de laatste trends uit moet zien. Er zit meer in mij en dat is nu het deel dat ik belangrijker vind en ook het meest waardeer in een ander.
- Imperfection is beauty, madness is genius and it's better to be absolutely ridiculous than absolutely boring
Wat ik duidelijk heb ervaren is dat het totaal niet helpend is om mezelf te vergelijken met anderen en daaruit te concluderen dat ik niet voldoe aan het ideaalplaatje. Ik ben me heel bewust geworden van mijn gedachten en ik vind het lastig om toe te geven, maar ik denk dat ik toch aardig goed geworden ben in mezelf en negatieve input relativeren en ombuigen naar een idee dat neutraler en positiever is. Als ik nu over straat loop, is dat vaak met een zweem van onzekerheid, maar op de voorgrond voel ik me sterk. Ik zou me wel kunnen verschuilen, maar als ik de hele tijd het gevoel heb op mijn tenen te lopen, hoe kan ik mezelf dan zijn? Waarom kan ik niet gewoon oké zijn met wie ik ben geworden? Waarom zou ik me moeten schamen of weg moeten zetten omwille van een beeld dat niet eens realistisch is en maar eigenlijk een samenraapsel van wat jan-en-alleman vindt hoe een vrouw zou horen te zijn. Het zijn de meningen van zo ontzettend veel mensen bij elkaar dat er nooit ook maar iemand zal zijn die aan alles voldoet.
Ook al heb ik nog niet eens één van die punten, vinden anderen wat van mij, mijn levensverhaal, mijn visie en lachen ze misschien een beetje achter mijn rug om over het minste of geringste, ik heb wel een leven nu. Ik weet waar ik vandaan kom, hoe ik vanuit zelfmedelijden geknokt heb om te overleven en ik heb vast ontzettend veel dingen die je niet als 'ideaal' of 'perfect' zou kunnen bestempelen, maar dat heb ik veel liever dan het leven dat ik had als een hoopje ellende.
- Feeling beautiful has nothing to do with what you look like
En als ik nu naar anderen kijk; vrouwen en meiden die ook laten zien hoe hun lichaam eruit ziet met alle imperfecte puntje die ze waarschijnlijk zelf onzeker maakt, kan ik alleen maar denken aan hoe sterk ik dat vind. Ik weet als geen ander hoe kritisch vrouwen zijn op hun eigen lijf. Wat je aan perfectie ziet in de ander, zo onzeker als ze zelf over iets zijn en het in de meeste gevallen wederzijds is... Alles wat je wilt, heeft een ander en alles wat de ander wilt, heb jij. Met deze gedachte loop ik regelmatig over straat en besef me dat het helemaal niet uitmaakt wat ik draag, als ik me er maar prettig in voel.
Het heeft geen nut me te vergelijken en mezelf te bekritiseren, want ik wordt er niet gelukkig van. Ik kan beter omarmen dat ik ben zoals is ben en trots zijn op het feit dat een ander misschien iets bij me ziet om jaloers op te zijn, net zoals ik dat naar een ander toe heb. Het is sterk als je durft te dragen waar je je prettig bij voelt, al laat je dan meer zien van je lijf. Wees jezelf, voel vooral veel positiviteit & geluk, leef je leven en ga niet zitten kniezen over iets wat je niet kan veranderen, gewoon omdat je bent zoals je bent.
Het is oké
Reactie plaatsen
Reacties