Ik ben niemand zonder eetstoornis
Ik heb geen toekomst
Wat moet ik doen of denken als voeding geen rol meer speelt?
Als eten geen 'issue' meer is, dan ga ik tot in het oneindige aankomen
Als ik de controle loslaat, gaat er niets van me terecht komen
Zorgeloos leven = Onacceptabel voor mijn sociale omgeving
Als ik mijn regels loslaat, eet ik alles wat los en vast zit
En als mijn gewicht toeneemt, wordt ik hetzelfde dikke meisje dat ik was
Een enorme hoeveelheid aan angst- en dwanggedachtes die ik mezelf heb aangepraat tijdens mijn eetstoornis. Ik pende ze neer in mijn dagboek, zei ze tegen mezelf in de spiegel en hoe vaker, hoe geloofwaardiger ze werden. Mijn hele dag draaide om eten en ik leefde van het ene naar het andere eetmoment. Niet met het idee over wat ik zou gaan eten, maar hoe ik het zo veel en ongemerkt mogelijk kon omzeilen of weg kon stoppen.
Later, toen ik koos om te herstellen en eindelijk toegaf aan mijn Extreme Honger, dacht ik dat het over was met de aanhoudende trek en de blijvende gedachtes over voeding. Echter, hoe meer ik at, hoe harder mijn lichaam om eten ging schreeuwen en des te meer nam het ook mijn gedachten in beslag. Het duurde lang; ik had heel veel geduld nodig en een enorme portie doorzettingsvermogen om tot het punt te komen dat er uiteindelijk ruimte kwam om te denken aan een toekomst. Een toekomst die niet gebaseerd was op eten en bewegen, compenseren, controleren en continu op die weegschaal staan. Een leven waarin ik mezelf kan zijn in plaats van dat ik een beeld na wil streven dat niet realistisch is. Een plekje voor mij en de dingen die ik het écht waard vindt om voor op te staan.
'Ik wil(de) iemand' zijn in plaats van 'Niemand'
Heel apart eigenlijk, dat ik altijd dacht dat mijn Eetstoornis me een bepaalde identiteit gaf, een imago en een eigen karakter. Dat deed het in eerste instantie ook. Toch het was niet ikzelf die hierdoor naar voren trad, maar juist op de achtergrond werd verdreven en uiteindelijk verdween. De Anorexia was iemand anders, iemand waarin ik dacht dat ik mezelf herkende, maar die in feite gewoon de leegte opvulde met allerlei eigenschappen die mij helemaal niet eigen waren. Tijdens mijn behandeling bij Rintveld is er ook een hele periode gedacht dat ik een persoonlijkheidsstoornis had, door het feit dat ik bepaalde angst- en dwanggedachtes had en ook dermate strenge en restrictieve ideeën had over mezelf en het leven. Ik ben hiervoor toen ook in een oefentraject beland bij een andere kliniek, moest daar bijna intern in opname, maar heb daar zelf een stokje voor gestoken.
Pas toen ik terug voor mezelf ging leren zorgen en de eetstoornis steeds meer naar de achtergrond verdween, kwam ik erachter dat ik mezelf al die tijd voor de gek had gehouden en bang had gemaakt voor niets. Ik was in de realiteit (even kort door de bocht) gewoon al die jaren bang geweest om mezelf te kunnen zijn. Ik verwarde de eigenschappen van de Anorexia met die die van mij waren. Ik wist pas echt wat ik in me had en welk karakter bij me paste, toen ik meer ging eten en mezelf voor het blok zette. Het duurde eerst wel een poosje, want het toegeven aan de Extreme Honger, terwijl mijn lichaam ontzettend ondervoed was, gaf in eerste instantie alleen maar meer gedachtes over eten en een vorm van honger die niet leek te stillen. Ik moest doorzetten, eten, rust nemen en veel, heel veel geduld hebben tot het uiteindelijk allemaal weer een beetje in balans kwam.
Mijn stemming was bij het kiezen voor herstel, en er ook daadwerkelijk voor de volle 100% voor gaan, direct omgekeerd. De depressieve emoties verdwenen naar de achtergrond, ik ontdekte weer een vorm van humor die ik jarenlang niet had, kon opmerkingen beter relativeren, was opgewekt, fit, vrolijk en ook weer toegankelijk in sociaal contact. Dit maakte het ook een stuk makkelijker om door te pakken en de kans om te herstellen echt aan te grijpen.
De tijd verstreek en ik deelde mijn ervaring in blogs en via een Youtube-kanaal. Door dit te doen, ontstond er onbewust al ruimte in mijn hoofd om creatief om te gaan met de informatie die ik wilde delen. Wat voor video's ging ik maken? Wat was de content die ik zou schrijven en hoe zou ik het allemaal toepassen in een blog of video? Dit waren nu de dingen waarmee ik me bezighield en toen het goed bleef gaan, kreeg ik de behoefte aan een eigen plekje. Ik wilde graag uit huis, niet per se om weg te zijn van mijn ouders, maar om wat meer eigen ruimte te hebben dan enkel de zolder en mijn slaapkamer. Zelf de inrichting kunnen samenstellen, mijn eigen behang en verf uitkiezen, een elektrische open haard (ja, die schafte ik als allereerste aan!) en niet al te veel spullen en dingen; maar rust, veel pastelkleuren en simpele decoraties. Dit was waar ik ontzettend naar uitkeek. Voeding en eten speelden nog wel een rol, maar er kwam meer plaats om over andere zaken na te denken en daarover oprecht enthousiast te zijn.
Als ik van tevoren, te midden van de angsten en doemgedachtes die ik had, nadacht over het feit dat niet alles meer om eten zou draaien, kreeg ik een knoop in mijn maag. Waar zou ik dan aan denken? Is het leven dan helemaal een oneindige put waarin ik geen houvast kan krijgen? Doet het er dan nog wel allemaal toe dat ik er ben en wat heeft mijn bestaan dan nog voor nut?
Ik beeldde mezelf al in dat het ontzettend deprimerend zou zijn als ik mijn Anorexia zou verliezen. Het voelde zo vertrouwd, zo veilig, zo fijn om iemand te hebben die me zingeving gaf in mijn leven. Iemand die ervoor zorgde dat ik kracht toonde, doorzettingsvermogen en het feit dat ik écht iets kon bereiken als ik er maar genoeg moeite voor deed. Het hebben van een eetstoornis was in mijn ogen helemaal niet zo negatief, maar doordat ik zo vast zat in dat wereldje en er niet uit durfde te komen, zou ik ook niet ervaren wat het werkelijk doet als ik die 'vriendin' zou loslaten. Dan zou ik niet zien wie ik nu echt ben.
Uiteindelijk kostte het heel veel tijd en een tragisch afglijden, voordat ik de stap durfde te wagen om mijn Anorexia los te gaan laten. Het moest tot op het bot gaan, letterlijk, wilde ik inzien wat het hebben van een eetstoornis en het nastreven van al haar wetten met me gedaan heeft. Het voelde als een diep gat en ik zag geen toekomst of ideeën voor me hoe mijn wereld eruit zou zien zonder haar, want waar zou ik dan aandacht aan besteden? Wat waren werkelijk mijn passies, ambities, interesses en hoe zou mijn belevingswereld zich gaan vormen? Ik dacht dat er niets voor terug zou komen, voor de dwangmatigheden en de gedachtes die enkel gingen over (niet) eten. Ik dacht dat ik geen nut meer had in het leven en maar doelloos rond zou dolen als ik niet meer continu bezig zou zijn met voeding, compenseren en wegen.
Niets bleek minder waar, want waar de eetstoornis stap voor stap door de jaren heen afnam en stukje bij beetje verdween (en nog steeds telkens een beetje meer verdwijnt) ben ik erachter gekomen dat ik veel meer ben dan dat ik dacht. Mijn enthousiasme gaat vooral uit naar nieuwe mensen die ik heb leren kennen en die me waarderen, maar mijn grootste passie ligt toch in het weer kunnen reizen. Ik kan nu al over volgend jaar fantaseren waar ik naartoe wil en ik heb nog zo veel wat ik van de wereld wil zien. Het feit dat ik weet en de afgelopen paar keren heb ervaren dat ik gewoon in mijn uppie met het vliegtuig naar een land kan waar ik de taal niet geheel vloeiend van spreek, maar me toch meng onder de lokale bevolking, overal onbekende straatjes inschiet en uiteindelijk toch de weg weer terugvind met bijzondere momenten die ik zo veel mogelijk vast wil leggen... Het zijn voor mij intense emoties die ik op dat moment voel, die je niet op papier of op een foto vast kunt leggen, maar die ik wel zelf ervaar wanneer ik ze terug zie.
Een leugen waar ik in geloofde, maar waarvan ik nu weet dat ik die aan de kant kan zetten. Ik denk nu aan al die momenten dat ik op eigen houtje mijn eigen plan trek, dingen durf te eten waarvan ik niet exact weet wat het is, vertrouw op mijn medemens, me meng in een andere cultuur en vooral veel aandacht heb voor het kleine, het mooie en hetgeen iemand anders als 'normaal' beschouwt of gewoon niet ziet. Ik heb nu meer aandacht voor de wereld, in plaats van met oogkleppen door te denderen om iets na te streven waarvan ik nu weet dat het mijn leven kapot maakt.
Ik ben wél iemand zonder eetstoornis.
The two most important days in your life
Are the day you were born
And the day you find out why
Reactie plaatsen
Reacties