Honger
...is een woord dat we in Nederland over het algemeen niet kennen of horen te kennen. Als welvarend land hebben we eigenlijk vrijwel altijd ergens een supermarkt of lokale winkel in de buurt om eten en drinken te halen. Zit je wat verder ver weg? Ook dan zijn er tal van online winkels die de boodschappen (vaak ook nog gratis) bij je thuisbezorgen. Afgezien van het feit dat het financieel ook binnen je mogelijkheden moet liggen.
Zelf heb ik zeker nooit tekort gehad aan voeding, drinken of bij andere mensen aan moeten schuiven, omdat we thuis te weinig geld tot onze beschikking hadden om boodschappen te doen. We hadden altijd genoeg en ik leerde op deze manier ook alles eten. Zelfs op vakantie moesten we op de markt gewoon 'ja´ leren zeggen als er iets werd aangeboden en proeven wat er lokaal gegeten werd. Op deze manier heb ik veel nieuwe smaken leren kennen, leren eten en leren waarderen. Op een leeftijd dat veel kinderen hun neus nog ophaalden bij een bord met groente, aten ik en mijn broertje al volop olijven, tapashapjes, verschillende soorten kazen, paëlla's en andere buitenlandse gerechten. Veelal bij barbeques of etentjes met vrienden stonden anderen versteld van het feit dat wij vrijwel alles lustten, maar voor ons was dat gewoon normaal. Dat kinderen zo moeilijk deden, terwijl ze aan een bord met eten zaten, dát vonden wij juist raar.
Toen ik de puberteit bereikte en me de jaren ervoor op een negatieve manier bewust was geworden van hoe ik eruit zag en dat mijn gewicht hieraan gelinkt was, voelde ik me machteloos. Ik dacht dat ik er niets aan kon doen en at gewoon wat me werd voorgezet. Ik zag het niet in mijn verantwoordelijkheid en mogelijkheden om zelf aan mijn gezondheid te werken en actie te ondernemen. Totdat ik in de brugklas kwam en er ineens ergens een knopje in mijn hoofd omging. Plots besefte ik me dat ik zelf keuzes kon maken in het leven en dat ik me tot noch toe niet altijd even gelukkig en fijn had gevoeld. Vooral de laatste jaren niet en het gepest had een heel nare invloed op mijn zelfbeeld en -vertrouwen. Ik besloot mijn eetpatroon maar eens te veranderen en meer te gaan bewegen. Ik had niet door dat ik trek zou krijgen en dat het stoppen met eten ook wat met mijn emoties zou doen.
Ik had eigenlijk überhaupt geen idee waar ik werkelijk mee bezig was, want ik wilde enkel die kilo's kwijt.
Dat ik Anorexia in rap tempo ontwikkelde, was natuurlijk niet de bedoeling en dat ik daarmee een mentale druk legde op mezelf om de signalen van mijn lichaam te negeren, ook niet. De honger die ik voelde, het lichte gevoel in mijn hoofd en maag, waren voor mij geen tekenen meer dat ik iets moest eten, maar signalen dat ik 'goed' bezig was. Ik was op weg om gewicht te verliezen en dit gevoel doorstaan, zou me uiteindelijk bij dit doel brengen. Het was een doel dat steeds werd bijgeschaafd, een getal op de weegschaal dat steeds lager moest en daardoor zette het hongergevoel zich in als teken van overwinning, kracht en innerlijke macht. Ik had controle, voelde me sterk aan de ene kant, maar anderzijds voelde ik helemaal niets meer en zag ik geen eind aan de tunnel.
Wat een eetstoornis in werkelijkheid allemaal voor impact heeft op je emoties en daarmee ook op hoe je denkt dat je je voelt, is totaal vertekend. Ik was vaak verdrietig, maar dat ging enkel om het feit dat ik ontevreden was met mezelf, met mijn lichaam en met alles wat met eten, gewicht, aankomen, behandeling en dergelijke te maken had. Ik was kortom verdrietig en gedeprimeerd, omdat ik dingen moest doen die niet strookten met de ideeën van de Anorexia. Daarbij kwam ook een hele hoop frustratie en machteloosheid. Blijdschap, échte vrolijkheid, kende ik al niet meer. Want, ook dat ging enkel om het feit dat ik was afgevallen, het voor elkaar had gekregen om drie minuten extra te wandelen buiten de gelimiteerde tijd die ik kreeg in de kliniek, dat ik een maaltijd had overgeslagen of ongezien een koekje tussen de kussens van de bank had kunnen wegstoppen. Dit zijn dingen die voor sommigen, als je nog midden in je eetstoornis zit, misschien triggeren en hiervan ben ik me bewust. Maar, wat ik er juist mee wil zeggen, is dat dit niet de emoties zijn die werkelijk bij jou horen en dat dit geen gezond gedrag is om daaraan tegemoet te komen.
Pas toen ik vanuit mezelf de motivatie vond om terug te gaan eten en door te kiezen de MinnieMaud-methode na te volgen, keerde mijn leven zich helemaal om. Ik kwam aan, vond weer connectie tussen gedachtes en lichaam en mijn emoties kwamen stap voor stap terug. Of tenminste, toen ik plots mijn intake verdrievoudigde, kwamen al mijn gevoelens in één klap terug. Het duurde alleen wel een poosje voor ik er weer een beetje aan gewend was en ze van elkaar had leren onderscheiden. Ik werd me ervan bewust dat ik me al die tijd eigenlijk heel leeg had gevoeld en dat de dingen die ik dacht te voelen niet echt emoties waren, maar meer een kopie van mijn gedachtes en ideeën die zich dan uitten in hoe ik me gedroeg. Toen ik voor het eerst écht weer ging eten en de Anorexia aan de kant zette, voelde ik pas echte tranen. Geen tranen van verdriet of moeite, geen tranen van paniek of frustratie, maar tranen van vrijheid, oprechte kracht en het feit dat ik mezelf zo lang gekweld en gekleineerd had. Hoe meer ik at, hoe gevarieerder mijn eetpatroon, hoe meer ik luisterde naar mijn lichaam, angsten doorbrak en niet terugdeinsde voor de stem die ergens als een zoemende vlieg de hele tijd in mijn hoofd rondgonsde, hoe meer ik werkelijk ervoer wat er om me heen gebeurde en weer met twee benen op de grond kwam te staan.
Ik zag meer van mijn omgeving (letterlijk); de wereld, de mensen om me heen en ik voelde meer compassie met anderen in plaats van dat ik altijd enkel dacht aan mijn eigen leven, de eetstoornis en het ontlopen van zoveel mogelijk contact. Ik had geen plaats meer voor anderen, voor emoties en leuke dingen, maar enkel voor negativiteit, perfectionisme, restrictie en kwelling. Al deze dingen kon ik pas zien vanaf een afstandje, toen ik de stap had genomen de dingen anders te gaan doen en beter voor mezelf te zorgen. Selfcare en goed eten geeft fijne emoties, waar ik altijd de overtuiging van had dat ik dan enorm egoïstisch was.
Maar, waarom mochten andere mensen dan wel eens een dagje naar de sauna, een nieuw luchtje kopen, een boek lezen in de tuin of heerlijk op vakantie? Waarom gunde ik het anderen wel om zich fijn te voelen, uit eten te gaan, een avondje bankhangen en moest ik enkel dealen met al die negatieve 'shit'? Ik voelde in de praktijk niets, maar haalde mezelf omlaag, waarmee ik dacht dat ik iets zou bereiken.
Uiteindelijk bereikte ik natuurlijk helemaal niets.
Ik ben erachter gekomen dat ik nu, nu ik me veel meer richt op hoe ik me voel en dat ik gehoor wil geven aan waar ik behoefte aan heb, dat ik ook daadwerkelijk meer emoties durf te tonen aan anderen. Ik ben opener, probeer en kan me oprecht inleven, ben in de gelegenheid om tips te geven, kan écht weer naar iemand luisteren, ervaring delen, voel hoe ik me werkelijk voel en mijn gedachtes en angsten beter van de realiteit kan onderscheiden. Door meer te eten en aan te komen in gewicht, zag ik steeds meer van mezelf. Hoe ik in elkaar steek...
Niet eten, ondergewicht en je hoofd dat op volle toeren enkel bezig is om je leven zoveel mogelijk te beperken, heeft een negatieve impact op je emoties en door een enorm tekort aan energie, kan het dit ook niet meer opbrengen. Je grootste angst aangaan als het gaat om het hebben van een eetstoornis : terug leren eten, lief leren zijn voor jezelf, geen 'verboden' voedsel meer aan de kant schuiven en alle angsten doorbreken die je hebt, geeft zoveel moois terug. Het lijkt allemaal heel naar in het begin, want het aangaan van een angst die je al lang hebt en tegen alles ingaan waar je je fijn en 'veilig' bij voelt, is iets wat niet makkelijk is. Maar, als je motivatie hebt, overgaat tot het daadwerkelijk doen van wat je bang maakt, doorzet, niet hervalt in oude patronen en het allemaal de tijd geeft, zul je zien dat al wat je tegenhield, het allemaal niet waard was.
I Thougt
'I'm Healing'
But
I just stopped feeling
Reactie plaatsen
Reacties