In eerste instantie zou ik me helemaal overgeven aan de situatie als iemand tegen me zou zeggen dat ik iets niet kan. Het lonkt nog altijd om meteen in de slachtofferrol te duiken, mezelf af te sluiten van de buitenwereld en me te verbijten op zelfnegativiteit. Of het er nu om gaat dat ik niet zo lang, een vrouw ben of omdat ik een eetstoornis gehad heb, het is iets wat bepaalde emoties in mij triggert.
Eerder zou ik echt totaal bij de pakken neer gaan zitten, in mezelf janken en teneergeslagen naar mijn voeten kijken. Ik geloofde tijdens en vooral vlak voor het ontwikkelen van mijn eetstoornis klakkeloos wat anderen zeiden, ook al was het maar een uitspraak van een of andere buitenstaander die ik niet kende. Ik kon me er volledig mee inlaten en laten beïnvloeden door alles en iedereen die zich om me heen bevond. Vervolgens keek ik in de spiegel en zei hetzelfde neerbuigende riedeltje tegen mijn evenbeeld, gevolgd door een reeks uitspraken die alles nog een beetje aandikten en mijn zelfvertrouwen nog wat meer de kop indrukten. Ik keek en keek en hoe langer ik mezelf in de ogen staarde, hoe meer mankementen en mislukkingen in aan mezelf zag. Waar 'je kan het niet' een klein zinnetje lijkt, heeft het op de lange termijn een grote impact. Deze uitspraak werd regelmatig gevolg door :
Je bent te dik
Je bent niet leuk genoeg
Je lacht scheef
Je bent niet aardig
Je gaat nooit een leuke jongen/man tegenkomen
Niemand wilt met je kletsen
Je bent niet mooi
Je hebt geen echte vrienden
Het is beter dat je er niet bent
Hoe vaker er tegen me werd gezegd dat ik iets niet kon, hoe meer ik het tegen mezelf zei en geloofde dat ik ook daadwerkelijk tot niets toe in staat was en dus niets waard. Ik dacht dat ik het niet in me had om mijn gewicht te beïnvloeden, mijn mannetje te staan, een gezonder eetpatroon op te bouwen of mezelf te onthouden van de dingen die me 'dik' maakten. Op dat moment legde ik de grondslag voor het ontwikkelen van een bepaalde karaktereigenschap in mij die heel fel kan overkomen. Het is een eigenschap die tegenwoordig de kop opsteekt als iemand me dingen van me afneemt of zegt dat ik iets niet kan. Het wakkert iets in me aan dat enorm gaat tegensputteren en wilt bewijzen en laten zien dat ik het wél kan. In plaats van me teneergeslagen en somber op te stellen, kom ik in actie en ben ik niet meer dat kleine meisje dat luistert naar de eetstoornis door vanuit mijn verdriet en emoties te stoppen met eten. Ik sta, ik heb ervaren hoe het is om het leven bijna te laten gaan en als ik iets echt wil, dan kan ik het... En anders probeer ik het zolang, totdat het me lukt.
Het doet pijn wanneer ik kritiek krijg op mij als persoon of op mijn leefstijl. Ik heb dit altijd geslikt, het weggestopt en destructief gedrag getoond, in plaats van echt om te leren gaan met dit gevoel. Nu is er een wilskracht die zich van me meester maakt en het kan een kwaliteit zijn, maar een te veel wordt soms mijn valkuil. Wanneer ik merk dat iemand te dichtbij komt en me dingen ontzegt te doen of me ontmoedigt door mijn verantwoordelijkheden af te nemen, kan ik mijn hakken in het zand zetten en me stil opstellen. Het komt vaak negatief over en de ander merkt natuurlijk aan mijn stilzwijgen en het loslaten van de situatie, dat er iets aan de hand is en dat ik ergens mee zit.
Zelf heb ik het pas door wanneer iemand me op mijn gedrag wijst en het is een 'ding' als het gaat om wat mij mij maakt. Ik kan heel eigenwijs zijn en de dingen voor elkaar willen krijgen die anderen niet altijd lukken of waarvoor te weinig moeite wordt gedaan. Zet iemand er vervolgens een muur tussen en kan ik dus niet de inzet tonen om mijn doel te bereiken, ga ik me tegenstrijdig opstellen en geef me volledig over. Het wordt niet altijd op prijs gesteld en dat kan ik heel goed begrijpen. Ik ben niet perfect en ook ik heb mijn mankementen.
Toch zie ik het ook vanuit een ander perspectief. Een perspectief van het meisje dat ik eerst was en dat de stelligheid en de huid die ik heb leren kweken echt is ontstaan door de uitdagingen die ik mezelf op persoonlijk vlak moest stellen en de angsten die ik door de jaren heen heb moeten overwinnen. Ik moest niet alleen hard zijn tegen mezelf en het verdriet opzij zetten om werkelijk te ervaren dat er geen erge dingen gebeuren als ik iets doe waar ik me vanbinnen angstig over voel. Daarnaast moest ik mezelf ook verzetten tegen de oordelen van anderen, de visie van de maatschappij, de kritiek, de negatieve feedback en de talloze kleinerende opmerkingen die er telkens over me heen kwamen. Niet enkel vóór mijn eetstoornis, maar ook tijdens en nu nog steeds.
Social Media staat vol met pagina's van vrouwen die pleiten voor vollere of juist rankere vormen. Alles is perfect en tegelijkertijd ook niets. Ook ik krijg nog heel veel verschillende reacties op wie ik ben en dat zal altijd zo blijven aangezien ieder zijn eigen visie heeft. Er wordt van mij verwacht dat ik me aanpas aan dat plaatje om net zo 'goed' te kunnen zijn.
Maar, je zult nooit voor iedereen goed genoeg zijn. Er zal altijd kritiek op je af blijven komen en je kunt voor niemand perfectie nastreven, behalve voor jezelf. Ieder ander mens geeft lukraak zijn felste en meest directe kritiek, maar zijn ze eigenlijk wel gelukkig met zichzelf en nog reëler : passen ze zelf eigenlijk wel in het plaatje waarin ze jou verwachten? Ik denk dat in de meeste gevallen het antwoord 'nee' is en opmerkingen of negatieve kritiek houdt ik daarom ook liever bij mezelf. Het is een mening, een visie en dat is niet gebaseerd op feiten, maar op een beeld waarin jij graag zelf zou willen passen. Het helpt niet om anderen hierop af te kraken, een ander zijn leven op een negatieve manier te beïnvloeden, iemand zijn zelfvertrouwen af te breken en persoonlijk aan te vallen.
Enerzijds kan ik me redelijk fel opstellen als ik weet dat ik moeite steek in een doel dat ik wil bereiken en een ander op voorhand al zegt dat het me nooit gaat lukken. Anderzijds kan ik me gebroken voelen als ik persoonlijk negatieve opmerkingen krijg, terwijl ik me voor anderen zo oprecht en puur mogelijk op wil stellen en wil laten zien wie ik ben en wat het leven mij tot noch toe geleerd heeft. Ik probeer er zelf altijd zo veel mogelijk op te letten iemand in zijn waarde te laten en die persoon juist te stimuleren zichzelf te kunnen zijn en als ik daar dan vanuit anderen zelf kleinerende reacties op krijg, treft me dat soms diep.
Het is uiteindelijk ook de persoon zelf en de manier waarop de dingen verwoord worden, die een bepaalde indruk of impact maken. Als iemand me probeert af te remmen, omdat ik ergens te enthousiast op in ga of iemand ziet dat ik moet stoppen om mijn grenzen niet over te gaan, is dat iets anders dan dat iemand me beledigt door te zeggen dat ik het 'toch' niet kan. Om welke reden dan ook. Het verschil zit hem in de situatie, de omgeving en de mensen die je in het contact met je hebt.
Eerder had ik oogkleppen op en alles en iedereen die me zei dat ik niet in staat was om een bepaald doel te bereiken, geloofde ik meteen. Ik sloot mezelf op, trok me terug in zelfmedelijden en kroop in de slachtofferrol. Het wakkerde mijn eetstoornis en negatieve zelfbeeld alleen maar aan en hielp me niet om vooruit te kijken. Nu zie ik de dingen heel anders en alhoewel het niet te prijzen is hoe ik door het oog van de naald gekropen ben, ben ik door de dood onder ogen te komen, wel anders naar het leven en mezelf gaan kijken. Ik moest leren om harder te zijn, weerbaarder en meer op mijn eigen strepen staan. Als ik een doel heb, een passie, een wil, zet ik me in om dat zo goed als wel te bereiken.
Dat anderen me soms uit goede zorg stoppen, is soms lastig, maar zie ik ook als een waardevol punt. Een gegeven dat er mensen zijn die tóch het beste met me voor hebben in tegenstelling tot wat ik altijd ervaren heb. Het gaat om de balans. Lef, moed en doorzettingsvermogen zijn goed, maar té is niet nodig. Dan mag een stapje terug ook wel even ok zijn.
There will be obstacles
There will be doubters
There will be mistakes
But with hard work
There are no limits
Reactie plaatsen
Reacties