Schrijven, schrijven, schrijven
Alsof ik dat nog niet deed...
Elke avond zit ik trouw achter mijn laptop, scroll ik door de onderwerpen die ik van lezers en volgers krijg en knal direct of verdeeld over meerdere dagen een verhaal op papier. Sommige blogs schieten me meteen te binnen en andere onderwerpen hebben net wat meer tijd en aandacht nodig. Ook krijg ik vaak ingevingen als ik thuis bezig ben, tijdens het werken en zelfs als ik op de mountainbike zit.
Na acht diploma's verdeeld over verschillende takken binnen de psychologie, wilde ik een andere stap nemen. Eentje, die ik eigenlijk al ontzettend lang aan het uitstellen ben. Namelijk, het herschrijven van mijn eigen verhaal in boekvorm.
In mijn kast, ergens onder een stapel schriften en spullen, ligt al een aantal jaren het manuscript van de dagboeken die ik heb geschreven tijdens de periode dat het heel slecht ging. Maar, het ging verder... Later vond ik nog een stuk dat ik schreef toen ik het plan voor het volgen van de MinnieMaud-methode helemaal tot in de puntjes had uitgestippeld. Een onderwerp waar ontzettend veel vraag naar is en vooral naar hoe ik het allemaal voor mezelf op papier had gezet.
Daaropvolgend kwam ik nóg een dagboek tegen. Hierin beschreef ik uitvoerig hoe ik de MinnieMaud-methode begon, de drastische omkeer die mijn leven maakte en hoe de 'knop´ is omgegaan om te strijden tegen mijn Anorexia.
Ik ben gaan lezen, kreeg flashbacks, herinneringen die naar zijn, maar ook het besef dat het voor mij een manier van verwerking is. Ik schrijf al veel en wil vooral van waarde zijn voor lotgenoten en degenen die zich specialiseren op het gebied van Eetstoornissen. Als ik ooit echt zal sterven, wil ik niet een dwarrelend stofje zijn geweest dat gewoon zijn leven heeft geleefd en weer is gegaan. Ik wil iemand ZIJN, voor anderen, voor jou. Ik wil betekenis nalaten en stel me daarom open, puur zoals ik ben. Maar, hiermee geef ik me helemaal en dat vind ik retespannend.
Ik weet dat er altijd kritiek zal zijn. Dat er mensen zijn die negatieve feedback geven of me zeggen dat het triggerend is. Er is altijd kans dat er iemand is op wie ik geen positieve of motiverende invloed heb en alhoewel dat mijn wens is, is het aan mij om dit los te laten en te accepteren. Het gaat voor sommigen die kampen met een eetstoornis heel confronterend zijn. Maar, er zijn ook tal van programma's en zelfs documentaires geweest op televisie waarin jongeren en mensen in het gevecht met hun eetstoornis worden gevolgd. Als dit uitgezonden wordt en dus op dezelfde manier triggerend zal zijn als dat ik mijn verhaal deel, geef ik de moed niet op.
Ook het herschrijven gaat met vallen en opstaan. Ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden dat ik mijn lotgenoten niet persoonlijk noem, dat ik bepaalde informatie niet deel of vervorm, omdat ik weet wat voor invloed het kan hebben op mensen die hetzelfde meemaken als dat ik heb meegemaakt. Het is mijn weg naar herstel. Eentje waarin je met mij heel diep zinkt, tot besef komt dat het zo niet langer gaat en zoveel mogelijk zelfvertrouwen en kracht zoekt om de eetstoornis nog één keer te proberen te verslaan.
Ik heb geen hoofdstukken, ik heb geen aanleiding of inhoudsopgave. Je stapt in mijn leven, je gaat mee in mijn hoofd, je komt in tweestrijd tussen mij en mijn Anorexia en ziet hoe moeilijk en omslachtig mijn ideeën soms zijn. Het ene moment kan ik me heel positief en sterk voelen, maar drie seconden later (en vooral vlak voor of na het eten) kan ineens die eetstoornis de kop opsteken en mijn gemoedstoestand doen keren. Het is misschien geen boek dat je verwacht zoals je een boek normaal gesproken leest, maar ik hoop dat het inzicht geeft in wat een eetstoornis lichamelijk en mentaal voor gevolgen kan hebben. Niet iedereen zal herkenning vinden in wat ik deel, niet iedereen heeft een eetstoornis die restrictief is en om niet-eten gaat, maar er is vaak wel een bepaalde gedachtegang. Er zijn angsten en gedragingen die overeenkomen en waarin ik hopelijk het idee kan versterken dat je niet alleen bent. Je voelt je vaak een 'einzelganger', iemand die zijn eigen 'shit' altijd op moet lossen, maar dat is niet zo. Er zijn heel veel mensen die dit gevoel delen, al heeft iedereen zijn eigen karakter en net een andere manier van doen en laten. Dat vormt zich ook in een eetstoornis die bij iedereen uniek is.
Het bestaan van een 'perfecte' eetstoornis is ook een fabel. Geen enkele eetstoornis is exact zoals die wordt omschreven in de DSM en niemand heeft precies alle kenmerken die passen bij een bepaalde diagnose. Maar, dan nog kan (niet) eten en restrictief gedrag je leven op een negatieve manier beïnvloeden, op zijn kop zetten en alles van je afnemen tot de dood er (bijna) op volgt. In mijn geval ook.
Op het punt waar ik nu sta, ben ik bereid om open kaart te spelen. Mijn leven was er bijna niet meer en de kans die ik gekregen heb om terug alles op te pakken, wil ik niet enkel voor mijzelf inzetten. Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om deze ervaring te delen, van betekenis te zijn, steun, herkenning en hopelijk een duidelijker beeld te geven van de strijd en snelle afwisseling in motivatie wanneer je kampt met een eetstoornis.
Ik vind het ontzettend eng en spannend om alle details met de buitenwereld te delen. Ergens schaam ik me er een beetje voor. De tweestrijd, de negativiteit en onrealistische denkwijze die ik had zijn voor velen maar moeilijk te begrijpen. Aan de andere kant weet ik nu dat ik toen ontzettend ziek was, dat ik het niet voor elkaar kreeg om eruit te komen en in eerste instantie niet inzag dat ik werkelijk een probleem had. Familie, vrienden en kennissen snapten niets van wat er in mijn hoofd om ging en de meesten zeiden dat ik 'gewoon' maar weer moest gaan eten en niet zo moeilijk moest doen. Ze zagen dat ik weigerde aan tafel, maar konden soms in gesprek wél weer bij mijn eigen karakter komen en de gezondere kant zien. Het was zowel voor hen als voor mijzelf een raadsel en ik hoop meer duidelijkheid te geven over wat er daadwerkelijk in mijn hoofd gebeurde en in welke worstelingen ik vast zat.
Nu schaam ik me er niet meer voor. Ik weet dat ik niet de enige ben en ik hoop dat lotgenoten zich minder eenzaam voelen wanneer ze zich herkennen in bepaald gedrag of gedachten. Nu ik er nog ben, wil ik iemand zijn. En dan bedoel ik geen bn'er of een influencer met honderduizend volgers, maar iemand die waarde nalaat aan de wereld en hopelijk iets kan betekenen voor de (mentale) gezondheid van een ander.
My story is filled with broken pieces
Terrible choices
and
Ugly truths
It's also filled with a major comeback
Peace in my soul
And a grace that saved my life
Reactie plaatsen
Reacties