Soms lijkt het leven stil te staan. In de drukte van de massa, de haast van anderen om je heen en de lat die soms heel hoog wordt gelegd, zijn er soms van die momenten dat alles aan je voorbij gaat. Het besef op dat moment dat je iets mee mag maken, dat je in een situatie komt die waardevol en intrigerend is, is iets waar ik vaak aan wordt herinnerd. Maar, zelden ben ik zo overspoeld van verwondering als tijdens mijn vakantie in Barcelona :
La Sagrada Familia
Het is een toeristische trekpleister en ook eentje die je echt niet kunt bezoeken zonder van tevoren je tickets te boeken. Of je moet eerst uren in de brandende zon in de rij staan wachten eer je binnen kunt. Het geluk voor mij was dat ik bij iemand verbleef die haar appartement maar op 6 minuten loopafstand had van de kerk en ik in totaal wel zo'n acht keer langs de kathedraal ben gelopen. Elke keer weer verbaasde ik me over het feit hoe veel details er zijn, hoe groot en robuust alswel teder en broos alles lijkt omwille van de constructie en de vele onderdelen die erin verwerkt zitten.
De allereerste avond kwam ik pas om half twaalf terug van het restaurant, omdat ik vertraging had op het vliegveld en pas laat kon gaan eten. Er viel me een ingeving binnen om bij duisternis te gaan kijken. Toen ik vanonder de bomen in het park steeds dichterbij kwam, doemde de kathedraal verlicht op. Mijn mond viel open en dat is me deze vakantie wel vaker gebeurd. De verlichting scheen op dusdanige manier op de gewelven, de organische details en de beelden dat het bijna leek of ze op je af kwamen. Het mooie en bewonderingswaardige beeld dat de kathedraal overdag heeft, was nu veranderd in een duister en dreigende uitstraling die je bijna bang zou maken. Tegelijkertijd trok het ook de aandacht om erop af te stappen, net alsof je er door een onzichtbaar lint naartoe werd getrokken en je je ogen er niet vanaf kon houden.
En dat is dan nog maar de eerste ervaring die ik had bij het zien van de kathedraal. In de avond is er van al die pracht en praal een werk over dat je eerder zou plaatsen in een horrorfilm. Bizar hoe de sfeer tussen dag en nacht zo kan verschillen, maar ik ben wel blij dat ik de kans genomen heb om het ook in het duister te zien. Het is voor mij op vakantie altijd een beetje een dingetje of ik bepaalde dingen ga doen of niet. Vaak vraag ik mezelf dan af : 'Zou ik het wel doen? Is het al niet te laat?' Maar, meestal besef ik dan drie tellen later, dat als ik het niet doe, ik er zeker spijt van ga krijgen. Dus, ook al was het al half twaalf 's avonds ondertussen, ik wilde kostte wat kost de kerk zien bij spotlight en dat had ik voor geen goud willen missen.
De volgende dag had ik een ticket geboekt om de kathedraal ook vanaf de binnenkant te bekijken. De rij staat echt vanaf de ingang tot 4 straten verder en met een vooraf geboekt ticket en een tijdslot, kun je direct naar binnen. Ik had een combiticket met extra bezichtiging van de torens en uitzicht over de stad tussen 12 en 13 uur. Hoelang je in de kathedraal blijft, mag je zelf weten, maar eenmaal buiten de hekken, kom je er ook niet meer in.
Ik had bij het boeken van het tijdslot niet echt ergens per se bij stilgestaan, behalve bij het feit dat het rond het middaguur altijd ontzettend warm is en ik 'clever' dacht te zijn om dan verkoeling in de kerk te kunnen zoeken. Slim bedacht, al zeg ik het zelf, en aangezien de meeste echte Spanjaarden fiësta houden, was het ook redelijk door te lopen en kon ik direct naar binnen.
Wat ik niet wist, was dat er een geloof is dat gaat over de beschermengelen van de stad. Rond het middaguur geloven de Barcelonezen dat deze engelen in de kerk beginnen te zingen en hun verwondering over het geloof en het leven zo verspreiden. Ik stapte om twaalf uur de kerk binnen door de grote, versierde, massieve deuren en drie seconden later begon het orgel plots het Ave Maria te spelen. Op hetzelfde moment als dat de muziek door de kathedraal galmde, zag ik de zonnestralen de kleuren van de glas-in-loodramen zich als een soort spotlight door de kerk heen verspreiden. Doordat de kathedraal vanbinnen wit is, komen de kleuren nog feller uit en lijken over de hele breedte van de kerk te dansen. De verwondering en emotie die me toen overviel, was zó overweldigend dat ik spontaan tranen in mijn ogen kreeg. Ik wist niet wat ik ervoer, alles zo samen bij elkaar.
Het besef dat ik daar stond, dat ik dit mocht zien, de schoonheid van de kunst, het lichtspel en de klanken van het orgel... het overweldigde, ontroerde me en ik voelde me op dat moment heel klein, kwetsbaar, maar ook ontzettend dankbaar dat ik dit mocht zien. Het allereerste wat ik, meer tegen mezelf of iemand in het luchtledige, zei was :'Tjee, Gaudi, hoe heb je dít voor elkaar gekregen?' En nu nog steeds, deze blog typend op de bank, verbaas ik me over al dat moois dat ik daarbinnen gezien heb. Ik kan het mooi noemen, prachtig of bijzonder, maar deze woorden komen nog niet eens in de buurt bij hoe ik het werkelijk zou omschrijven. Het is eerder magisch en een ervaring die ik nog nooit eerder zo heb beleefd.
En als je het dan over het geloof of religie hebt, moet ik heel eerlijk bekennen dat ik (naast dat ik katholiek ben opgevoed) eigenlijk vrij weinig meer doe op dit gebied en ook heel weinig écht nog naar de kerk ga. Maar, als ik in het buitenland ben, vind ik het toch mooi om sommige speciale gebouwen van binnen te bekijken en ben ik iemand die vooral af gaat op de kunst en de historie die er dan in verscholen ligt.
Een uur nadat ik de kerk mocht betreden, had ik ook toegang tot de grote torens van de kathedraal met uitzicht over de stad. Ook dit zat in mijn ticketbundel en als je dus enkel een toegangskaartje koopt voor de kathedraal, betekent dat niet meteen dat je ook de toren mag beklimmen. Maar, ik wilde dit natuurlijk wél zien en ging de smalle, stenen wenteltrap op naar boven. Het was zo smal dat je ook maar één richting op mocht lopen en nadien ook maar via één kant terug naar beneden kon komen. Het uitzicht over de stad was echt ontzettend mooi, maar het meest fascinerende was dat je de torens die eromheen stonden met al die kleine mozaïeken werkjes en de details aan de buitenkant van de kathedraal nu ook van dichtbij kon bekijken. Vanaf beneden zie je de stenen en de kunst wel, maar vanaf een kleinere afstand zie je het pas écht. De afronding staat op het jaar 2025 en het is enkel de buitenkant die nog helemaal verfijnd moet worden, maar het resultaat is het jarenlange wachten denk ik zeker waard geweest.
Uiteindelijk had ik toch nog ergens wel een hele kleine teleurstelling. Ik had namelijk vlak voor mijn vertrek naar Barcelona 'Oorsprong' van Dan Brown gelezen en in dit boek wordt La Sagrada Familia helemaal tot in de kleinste details omschreven. Er wordt verteld over de crypte, tombes en een trappenhuis met een wenteltrap die staat op de lijst met 's werelds meest gevaarlijke trappen om te beklimmen. Ik had het me helemaal ingebeeld om af te dalen naar de kelders en die heel gevaarlijke treden te beklimmen, maar helaas was dat niet mogelijk. De ondergrondse gangen van de kathedraal waren afgesloten voor toeristen en deze ene trap mocht je niet beklimmen júíst omdat hij zo gevaarlijk was. Dat vond ik wel een heel klein beetje jammer, want ik ben wel enthousiast als het gaat om een uitdaging, maar heeft echt niet onder gedaan aan de hele beleving die ik eraan heb overgehouden.
Het was het geld, het wachten, de moeite, drukte en alles helemaal waard. Een fenomeen en een herinnering waar ik nu nog koude rillingen van krijg op een heel bijzondere en positieve manier. Er schuilt een kracht in de aanbidding en het creëren van al dat moois, de samenwerking die (nu nog steeds na de dood van Gaudi) wordt voortgezet om zijn meesterwerk af te maken en uiteindelijk helemaal compleet aan de wereld te laten zien.
Het toonbeeld van de stad, de pracht van Spanje, de kunst van de menselijke meesters en de creatie van een genie.
Nothing is invented
For it's written in nature first
-
Antonio Gaudi
Reactie plaatsen
Reacties