Voor jou,
Omdat je voor mij zo dierbaar bent. Iemand die me nauw aan het hart staat. Alhoewel ik het nog nooit zo gezegd heb, maar het altijd via omwegen en een klein praatje heb gedaan, is het voor mij belangrijk dat je er bent. Dat je er was, dat je hoop ik ergens nog altijd zal blijven en ik je leuke blik en stralende lach heb opgeslagen in mijn herinneringen. Ik heb jaren geen oog gehad voor een ander, geen oog gehad voor familie, kennissen en geen oog gehad voor jou. Je was er nog niet, ik kende je nog niet, maar ik wist ook niet wie ik zelf nu werkelijk was. Nu ik weet wie je bent, maar je niet kan vangen en vast kan houden, hoop ik dat je het contact net zo waardevol vond/vindt als dat ik dat doe. De wereld is zoveel mooier, je bent een bijzonder iemand, uniek in wat je doet, wie je bent, wat je vormt en wie je kent. Het maakt het leven zo veel eenvoudiger als je lacht, zo vol kleur en met minder zorgen als je zegt waar het op staat, maar ook laat weten dat ik de dingen niet alleen hoef te dragen. De realiteit is mooi, puur, maar ook rauw en soms hard, alhoewel het minder streng overkomt als ik de dingen deel met jou.
Net als dat je waardevol bent voor mij, ben je bijzonder voor de mensen om je heen. De wereld is een plek waar we allemaal in thuis horen en zoals bij iedereen iemand past, ben je ook speciaal voor mij. Ik was altijd bang dat er niemand van me zou overblijven en dat de plek van de Anorexia voor altijd als een bodemloze put leeg zou zijn, ongevuld, kwetsbaar en verdrietig om te ervaren. Maar, waar daar nu plek is, is er plek voor meer, plek voor jou, plek voor de warmte, liefde en genegenheid die ik je zo graag zou willen geven.
Alleen zijn en lekker thuis zitten op de bank is een gegeven waar ik dankbaar mee omga en ik geniet als ik thuis de deur achter me dicht doe, maar dat zou ook fijn zijn als dat een deel is van een leven dat nog ingericht wordt, een leven waarin ik het stukje genieten van thuis, op reis gaan en de waardevolle herinneringen, kan delen ... met jou
Ik weet nog heel goed dat ik mezelf tijdens klinische opnames en in behandelingen kon wegcijferen. Ik was dan wel opgenomen voor mijn eigen eetstoornis, maar ik hield me meer bezig met het herstel van anderen, terwijl ik nauwkeurig opvolgde wat er van me verwacht werd. Ik wilde een voorbeeld zijn, iemand waar anderen zich aan konden optrekken en daardoor misschien ergens de motivatie zouden vinden om te herstellen. En dat, terwijl ik zelf tegelijkertijd plannetjes maakte om zo min mogelijk te eten als ik weer thuis zou komen en hoe ik die kilo's er zo snel mogelijk weer af zou kunnen krijgen. Ik deed alsof ik zoveel ruimte had voor anderen, zo veel gaf om het feit dat ik wilde dat een ander beter werd en enerzijds was dat ook zo, want ik deed heel hard mijn best. Anderzijds stak ik mezelf vol met wat me werd voorgeschoteld, sloot ik mezelf op in mijn kamer, kneep ik in mijn buik wanneer ik keek in de spiegel, probeerde over te geven op het toilet en vervolgens gefrustreerd in tranen 's avonds mezelf in slaap te huilen, omdat ik mezelf zo verachtte.
Ik haatte mezelf en ik kon enkel troost putten uit de toekomstideeën van de eetstoornis. En eigenlijk had ik, waar ik deed dat ik veel ruimte had voor anderen in mijn leven, eigenlijk helemaal geen plek.
Nu ik veel beter voor mezelf heb leren zorgen, goed eet en van het klaarmaken van mijn maaltijden ook geen 'ding' meer maak om zo min mogelijk kcal binnen te krijgen, is deze stressfactor niet meer aanwezig. De eetstoornis en de vriendin die ik altijd Anorexia noemde, zijn maar een fractie van een deel meer dat zich ergens in mijn persoonlijkheid heeft opgeborgen. De plek is vergaan, het is niet meer nodig om haar te gebruiken me gerust te stellen en de plek in te laten nemen van mensen die ik niet om me heen had. Want, die heb ik nu wél en de nieuwe contacten die ik leerde kennen de laatste jaren, zijn me heel waardevol. Niet alleen meiden, maar ook jongens, vrouwen en mannen die soms heel voorzichtig en soms letterlijk met de deur mijn leven zijn binnengevallen. Ze geven mij weer plezier en het gevoel dat ik ook een deel van hun leven uit mag maken. Het jammere is dat sommige contacten ook weer lijken te gaan, hoe hard ik mijn best doe om hen niet te verliezen. Liefde is een deel dat zich vanuit allerlei hoeken van je meester kan maken en soms zit geluk in een klein hoekje.
Een vriendin bijvoorbeeld, die ik heel lang als een stille tred op de achtergrond zag. Een contact dat eigenlijk in de kliniek zo uitzichtloos leek, mij het gevoel gaf dat ze onbereikbaar was en ik niet goed en leuk genoeg was om mee te kletsen.. Maar, vanuit haar naar mij toe bleek precies dezelfde situatie te spelen. Alhoewel de afstand tussen ons redelijk groot is, zijn we in contact toch onafscheidelijk. Het delen van ervaringen, de warmte van onze gesprekken en delen van geheimen die ik nooit eerder heb gedeeld. Het voelt zo fijn dat er plek is voor een ander, plek is voor jou en ik heb het idee dat ik nog zo veel liefde en compassie heb in mij om met anderen te willen delen. Een vriend, een vriendin, een vader, een liefde, een broer en nog zo veel meer. Ruimte en compassie komt met de doelen en angsten die je overwint, het komt met de ervaringen die je opdoet, alleen en samen. Het waardevolle van dingen delen en steunen is dat je weet dat je altijd op elkaar kunt bouwen, elkaar feedback geeft, reflecteert, relativeert, kunt lachen, grapjes maken en plezier kunt hebben.
Hoe meer liefde ik aan mezelf durfde te geven, hoe meer liefde ik over heb voor jou, wat ontzettend tegenstrijdig was als ik daar voorheen over nadacht. Want, ik voelde een hele grote egocentriciteit als ik dacht dat ik wat milder zou zijn naar mezelf. Als ik aandacht zou geven aan het stukje mij, het overtreden van de wetten van de Anorexia en het terug oppakken van een volwaardig, gezond, maar ook prettig en fijn eetpatroon, zou er geen ruimte zijn voor de ander. Ik zou geen liefde meer over hebben om te geven, geen tijd om samen door te brengen en geen fijne gesprekjes. Maar, dat is een van de grootste leugens gebleken die ik mezelf heb wijsgemaakt. Hoe meer ik leerde houden van mezelf op de manier zoals ik nu geworden ben, hoe meer mensen er in mijn leven bij zijn gekomen, hoe meer genegenheid ik voel om te geven en hoe meer ik kon houden van jou.
Dus, als je dit leest en denkt dat er nooit ruimte genoeg is om aan iemand anders tegemoet te komen, omdat je af en toe ook eens aan jezelf denkt, weet dan dat dat de gedachtestroom is waar je jezelf in vastzet. Heb je er überhaupt wel al eens bij stil gestaan hoe andere mensen, degenen die nabij je staan, het vinden als je enkel aan hen denkt en alles voor hen doet, maar jezelf verwaarloost? Ik heb zelf ondervonden dat anderen van mij niet eens hulp wilden aannemen en me afwezen. Ik zette me zó in om het beste te doen en mezelf aan de ander te bewijzen, maar ik werd gewoon aan de kant gezet. Júist omdat ik zo neerslachtig was over mijn eigen karakter en over hoe ik eruit zag. Ik maakte heel veel ruimte voor jou en ik wilde zoveel liefde geven, maar gaf die tegelijkertijd niet aan mezelf.
Dat werd gezien en op een of andere manier niet geaccepteerd. Het was zo frustrerend om dit te moeten ervaren, want alles en iedereen waarvoor ik me inzette wilde niets van mij ontvangen. De boodschap was heel duidelijk : wees eerst maar eens lief voor jezelf en dan mag je ook lief voor mij zijn, maar hier wilde ik niet van op aan. Ik geloofde heilig in de overtuiging dat ik slecht was als ik eens een leuk boek kocht, iets fijns deed of een dagje aan mezelf besteedde en even niemand wilde bellen. Het voelde 'fout' en mijn wereld was gebaseerd op het pleasen van anderen om zodoende bij iedereen in het plaatje te passen, alle mensen te vriend te houden en uiteindelijk ook nooit meer een negatief oordeel over me heen te krijgen.
Het is een idee dat natuurlijk niet realistisch is, want iedereen vindt altijd wel wat en tussen die miljoenen mensen zit er op zijn minst één die het niet eens is met jou, je levensvisie en je doen en laten. Dat zal je je leven lang blijven houden. Het was voor mij een manier om te proberen mijn verleden te ontlopen. Het gepest en getreiter een plekje proberen te geven of eigenlijk eerder proberen te ontduiken door enkel aan anderen te denken. Maar, hoe meer ik voor anderen door het vuur ging, hoe meer er met mijn voeten gespeeld werd, ik juist werd bedrogen en uiteindelijk in tranen op de bank zat. Ik ben er voor jou en ik ben bereid om alles voor je te doen, maar ik weet nu dat ik dat ook voor mezelf moet kunnen zeggen en het onderscheid moet maken tussen de mensen die ook daadwerkelijk iets terugdoen en degenen die spelletjes lopen te spelen met mijn goede wil en vervolgens ongegeneerd weglopen en het allemaal wel makkelijk vinden zo.
Don't mistake my kindness for weakness
I am kind to everyone
but
If someone is unkind to me
WEAK
is not what you're going to remember about me
Reactie plaatsen
Reacties