Op het moment dat ik het vliegtuig instap, mijn stoelriem vast doe en we wat later opstijgen, krijg ik altijd nog een beetje de kriebels. 'Nu kan ik niet meer terug', denk ik dan. Daar zit ik dan, ga ik alleen op reis en vraag me af of het allemaal wel goed gaat komen? Kan ik het wel? Ga ik het wel leuk hebben? Ga ik niet ergens toch dat stemmetje volgen dat ik na al die jaren heb opgeborgen?
Een beetje spannend blijft het altijd, ook al ben ik twee keer eerder alleen op reis gegaan. Je weet nooit precies waar je belandt en hoe alles zich af gaat spelen.
Maar, als ik eenmaal op mijn bestemming ben aangekomen, mijn draai heb gevonden en lekker op pad ga, voel ik me steeds zelfverzekerder worden. Ook in mijn eentje. Het is een hele ervaring om alles wat ik doe in me op te slaan en de herinneringen aan al die mooie dingen zijn me heel waardevol. Dat betekent niet dat ik het niet leuk vind om samen met iemand op vakantie te gaan en om alle momenten te delen, want ook dat vind ik heel fijn. Toch weet ik nu dat ik het op mezelf ook zeker niet saai heb en de gekste dingen doe en meemaak. Achteraf kan ik wel heel erg lachen om sommige dingen die ik gedaan heb of om de situaties waarin ik ben beland. Ik barst ook van het enthousiasme, merk ik als ik thuis kom, om het met iemand te delen.
Aan het eind, wanneer mijn reis erop zit en ik een eerste voet binnen zet in mijn eigen huisje met een heleboel ervaringen en waardevolle herinneringen rijker, krijg ik vaak een boost in mijn zelfvertrouwen :
'I did it again!', denk ik dan.
Stiekem ben ik dan toch een beetje trots op mezelf dat ik het maar weer voor elkaar heb gekregen en ook heel erg kan lachen om wie ik nu in werkelijkheid ben. Elke keer weer als de puzzel van mijn eetstoornis meer en meer incompleet wordt, komt er een stukje van mezelf bij, een stukje dat ik eerder nog niet ontdekt had of kwijt was. Wat anderen daar dan ook van vinden, het maakt mij Mij. Daarbij zou ik de volgende situaties misschien niet hebben meegemaakt als ik samen met iemand was geweest naar Barcelona:
Ik had Google Maps al helemaal volgelabeld met allemaal restaurantjes, plekken waar ik heen wilde en ook het appartement waar ik verbleef. Ik mocht slapen bij iemand thuis, wat ik via AirB&B had geboekt en ik bofte echt, want het was een schat van een vrouw. Op de eerste middag liep ik richting la Sagrada Familia en ik kon mijn ogen nergens vanaf houden. Ik vind het authentieke, karaktervolle uiterlijk van grote steden en die desbetreffende straatjes en balkons echt schitterend en ik kan er wel foto's van blijven maken. Een 'fotomomentje' noem ik het altijd als ik vanuit een bepaalde hoek naar iets kijk en wordt overweldigd door het gevoel dat ik dit vast moet leggen. Echter, in het moment dat ik zo om me heen aan het kijken ben, merk ik niet precies waar ik loop en dus ongemerkt, in mijn zomerse jumpsuit over een rooster loop waar lucht naar boven toe wordt geblazen. Er liep toevallig net een groepje mannen aan de overkant van de straat toen ik er precies overheen liep en mijn pakje vanonder af omhoog werd geblazen. Ik schrok, maar kon meteen wel heel hard lachen en zei : 'Oeps!'. Meer tegen mezelf dan tegen iemand anders, maar de mannen aan de overkant van de straat hadden het ook net gezien en wezen in mijn richting en begonnen ook te lachen.
Vervolgens liep ik diezelfde avond terug naar mijn appartement en het was al redelijk laat en begon te schemeren. Ik was net ergens wezen eten en ik moet zeggen dat ik de plekjes en eettentjes die ik had vastgezet in mijn telefoon, echt ontzettend leuk vond. Ik ga altijd prat op hoe iets eruit ziet vanbinnen, hoe de sfeer is, waar je precies zit en of het menu niet zoiets standaards is met pizza en patat. Ik ga graag voor het originele en op vakantie vind ik het dan ook niet erg om daar dan, als het zich voordoet, iets meer voor te betalen. Ik ging terug de portiek binnen en stond met mijn sleutels denk ik wel een minuut of tien bij de voordeur. De zaklamp op mijn telefoon gebruikte ik om mezelf bij te schijnen, maar ik kreeg de sleutel er maar niet in. "Hoe kan dat nou?', dacht ik. 'Ik heb toch de juiste sleutels bij me?' Vervolgens realiseerde ik me, na dus een tiental minuten pas, dat het appartement waar ik verbleef op de tweede verdieping was en dat het dus logisch was dat de sleutel niet op deze deur paste. Ik schuif het maar op het feit dat ik al wat moe aan het worden was...
Een dag later liep ik over Las Ramblas, waar het echt ontzettend druk was. Ik had meer behoefte om de zijstraatjes in te gaan, dus sloeg ik ergens af. Om heel eerlijk te zijn, had ik er meer van verwacht... Richting de kust heb ik enkel winkels gezien met grote merken, ontzettend veel van dezelfde souvenirshops en een heleboel straatartiesten die karikaturen maakten van mensen. Maar goed, ik wilde wel graag nog even in een winkel kijken van FC Barcelona en liep er op het gemakje een beetje rond. Toen ik terug naar buiten ging, kwam er net een man naar binnen die aan het telefoneren was en bijna tegen me op liep. Ik keek hem aan, liep verder en realiseerde me toen dat hij wel wat weg had van Christiano Ronaldo. Dus, ik draaide me om om te kijken of ik het me niet verbeeld had. Het was hem natuurlijk niet, maar toevallig keek hij ook mijn kant terug op. Het leek me wel eens leuk om te proberen of ik een knappe Spanjaard om mijn vinger kon winden, dus gooide ik mijn charmes in de strijd. Ik keek hem een beetje schuin aan en lachte naar hem, waarop hij terug lachtte. 'Hola', kwam het van mijn kant, maar hij antwoordde met 'Bonjour mademoiselle'. Beetje jammer, geen Christiano Ronaldo en ook geen knappe Spanjaard, maar een Fransman.
De laatste ochtend had ik nog zin om de stad even in te gaan en nog wat leuke wijkjes te bezoeken. Het aantal straatschilderingen en graffiti is er bijna niet te tellen en alhoewel niet alles kunst te noemen is, zaten er zeker ook een paar hele mooie werken tussen. Ik moest in de middag terug naar het vliegveld, maar wilde eigenlijk mijn schoenen niet meer mee naar huis nemen. Ik had van die goedkope instapsneakers en door het lopen al die dagen, waren ze eigenlijk helemaal afgedragen. Alleen, bij de vrouw waar ik verbleef, was geen kliko of grote vuilnisbak. In Spanje verzamelen ze alles in kleinere zakken en brengen alles vervolgens ergens op straat naar een dumppunt. Ik vond het nou niet heel netjes om mijn schoenen, waar ik al die dagen op gelopen had, in de keuken bij het vuilnis achter te laten. Ik was bijna bij het appartement en onderaan de straat stond een vuilnisbak. Er waren aan de overkant wat bouwvakkers bezig en ik twijfelde een beetje, maar hakte vervolgens de knoop door. Ik trok mijn schoenen uit, gooide ze heel charmant onder het oog van de bouwvakkers in de prullenbak en liep het laatste stuk verder omhoog op mijn sokken. Ik weet niet precies wat ze gedacht hebben, maar aan hun blik te zien, vonden ze het wel redelijk vreemd dat er iemand zo haar schoenen weggooit op straat om verder te gaan op sokken.
En dan, op het moment dat je met je koffer onderweg bent en denkt :'Tja, dat was het dan weer' ,kreeg ik nog een spontane verrassing in de metro. Ik stond daar (heel veilig opgesteld) met mijn koffer omgedraaid naar mij toe en mijn rugzak tegen de muur vanwege de zakkenrollers, toen er een straatartiest verscheen. Een metroartiest in dit geval. Met elektrische gitaar, geluidsbox, mondharmonica en microfoon begon hij te spelen en te zingen. In eerste instantie vond ik het wel leuk, dus ik luisterde gewoon mee, tot hij op een of andere manier zijn blik op me liet rusten en een hele serenade aan mij ging opdragen. Ontzettend ongemakkelijk vond ik dat en ik wist me totaal geen houding te geven tussen al die onbekende mensen. Het meest beschamend was nog wel dat ik mijn portemonnee erna niet tevoorschijn durfde te halen om er iets uit te pakken, bang dat ik door een andere reiziger ineens alles kwijt was in plaats van een paar muntstukken.
Als ik hier, nu terug thuisgekomen, op terugblik, kan ik er wel om lachen. Ik heb mezelf in sommige situaties zelf doen belanden en bij andere keren werd ik totaal overvallen en wist ik me even geen raad. Ik heb uiteindelijk wel heel erg genoten, ook van de mooie momenten en de bijzondere dingen die ik heb gezien. Alleen op vakantie gaan is iets dat mij een stukje extra zelfvertrouwen geeft, maar dat wilt niet zeggen dat ik het niet leuk en gezellig vind als er iemand (of een clubje) mee zou gaan. Het enige wat dan eigenlijk anders is, is dat ik dan minder aanspraak heb met de lokale bevolking. Logisch ook, want op wie moet ik anders een beroep doen?
Het is een tripje om ook weer aan mijn lijstje toe te voegen. Ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb met alles wat ik heb gezien, de spontane dingen die ik heb ondernomen en in realiteit heb weten te brengen wat ik me had voorgenomen. Ik had de tijd van mijn leven en jaren geleden had ik me niet eens kunnen voorstellen dat ik, al was het maar een simpel dagje, van huis zou durven zijn. Ik zat zo vast in patronen, kon mijn eten niet op het spontane af laten gaan, wilde niet eens uit eten gaan en kon de weegschaal niet de rug toe keren. Dat ik dit nu doe, kan en dat alleen, voelt als een hele overwinning. Op naar de volgende.
“Always go with the choice that scares you the most, because that’s the one thing that is going to require the most from you.”
Reactie plaatsen
Reacties