In eerste instantie was ik helemaal niet van plan om twee keer met vakantie te gaan dit jaar. Eind vorig jaar had ik al besloten dat ik naar een Spaanstalig land wilde reizen in 2024 met een extra uitdaging. Een lange vliegreis maken, is iets wat mij ergens een beetje in de weg zit. Ergens ben ik nog een beetje kriebelig als ik heel lang stil moet blijven zitten en in een kleinere ruimte verblijf. Ik was toen al op onderzoek uitgegaan en heb een georganiseerde soloreis geboekt voor dit jaar eind november naar Nicaragua. Ik had het idee dat het me geld genoeg gekost had, en dat is ook wel zo, maar aan de andere kant kwam ik erachter dat ik nog wat ruimte had om toch nog een keertje extra weg te kunnen.
Ik wil mijn Spaans graag uitbreiden, verbeteren en alhoewel er nog tig andere bestemmingen op mijn lijstje staan, viel mijn blik toch op Spanje. Al snel kwam daar Barcelona uit. Een stad die velen al bezocht hebben en waarover ik enthousiaste verhalen hoorde, maar waar ik zelf nog nooit geweest was. Ik houd ontzettend van cultuur, kunst, geschiedenis, verhalen en die kun je in deze stad allemaal naar hartelust ophalen. Iedere keer nog merk ik, als ik een vakantie heb gepland, dat ik ergens een brok in mijn keel voel. Gaat het allemaal weg goed komen in mijn eentje? Gaat de eetstoornis niet ineens vanuit dat laatje terug opduiken en ervoor zorgen dat ik dagen lang mezelf uitput en niets eet of kan ik gewoon mezelf blijven, doen wat ik nu doe en genieten van mijn vakantie? Ga ik me niet heel onzeker voelen in een grote stad met allemaal andere mensen, waar vast en zeker ook van die modellentypjes rondlopen? Wordt ik niet bestolen en ga ik vanaf het vliegveld wel bij mijn bestemming komen en op de terugweg terug thuis kunnen komen?
Ik maak mezelf op dat moment onzeker en dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Want, ik besef op het moment dat ik onderweg ben, dat ik het echt wel kan en dat ik hulp in kan schakelen waar nodig. Toch voel ik me in eerste instantie een beetje uit balans en vind ik het fijn om voor mezelf alles op een rijtje te hebben.
Toen ik eenmaal een accomodatie geboekt had, kreeg ik een maand voor vertek de melding van AirB&B dat alles gecanceld was. Ik had al vliegtickets en een combikaart voor la Sagrada Familia, Parc Güell en La Pedrera en nu kon ik nergens meer slapen. De paniek schoot me even naar de keel, maar gelukkig hadden ze direct vijf alternatieven waar ik nog wel terecht kon. Wel een beetje jammer, want ik had een ontzettend leuk plekje geboekt. Toch mag ik achteraf gezien ook niet klagen, want de vrouw bij wie ik een kamer kreeg, was ontzettend lief en behulpzaam. Daarbij was de locatie niet geheel anders dan waar ik eerst zou verblijven, dus de rest van mijn ideeën kon ik gewoon voor me houden. Het beslissen van wat ik allemaal wilde zien qua kunst en cultuur, was niet zo heel moeilijk. Daarnaast wilde ik heel graag wat meer 'out of the box' leven en het ritme van thuis ook echt thuis laten. Normaal gesproken ben ik een avondmens en zijn dat ook de meest productieve momenten, maar op vakantie wilde ik juist het meest uit de dag halen; vroeg opstaan, de stad en de natuur intrekken en me mengen onder de mensen. Alleen al bij dit idee voel ik eerst een soort drempel en tegenstrijdigheid om niet te doen wat ik altijd doe. Het is een gevoel dat je jezelf aanpraat en dan lijkt het net of er heel veel mis kan gaan als je de dingen eens een keer anders doet als anders, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo.
Ik speurde het internet af naar de leukste blogs over de stad, sloop af en toe even de ANWB-winkel binnen om even rond te snuffelen in de boekjes, zocht naar de meest mooie dingen om te zien en ook de nog niet zo druk bezochte plekken die ik eigenlijk niet over mocht slaan. Ook van anderen kreeg ik waardevolle tips en daar heb ik heel veel aan gehad. Zo waren bijvoorbeeld de Bunkers Del Carmel een enorm mooie plek om over de stad uit te kijken, waar ik op 3 hardlopers na, helemaal alleen van het uitzicht en de opkomende zon kon genieten.
Ik heb een apart notitieboekje meegenomen om alle dingen die ik niet mocht missen, in op te schrijven. Mijn dagen had ik al ingedeeld, de activiteiten gepland en alleen al het lezen van mijn plannen, gaf enthousiasme om het daadwerkelijk te gaan doen. De grootst toeristische attracties kon ik beter van tevoren boeken en dat heb ik gedaan door een combiticket te nemen via Tiquets : https://www.tiqets.com/nl/barcelona-bezienswaardigheden-attracties-c66342/tickets-voor-de-barcelona-pass-p1012495/
(Een site waarop je heel gemakkelijk voor verschillende activiteiten en in verschillende steden en gebieden toegangskaarten kunt boeken en deze via de app ook direct beschikbaar hebt op je gsm.)
Ik ben een enorme cultuur- en kunstliefhebber, dus alle creaties van Gaudi wilde ik koste wat kost zien. Daarbij wilde ik mezelf ook op persoonlijk vlak een beetje extra uitdagen. Ik merk dat, wanneer ik ergens anders ben, ik me heel erg ga vergelijken met andere vrouwen. Zij hebben altijd alles beter/mooier/perfecter/slanker en ik kraak mezelf vervolgens af. Wat ik mezelf voornam, was om op het moment dat ik besef dat ik weer allemaal heel dunne modellen rond zie lopen en mezelf meteen weer in een hoekje zet als een minderwaardig en 'dik' persoon, dat ik dan mijn focus moest gaan verleggen. Want, net als dat er in Nederland zo veel verschillende mensen rondlopen : groot, klein, gezet, dun, donker, licht, bruin of blond, geldt dat in andere landen net zo. Als ik het hier thuis voor elkaar krijg om mijn gedachten te verzetten en te bedenken dat het goed is als ik mezelf kan zijn en blijven in een omgeving waarin iedereen uniek is, waarom zou ik dan in een ander land weer teruggrijpen naar het feit dat ik precies in het plaatje wil passen? Dat is niet realistisch. Dus, zoals ik relativeer in Nederland, kan ik dat elders precies zo.
Als laatste mag het stukje voeding niet ontbreken en meestal denk ik hier pas aan als ik de rest al helemaal heb uitgekiend. Dit is een groot verschil met hoe dat voorheen ging als ik op vakantie moest. Het eerste wat me dan zorgen baarde was wat ik in een ander land zou gaan eten, hoeveel, hoeveel ik moest bewegen om dit te compenseren en of ik niet te veel zou aankomen? De eerste vakanties alleen heb ik vooral nog vastgehouden aan mijn eigen dagritme, maar dit keer wilde ik het anders aanpakken en mijn eten en drinken af laten hangen van waar ik op dat moment zin in heb. Ik wilde zó veel zien dat ik besloot dat ik de dag heel vroeg wilde starten en dus ook eerder moest eten. Bij mijn gastvrouw kreeg ik een plekje in de koelkast, zodat ik ook daar nog wat boodschappen kwijt kon. Ik nam mezelf voor om elke avond uit eten te gaan en van de kaart te kiezen om vervolgens wat ik kreeg ook daadwerkelijk aan te nemen. In het verleden is het regelmatig gebeurd dat ik iets kreeg voorgezet wat ik 'te eng' vond en als reactie mijn bestek stoïcijns naast mijn bord legde, om vervolgens van tafel te gaan zonder ook maar iets gegeten te hebben.
Nu wilde ik kiezen en eten wat ik kreeg. Of ik die neiging en angst ergens zou gaan voelen dat ik ik iets niet wilde, dat wist ik natuurlijk nog niet op voorhand, maar áls het gebeurde, moest ik het de kop indrukken.
Als laatste doel stelde ik dat ik, als ik rust nodig had of het gevoel dat het qua warmte even te veel zou zijn, ik ergens zou gaan zitten of een lokaal supermarktje binnen zou lopen om even iets te drinken te halen.
Het komt erop neer dat ik nét wat meer aandacht wilde besteden aan zelfzorg, organisatie, planning, maar ook aan het laten gebeuren wat er gebeurt, leven in het moment en zien waar het me brengt en wat ik nodig heb om verder te kunnen.
Het feit dat ik mezelf deze dingen heb voorgenomen, is omdat ik weet dat ik van nature een beetje een controlfreak ben. Ik heb graag zekerheid over de dingen die ik ga doen en kan wel eens iets spontaans ondernemen, maar meestal ben ik toch van het plannen en alles tot in de puntjes regelen. Dit is een eigenschap die ik eigenlijk altijd al in me heb gehad en thuis kon ik urenlang op mijn eigen slaapkamer doorbrengen om alleen al dat plekje helemaal op te ruimen, te ordenen, herorganiseren en opnieuw in te delen. Wat ik als doelen stelde op gebied van zelfzorg en eten zijn niet zozeer zaken waar ik bang voor ben of drempels die ik over wilde, maar ergens waak ik nog altijd voor het feit dat dat stemmetje misschien ergens de kop op kan steken. De eetstoornis is er zo lang geweest en ik heb nu een leven gecreëerd waarin de dwangmatige handelingen en het restrictief/minimaal tot me nemen van eten, achterwege zijn gelaten. Maar, toch ben ik nog alert en het voelt fijner om op voorhand al een plan te hebben, mocht de angst ineens op de voorgrond treden.
Tot noch toe is dit gelukkig niet gebeurd en doe ik lekker wat ik mezelf heb voorgenomen. Alleen dat al geeft een fijn gevoel en de ervaringen die ik er dan bij krijg, de momenten dat ik met open mond de kunst van Gaudi sta aan te gapen, mijn hart een slag overslaat bij die leuke straatgitaristen, drummers ,groepjes dansende mensen en ik als ik uit eten ben door de obers spontaan wordt aangesproken en ze vragen of ze heel even bij me mogen zitten om te kletsen... dat zijn speciale ervaringen.
Sommige mensen vinden het heerlijk om 'blanco' weg te gaan, te zien waar ze belanden en wat ze gaan doen. Andere mensen zijn net als mij, hebben graag zekerheid en willen weten wat er allemaal in het verschiet ligt. Er is geen goed, er is geen fout en het maakt ook allemaal niet uit, als het voor jou maar werkt en prettig voelt.
Life is a Trip
Plan your next Vacation
Reactie plaatsen
Reacties